The beginning of 2023 saw a continuation of persistent border violence which confirms that the European Union and its Member States are committed to a security-focused, repressive response to migrants and those who show them solidarity. This violence is not limited to Lesvos, but is part of broader European border policies.

The European Union’s renewal of Operation Irini in the Mediterranean Sea until 2025, to prevent crossings to Europe through financial and material support to the Libyan authorities to the tune of 16 million euros appears particularly sordid. Indeed, this extension follows the publication of a UN fact-finding mission on the human rights situation in the country confirming that crimes against humanity have been perpetrated against migrants in Libyan detention centres by state security forces and armed militia groups. The report mentions torture, sexual slavery and other crimes. “We are not saying that the EU and its Member States committed these crimes. The point is that the support provided aided and abetted the commission of the crimes,” said Chaloka Beyani, a member of the UN mission.

The European Commission has defended itself against these accusations, claiming that its support to the Libyan authorities is aimed at helping to improve the situation of people stranded in Libya. This is an ambiguous position, as it is difficult to believe that the European Union is not aware of the use of its funds. What has been happening in international waters in the central Mediterranean since the beginning of 2023 is perhaps one of the most blatant illustrations of the deadly nature of the externalisation and militarisation of borders: on 25 March, shots were fired by the Libyan coastguard at the NGO SOS Méditerranée’s ship Ocean Viking in the middle of an intervention with people whose boat was in distress. During the same period, no less than 448 people were forcibly returned to Libya, while the search-and-rescue ships Geo Barents and Louise Michel were detained in Italian ports. These forced detentions follow a first Italian decree in December 2022 requiring search and rescue vessels to reach to the ports that they are assigned at after rescue missions, often far from the place of operations at sea. This is an obstruction to NGOs providing assistance to boats in distress, in defiance of maritime law, for which the Italian government is absolving itself of any responsibility.

This is the same government that pointed the finger of responsibility at Greece after a shipwreck that claimed at least 94 victims in Crotone, Italy, on 26 February 2023. When asked why the boat reached Italy from a port near Izmir on the Turkish coast, Italian Interior Minister Matteo Piantedosi stressed that “Greece is implementing policies of strong containment of arrivals on that route, even with pushbacks that are under scrutiny from the European Union.” For his part, the Greek Minister of Asylum and  Migration laconically stated that “Human lives continue to be lost in the Mediterranean, as human smugglers continue to profit by putting people in unseaworthy vessels”.

However, human smugglers are not the only ones profiting from the EU’s exclusionary migration policies. An investigation by Solomon, in collaboration with the Spanish daily El País, has revealed that Greek security forces have, over the last six years, stolen more than 2 million euros worth of cash, mobile phones and valuables from migrants during pushback operations. The El Pais article highlights the fact that the confiscation of migrants’ personal belongings when intercepted by local authorities is a “systematic practice” before they are illegally returned to Turkey. The article also highlights the increased presence of Fontex in the region and its support for refoulement operations. One of the testimonies underlines that there is a “great escalation in the use of violence and humiliating practices. It’s the lowest level of respect for human life”. 
While these illegal practices on the part of the Greek authorities are normalising and even intensifying, they continue to be denied by the authorities, despite the extensive evidence documenting these abuses by UN bodies, NGOs, and investigative journalists, which continue to be denounced through widely mobilised protests. Another way to deter people on the move from arriving safely to the EU – specifically to Greece, has been through criminalisation, which is also being used against the activists and volunteers who are in solidarity with them. In this context, as detailed below, the Legal Centre Lesvos continued its crucial work challenging and fighting these violent border policies, in particular by building alliances across borders, through a trip to visit and connect with rights defenders and organisations in Turkey, as well as by collaborating with other actors in support of the defence of migrants criminalised in Greek courts such as the Moria 6 trial.

Further information on updates from Lesvos and our work can be found in our latest Newsletter, available for download here, and below.

Jan-March

–ΕΛΛΗΝΗΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ–

As those who face the violence of EU’s border policies know best, “pushbacks” are a state policy – a policy that had already reached the level of undeniability years ago. The publications by the New York Times on Friday (19 May), including new video evidence showing the violent reality of a pushback operation from Lesvos island, is adding to the long list of widely documented collective expulsion operations carried out by Greek authorities against asylum seekers on a daily basis at Greece’s sea and land borders. 

Years of violent and unhindered pushback policies in Greece have led to deplorable consequences: asylum seekers who arrive in Europe through Greece are terrified and reluctant to present themselves before authorities to exercise their rights and apply for asylum. They know from repeated experiences that it is the Greek authorities and their agents who are capturing them, forcing them onto Hellenic Coast Guard vessels, stripping them of all their belongings, robbing their phones, identification papers and savings, before returning them towards Turkish waters and abandoning them adrift at sea – one example of which is shown in the New York Times’ publication. This documented pushback operation is unfortunately not an outlying incident. The Legal Centre Lesvos is regularly contacted by people newly arrived on Lesvos island who request legal assistance in order to ensure their access to the asylum procedure; this already represents over 1000 people in 2023 alone. While LCL successfully supported over 800 people so far this year in exercising their right to apply for asylum in Greece, too many others have also disappeared in apparent pushback operations. 

Since in the process of pushback operations most survivors are intentionally deprived of any means to prove what happened to them, the recent New York Times’ publication is particularly significant as it further documents and reveals to the public what Greek authorities are meticulously trying to hide for years. We hope that this comprehensive evidence, added to years of documentation of over a thousand pushback operations by the Legal Centre Lesvos and many other human rights organisations, will finally trigger a real response not only from the European Commission – as a financier of Greece’ pushback policy – but also from politicians and society, who have been turning a blind eye, tacitly approving these border crimes for all too long. 

The fact that in 2023 Greece remains the only European Union Member State which has not ratified Protocol 4 of the ECHR, prohibiting collective expulsions, further contributes to the government’s ongoing full impunity. While Legal Centre Lesvos and other actors will continue to pursue accountability through litigation for these egregious human rights violations in European courts and other national and international fora, decisions in these cases could take years to be made. More must be done now to end the crimes against humanity being committed against migrants at Europe’s borders. 

---

Το δημοσίευμα των New York Times καταδεικνύει με αδιαμφισβήτητα στοιχεία τον τρόπο λειτουργίας – modus operandi- των επιχειρήσεων επαναπροώθησης, τον οποίο οι ελληνικές αρχές προσπαθούν επιμελώς να αποκρύψουν εδώ και χρόνια.

Όπως γνωρίζουν καλύτερα όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τη βία των συνοριακών πολιτικών της ΕΕ, οι επαναπροωθήσεις είναι κρατική πολιτική – μια πολιτική που είναι αδιαμφισβήτητη εδώ και χρόνια. Το δημοσίευμα των New York Times της 19ης Μαΐου, όπου συμπεριλαμβάνονται νέα βίντεο που καταδεικνύουν τη βίαιη πραγματικότητα μιας επιχείρησης επαναπροώθησης από το νησί της Λέσβου, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των ευρέως τεκμηριωμένων επιχειρήσεων ομαδικών απελάσεων που πραγματοποιούν οι ελληνικές αρχές εναντίον αιτούντων άσυλο σε καθημερινή βάση στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της Ελλάδας. 

Τα χρόνια των βίαιων και ανεμπόδιστων πολιτικών επαναπροώθησης στην Ελλάδα έχουν ως αποτέλεσμα θλιβερές επιπτώσεις: οι αιτούντες άσυλο που φτάνουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας είναι τρομοκρατημένοι και απρόθυμοι να παρουσιαστούν ενώπιον των αρχών για να ασκήσουν τα δικαιώματά τους και να υποβάλουν αίτηση ασύλου. Γνωρίζουν με βάση επανειλημμένες εμπειρίες ότι οι ελληνικές αρχές είναι αυτές που τους συλλαμβάνουν, τους αναγκάζουν να επιβιβαστούν σε σκάφη του Λιμενικού Σώματος, τους αφαιρούν όλα τα υπάρχοντά, τα τηλέφωνα, τα έγγραφα ταυτότητας και τα χρήματατα, πριν τους επιστρέψουν προς τα τουρκικά ύδατα και τους εγκαταλείψουν ακυβέρνητους στη θάλασσα – ένα παράδειγμα τέτοιων πρακτικών παρουσιάζεται στο δημοσίευμα των New York Times. Αυτή η καταγεγραμμένη επιχείρηση επαναπροώθησης δεν είναι δυστυχώς απλά ένα μεμονωμένο περιστατικό. Άτομα που αφικνούνται στο νησί της Λέσβου και χρειάζονται νομική συνδρομή προκειμένου να εξασφαλίσουν την πρόσβασή τους στη διαδικασία ασύλου, έρχονται τακτικά σε επαφή με το Legal Centre Lesvos – το οποίο εκπροσωπεί ήδη πάνω από 1000 άτομα μόνο το 2023. Ενώ το LCL υποστήριξε με επιτυχία πάνω από 800 άτομα μέχρι στιγμής αυτό το έτος στην άσκηση του δικαιώματός τους να υποβάλουν αίτηση ασύλου στην Ελλάδα, πάρα πολλοί άλλο άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί, προφανώς σε επιχειρήσεις επαναπροώθησης. 

Δεδομένου ότι, κατά τη διαδικασία των επιχειρήσεων επαναπροώθησης, οι περισσότεροι επιζώντες στερούνται σκόπιμα κάθε μέσου ώστε να αποδείξουν τι τους συνέβη, το πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς τεκμηριώνει και αποκαλύπτει περαιτέρω στο κοινό αυτό που οι ελληνικές αρχές προσπαθούν επιμελώς να αποκρύψουν εδώ και χρόνια. Ελπίζουμε ότι αυτά τα εμπεριστατωμένα στοιχεία, που προστίθενται στην πολυετή τεκμηρίωση χιλιάδων επιχειρήσεων επαναπροώθησης από το Legal Centre Lesvos και πολλές άλλες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα προκαλέσουν επιτέλους μια ουσιώδη αντίδραση όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή – ως χρηματοδότριας της πολιτικής επαναπροωθήσεων της Ελλάδας – αλλά και από τους πολιτικούς και την κοινωνία, που κάνουν τα στραβά μάτια, εγκρίνοντας σιωπηρά αυτά τα εγκλήματα στα σύνορα εδώ και πολύ καιρό.. 

Το γεγονός ότι το 2023 η Ελλάδα παραμένει το μοναδικό κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχει επικυρώσει το Πρωτόκολλο 4 της ΕΣΔΑ, το οποίο απαγορεύει τις ομαδικές απελάσεις, συμβάλλει περαιτέρω στη συνεχιζόμενη πλήρη ατιμωρησία των αρχών. Ενώ το Legal Centre Lesvos και άλλοι φορείς θα συνεχίσουν να επιδιώκουν την απόδοση ευθυνών μέσω της προσφυγής στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και σε άλλα εθνικά και διεθνή φόρουμ για αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η έκδοση αποφάσεων επ’ αυτών θα είναι πιθανότατα χρονοβόρα. Είναι σημαντικό να γίνουν περισσότερα εδώ και τώρα, για να τερματιστούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττονται κατά των μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης.

Joint statement by Legal Centre Lesvos, borderline-europe, Can’t Evict Solidarity and Aegean Migrant Solidarity

–ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ–

A.B., an Iraqi national who arrived to Lesvos, Greece in March 2020, is being tried under Greece’s harsh anti-smuggling law, under which migrant ‘boat drivers’ are prosecuted for smuggling and sentenced to lengthy prison sentences simply for having steered the boat across a border. Migrants are targeted under this law even though many are forced to steer the boat after the actual smugglers abandon them at sea after the migrant boat departs Turkey, and even though those accused have not received any material benefit for ‘facilitating’ the crossing of a border. Since 2015, with the increased arrivals of boats coming from Turkey to Greece, thousands of people have faced these charges, and people accused or convicted of human smuggling now make up the second largest prison population in Greece. The prosecution of A.B. is unfortunately not unique, as the targeting of migrants as smugglers has become a part of migration management in Greece, and throughout Europe.

This is particularly evident in A.B.’s case. In his case, there is video evidence showing that he did not even steer the boat, yet three years after his arrival to Lesvos, he still faces these charges. Meanwhile his asylum case has been suspended and his life in Europe is on hold. We hope that A.B. will have his day in court on 8 May 2023, where the only logical outcome will be his acquittal, and A.B. can finally put this unjust prosecution and years of uncertainty behind him.

You can read our previous statement on the details of A. B.’s case, from the initially scheduled trial in December 2022, here.

Στις 8 Μαιου 2023, μετα απο σχεδον 3 χρονια αναμονης, εχει προγραμματιστει να δειξαχθει στα δικαστηρια Μυτιληνης (στη Λεσβο), η δικη του Α. Β., που κατηγορειται για διακινηση (“smuggling”)

Κοινη ανακοινωση απο το Legal Centre Lesvos, borderline-europe, Can’t Evict Solidarity και Aegean Migrant Solidarity

Ο A.B., ένας Ιρακινός υπήκοος που έφτασε στη Λέσβο τον Μάρτιο του 2020, δικάζεται βάσει του σκληρού ελληνικού νόμου ενάντια στη διακίνηση, σύμφωνα με τον οποίο οι μετανάστες «οδηγοί σκαφών» διώκονται για διακίνηση και καταδικάζονται σε πολυετείς ποινές φυλάκισης, απλώς και μόνο επειδή οδήγησαν το σκάφος διασχίζοντας τα σύνορα. Οι μετανάστες μπαίνουν στο στόχαστρο αυτού του νόμου, παρόλο που πολλοί εξαναγκάζονται να οδηγήσουν το σκάφος, αφού οι πραγματικοί διακινητές τους εγκαταλείπουν στη θάλασσα μετά την αναχώρηση του σκάφους από την Τουρκία, και παρόλο που οι κατηγορούμενοι δεν έχουν αποκομίσει κανένα υλικό όφελος για να «διευκολύνουν» τους ανθρώπους να περάσουν τα σύνορα. Από το 2015, με τις αυξημένες αφίξεις σκαφών που φτάνουν από την Τουρκία στην Ελλάδα, χιλιάδες άτομα έχουν αντιμετωπίσει αυτές τις κατηγορίες, με αποτέλεσμα τα άτομα που κατηγορούνται ή καταδικάζονται για διακίνηση ανθρώπων να αποτελούν πλέον τον δεύτερη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα εντός των ελληνικών φυλακών. Η δίωξη του Α.Β. δεν αποτελεί -δυστυχώς- μια σπάνια περίπτωση, καθώς η στοχοποίηση των μεταναστών ως διακινητών έχει γίνει μέρος της «διαχείρισης» της μετανάστευσης στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το παραπάνω γεγονός είναι ιδιαίτερα εμφανές στην υπόθεση του A.B. Στην περίπτωση του Α.Β., παρότι υπάρχει βίντεο που αποδεικνύει ότι ο ίδιος δεν οδηγούσε καν τη βάρκα, τρία χρόνια μετά την άφιξή του στη Λέσβο, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει αυτές τις κατηγορίες. Εν τω μεταξύ, η υπόθεση ασύλου του έχει ανασταλεί και η ζωή του στην Ευρώπη βρίσκεται σε αναμονή. Ελπίζουμε ότι η υπόθεση του A.B. θα εκδικαστεί τελικά στις 8 Μαΐου 2023, με μόνο λογικό αποτέλεσμα την αθώωσή του, και ότι αυτή η άδικη δίωξη και τα χρόνια της αβεβαιότητας που υπέστη ο Α.Β., θα ανήκουν επιτέλους στο παρελθόν.

Μπορείτε να διαβάσετε την προηγούμενη δήλωσή μας σχετικά με τις λεπτομέρειες της υπόθεσης του A.B., την οποία είχαμε δημοσιεύσει πριν την αρχικά προγραμματισμένη δίκη τον Δεκέμβριο του 2022, εδώ.

–ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ–

–ΤÜRKÇE AŞAĞIDA–

March 18 2023 marks the 7th anniversary of the 2016 EU-Turkey Statement. In 2016, Turkey assumed the role of the European Union’s border guard. It received billions of Euros from the EU on the condition that it held migrants in Turkey and received those who were deported back. Turkey, however, did not hesitate to exploit this position, using migrants as a threat and, when necessary, as leverage against the EU.

On February 6 2023, following the earthquakes in Turkey, living conditions for migrants have deteriorated. Increasing racism has led to violent attacks against migrants; for this reason, the earthquake-affected areas can no longer be considered safe for migrants. As aid policies have excluded migrants from the relief system, migrants have difficulties accessing even basic necessities such as drinking water or shelter. Migrants have been labeled as “looters”, and there have been reports that members of Arabic-speaking communities in the region have been the target of racially-motivated mob attacks. Representatives of the Turkish state publicly use anti-migrant rhetoric and promote racist sentiment. Further, migrants who survive the attacks may be tortured by law enforcement officers, as has been reported by legal and rights-based organizations working in the region.

The February 6 earthquake affected at least 10 cities in Turkey. These cities also host the highest percentage population of migrants compared to the local population. Migrants, who already constitute one of the most vulnerable sectors of society due to their socioeconomic status, are among the most mistreated subjects post-earthquake. As early as the second day of the earthquake, when thousands of people were still struggling to survive while trapped under the rubble, fake news with a racist, anti-migrant agenda was circulated by government agencies and representatives of political parties. This openly threatened migrants who had survived the earthquake. Not only did state representatives fail to take any precautions to ensure the safety of migrants, they also failed to take the necessary steps to transfer migrants to other cities. Migrants cannot travel outside their registered cities without travel permits and the lack of issuance of these permits left thousands of people stranded in the aftermath of the disaster. By the beginning of March there were still people in the earthquake zone who could not find a tent, while nightly temperatures dropped below zero. This fact reveals that Turkey has consistently avoided fulfilling its obligation to protect the migrant population.

On the other side of Europe’s border, the Greek Coast Guard and Frontex (the EU’s Border Protection Agency), with bloated budgets increasing further every year, are building up the walls of Fortress Europe, threatening people’s lives by pushing migrants back to Turkey. In Greece, the islands that are close to the Anatolian peninsula are defined as ‘hotspots’ where exceptional procedural rules apply. Here, migrants are portrayed as a threat to the existence of Greece itself. Migrants who do manage to reach these islands after surviving pushback incidents face difficulties in accessing the asylum procedure and health care, and are forced to live in camps that operate as open-air prisons, far from city centers. Many migrants’ applications for international protection are rejected on the grounds that Turkey is a safe third country, citing the EU-Turkey Statement, which also turned the islands into de facto open-air prisons for people who are not permitted to leave. Moreover, in the Greek border camps, from the EU-Turkey Statement until today, many people have lost their lives trapped there, with no accountability from the Greek state and no change in migration policy. On the contrary, the Greek state with the (political and financial) support of the EU is opening new camps. In Greece,  the people are being incited against migrants by media and political networks – just as in Turkey. In Greece, the government criminalizes migrants and people who work or stand in solidarity with migrants, launching absurd criminal investigations and convicting people in trials without evidence. By applying criminal provisions on espionage, smuggling and human trafficking, Greece reproduces yet again the climate of fear, which is already well established in Turkey through the extensive use of ‘anti-terror’ legislation.

We, the undersigned organizations, declare that policies of border externalization, and of turning migrants into a cheap labor force, should be stopped immediately. We are against the use of migrants as leverage in domestic and international politics.

We underline that the externalization statements signed between the EU and Turkey or North African countries are against international law. These externalization statements should be immediately revoked, as they violate the responsibilities of the parties to the 1951 Convention Relating to the Status of Refugees. 

We, the undersigned organizations, demand:

• the immediate termination of the application of the EU-Turkey Statement, as codified in Greek national law and regulations or through international agreements with Turkey, as well as all similar externalization statements with other countries, which have been implemented with a similar motive of preventing migrants from entering the EU;
• that the practice of pushbacks between Turkey and Greece, in which the right to life and the prohibition of torture as enshrined in the European Convention of Human Rights are routinely violated, be stopped and remedy mechanisms for the survivors to be implemented immediately;
• that regulations assuring that migrants’ rights are respected, ensuring decent living conditions and freedom of movement, be implemented.

Academics for Peace / Germany (Barış İçin Akademisyenler Almanya)

Adalet İçin Hukukçular / Lawyers for Justice

Agora Association Izmir (Turkey)

ASGI – Association for Juridical Studies on Immigration

Asociación Americana de Juristas

Association for Mutual Support and Solidarity with Migrants (Göçmen Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği) (Turkey)

Avukat Dayanışması / Lawyer solidarity

Campaign Against Criminalising Communities (CAMPACC)

Center for Research and Elaboration on Democracy/Group of International Legal Intervention (CRED/GIGI)

Civic Space Studies Association (Sivil Alan Araştırma Derneği – Türkiye)

Community Peacemakers Teams (CPT) (Greece)

Confederation of European Alevi Unions (Avrupa Alevi Birlikleri Konfederasyonu)

Confederation of Lawyers of Asia & Pacific (COLAP)

Confederation of Public Employees’ Trade Unions (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu – KESK) (Turkey)

de:border | migration justice collective (Netherlands)

Democratic Alevi Associations (Demokratik Alevi Dernekleri – DAD) (Turkey)

Democratic Lawyers Association of Bangladesh (DLAB)

Demokrasi İçin Hukukçular / Lawyers for democracy

Demokratische Jurist*innen Schweiz

Diotima – Centre for Gender Rights & Equality (Greece)

Doug Nicholls, General Secretary, General Federation of Trade Unions

European Democratic Lawyers (AED)

European Lawyers for Democracy and Human Rights (ELDH)

Feminist Autonomous Centre for research (FAC)

Foundation for Society and Legal Studies (Toplum ve Hukuk Araştırmaları Vakfı – TOHAV) (Turkey)

Giuristi Democratici (Italy)

Göç Araştırmaları Derneği (Association for Migration Resarch – Turkey)

Haldane Society of Socialist Lawyers

Hubyar Sultan Alevi Cultural Association (Hubyar Sultan Alevi Kültür Derneği) (Turkey)

I Have Rights, Samos (Greece)

International Association of Democratic Lawyers (IADL)

International Federation for Human Rights (FIDH)

Iran of the World

Iuventa-Crew

İnsan Hakları Derneği – İHD (Human Rights Association) (Turkey)

Kadın Zamanı Derneği (Women’s Time Association / Turkey)

Kadınlar Birlikte Güçlü Platformu – KBG (Women Are Stronger Together Platform – Istanbul) (Turkey)

Kartal hukukçular derneği

La Garriga Societat Civil (Catalunya)

Lawyers Association for Freedom (Özgürlük İçin Hukukçular Derneği – ÖHD) (Turkey)

Legal Center Lesvos (Greece)

Lesvos LGBTQI+ Refugee Collective

MAYA Eğitim Kültür Araştırma Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (Maya Association for Education, Culture, Research, Solidarity and Cooperation)

Media and Law Studies (Medya ve Hukuk Çalışmaları Derneği) (Turkey)

Medya ve Göç Derneği (The Media and Migration Association (MMA) – Turkey

Migrant Solidarity Network / Ankara (GDA / Ankara)

Mültecilerle Dayanışma Derneği (Association for Solidarity with Refugees) (Turkey)

National Union of People’s Lawyers of the Philippines (NULP)

Observatori DESC, Cátedra UNESCO de desarrollo humanos sostenible (Universidad de Girona)(Catalunya)

ÖDAV / Libertarian democrat lawyers

Pembe Hayat LGBTİ+ Dayanışma Derneği (Pink Life LGBTİ+ Solidarity Association-Turkey)

People’s Bridges (Halkların Köprüsü) (Turkey)

Pir Sultan Abdal Cultural Association (Pir Sultan Abdal Kültür Derneği) (Turkey)

Progressive Lawyers Association (Çağdaş Hukukçular Derneği – ÇHD) (Turkey)

Progrssive Lawyers Group (Çağdaş Avukatlar Grubu) (Turkey)

Refugee Legal Support Athens

Refugees in Libya (refugeesinlibya.org)

Republikanischer Anwältinnen- und Anwälteverein e. V (RAV)

Research Institute onTurkey (RIT)

Schweizerischer Friedensrat, Zürich

Sınırsız Kadın Dayanışması (Woman’s Solidarity Without Borders – Istanbul)

Sol Hukuk (Turkey)

Solidarité sans frontières

Sosyal Hukuk

Syndicat des avocats de France (SAF)

Tadamun Antimili (Colombia)

The Catalan association ACDDH

the Socialist Lawyers Association of Ireland

Toplumsal Hukuk (Turkey)

Transnational Migrants Coordination

Turkey Human Rights Litigation Support Project (TLSP)

Vereinigung demokratischer Juristinnen und Juristen

We Want to Live Together Initiative (Birlikte Yaşamak İstiyoruz İnsiyatifi) (Turkey)

Yoga and Sports with Refugees

18th-of-March-ENGLISH-edit-and-Proofread-Ammended-6

Η 18η Μαρτίου 2023 σηματοδοτεί την 7η επέτειο της δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας του 2016. Το 2016, η Τουρκία ανέλαβε το ρόλο του συνοριοφύλακα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έλαβε δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ υπό τον όρο ότι θα κρατούσε τους/τις  μετανάστ(ρι)ες εντός των συνόρων της, καθώς και ότι θα δεχόταν όσους απελαύνονταν πίσω. Η Τουρκία, ωστόσο, δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί αυτή τη θέση, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως απειλή και, όταν χρειαζόταν, ως μοχλό πίεσης απέναντι στην ΕΕ.

Στις 6 Φεβρουαρίου 2023, μετά τους σεισμούς στην Τουρκία, οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστ(ρι)ών επιδεινώθηκαν. Ο αυξανόμενος ρατσισμός οδήγησε σε βίαιες επιθέσεις κατά των μεταναστ(ρι)ών- για το λόγο αυτό, οι σεισμόπληκτες περιοχές δεν μπορούν πλέον να θεωρηθούν ασφαλείς για τους μετανάστες. Οι μετανάστ(ρι)ες έχουν αποκλειστεί από την κρατική παροχή βοήθειας έτσι δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση ακόμη και σε βασικά αγαθά, όπως πόσιμο νερό ή στέγαση. Οι μετανάστ(ρι)ες έχουν χαρακτηριστεί ως “πλιατσικολόγοι”, και υπάρχουν αναφορές ότι μέλη των αραβόφωνων κοινοτήτων στην περιοχή, έχουν γίνει στόχος επιθέσεων από τον όχλο, με ρατσιστικά κίνητρα. Εκπρόσωποι του τουρκικού κράτους χρησιμοποιούν δημοσίως αντι-μεταναστευτική ρητορική και προωθούν το ρατσιστικό αίσθημα. Επιπλέον, οι μετανάστ(ρι)ες που επιβιώνουν από τις επιθέσεις ενδέχεται να βασανίζονται από τους αστυνομικούς, γεγονός που έχει αναφερθεί/καταγραφεί από νομικές καθώς και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου έπληξε τουλάχιστον 10 πόλεις της Τουρκίας. Οι πόλεις αυτές φιλοξενούν επίσης το υψηλότερο ποσοστό μεταναστ(ρι)ών σε σχέση με τον τοπικό πληθυσμό. Οι μετανάστ(ρι)ες, οι οποίοι αποτελούν ήδη ένα από τα πιο ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας λόγω της κοινωνικοοικονομικής τους κατάστασης, βρίσκονται μεταξύ των ατόμων που έχουν υποστεί την πλέον άδικη μεταχείριση μετά το σεισμό. Ήδη από τη δεύτερη ημέρα του σεισμού, όταν χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούσαν να παλεύουν για την επιβίωση τους παγιδευμένοι κάτω από τα ερείπια, κυβερνητικές υπηρεσίες και εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων διακινούσαν ψευδείς ειδήσεις που ακολουθούσαν μια ρατσιστική και αντιμεταναστευτική ατζέντα. Η συνθήκη αυτή συνιστά μια ανοιχτή απειλή για τους/τις μετανάστ(ρι)ες που είχαν επιβιώσει από τον σεισμό. Οι εκπρόσωποι του κράτους όχι μόνο δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια προκειμένου να εγγυηθούν την ασφάλεια των μεταναστ(ρι)ών, αλλά δεν έλαβαν καν τα απαραίτητα μέτρα για τη μετακίνηση τους σε άλλες πόλεις. Οι μετανάστ(ρι)ες δεν μπορούν να ταξιδέψουν εκτός των πόλεων καταγραφής τους (γεωγραφικοί περιορισμοί) χωρίς ταξιδιωτικές άδειες  και η μη έκδοση των εν λόγω αδειών άφησε χιλιάδες ανθρώπους εγκλωβισμένους στις συνέπειες της καταστροφής. Μέχρι τις αρχές Μαρτίου υπήρχαν ακόμα άνθρωποι στη ζώνη του σεισμού οι οποίοι δεν μπορούσαν να βρουν ούτε μια σκηνή για να μείνουν, ενώ οι θερμοκρασίες στην περιοχή,, το βράδυ έπεφταν κάτω από το μηδέν. Το γεγονός αυτό αποκαλύπτει ότι η Τουρκία έχει αποφύγει σταθερά να εκπληρώσει την υποχρέωσή της να προστατεύσει τον μεταναστευτικό πληθυσμό.

Στην άλλη πλευρά των ευρωπαϊκών συνόρων, η Ελληνική Ακτοφυλακή και η Frontex (ο Οργανισμός Προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων), με φουσκωμένους προϋπολογισμούς που αυξάνονται κάθε χρόνο, χτίζουν τα τείχη της Ευρώπης-Φρούριο, απειλώντας τις ζωές των μεταναστ(ρι)ών, με τις επαναπροωθήσεις τους πίσω στην Τουρκία. Στην Ελλάδα, τα νησιά που βρίσκονται κοντά στη χερσόνησο της Ανατολίας χαρακτηρίστηκαν ως “hotspots”, όπου εφαρμόζονται “ειδικά καθεστώτα”. Εδώ, οι μετανάστ(ρι)ες παρουσιάζονται ως απειλή για την ύπαρξη της ίδιας της Ελλάδας. Οι μετανάστ(ρι)ες που καταφέρνουν να φτάσουν στα νησιά αυτά, αφού επιβιώσουν από επιχειρούμενες επαναπροωθήσεις, αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε σχέση με την πρόσβαση τους στις διαδικασίες ασύλου, στην υγειονομική περίθαλψη και αναγκάζονται να ζουν σε camp που λειτουργούν ως υπαίθριες φυλακές, μακριά από τα κέντρα των πόλεων. Οι αιτήσεις πολλών μεταναστ(ρι)ών για διεθνή προστασία απορρίπτονται με την αιτιολογία ότι η Τουρκία θεωρείται ασφαλής τρίτη χώρα, παραπέμποντας στη δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, εξαιτίας της οποίας τα νησιά μετατράπηκαν σε de facto υπαίθριες φυλακές, εφαρμόζοντας αυστηρούς γεωγραφικούς περιορισμούς. Επιπλέον, στα συνοριακά camp της Ελλάδας, από τη στιγμή που υπεγράφη η δήλωση ΕΕ-Τουρκίας μέχρι και σήμερα, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους εγκλωβισμένοι εκεί, χωρίς το ελληνικό κράτος να αναλαμβάνει καμία ευθύνη και χωρίς να προβαίνει σε καμία αλλαγή στη μεταναστευτική του πολιτική. Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος με την (πολιτική και οικονομική) υποστήριξη της ΕΕ ανοίγει νέα camp. Στην Ελλάδα, πολλοί άνθρωποι υποκινούνται εναντίον των μεταναστών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από διάφορα πολιτικά δίκτυα – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Τουρκία. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ποινικοποιεί τους μετανάστες και τους ανθρώπους που εργάζονται ή είναι αλληλέγγυοι με τους μετανάστες, προβαίνοντας σε παράλογες ποινικές διώξεις και καταδικάζοντας ανθρώπους χωρίς στοιχεία. Εφαρμόζοντας ποινικές διατάξεις για την κατασκοπεία, την διακίνηση (smuggling) και την εμπορία ανθρώπων, η Ελλάδα αναπαράγει, για ακόμα μια φορά, το κλίμα φόβου, το οποίο έχει ήδη εδραιωθεί, καιρό τώρα, στην Τουρκία, μέσω της εκτεταμένης χρήσης της “αντιτρομοκρατικής” νομοθεσίας.

Εμείς, οι οργανώσεις που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δηλώνουμε ότι οι πολιτικές της εξωτερικοποίησης των συνόρων και η μετατροπή των μεταναστ(ρι)ών σε φθηνό εργατικό δυναμικό, πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Είμαστε ενάντια στη χρήση των μεταναστ(ρι)ών ως μοχλού πίεσης στην εσωτερική και διεθνή πολιτική.

Υπογραμμίζουμε ότι οι δηλώσεις εξωτερικοποίησης τών συνόρων που έχουν υπογραφεί μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας ή των χωρών της Βόρειας Αφρικής αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο. Οι εν λόγω δηλώσεις εξωτερικοποίησης θα πρέπει να ανακληθούν αμέσως, καθώς παραβιάζουν τις ευθύνες των συμβαλλομένων μερών της Σύμβασης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων. 

Εμείς, οι οργανώσεις που υπογράφουμε το παρόν κείμενο, απαιτούμε:

• τον άμεσο τερματισμό της εφαρμογής της δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας, όπως έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό εθνικό δίκαιο και κανονισμούς ή μέσω διεθνών συμφωνιών με την Τουρκία, καθώς και όλων των παρόμοιων δηλώσεων εξωτερικοποίησης των συνόρων με άλλες χώρες, οι οποίες έχουν εφαρμοστεί έχοντας -παρομοίως- ως κίνητρο την παρεμπόδιση της εισόδου μεταναστών στην ΕΕ,

• να σταματήσει η πρακτική των επαναπροωθήσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, κατά την οποία παραβιάζονται συστηματικά το δικαίωμα στη ζωή και η απαγόρευση των βασανιστηρίων, όπως αυτά κατοχυρώνονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και να ενεργοποιηθούν άμεσα μηχανισμοί επανόρθωσης και αποκατάστασης για τους επιζώντες,

• την εφαρμογή των κανονισμών που διασφαλίζουν τόσο τον σεβασμό των δικαιωμάτων των μεταναστ(ρι)ών, όσο και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και ελευθερία μετακίνησης.

Academics for Peace / Germany (Barış İçin Akademisyenler Almanya)

Adalet İçin Hukukçular / Lawyers for Justice

Agora Association Izmir (Turkey)

ASGI – Association for Juridical Studies on Immigration

Asociación Americana de Juristas

Association for Mutual Support and Solidarity with Migrants (Göçmen Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği) (Turkey)

Avukat Dayanışması / Lawyer solidarity

Campaign Against Criminalising Communities (CAMPACC)

Center for Research and Elaboration on Democracy/Group of International Legal Intervention (CRED/GIGI)

Civic Space Studies Association (Sivil Alan Araştırma Derneği – Türkiye)

Community Peacemakers Teams (CPT) (Greece)

Confederation of European Alevi Unions (Avrupa Alevi Birlikleri Konfederasyonu)

Confederation of Lawyers of Asia & Pacific (COLAP)

Confederation of Public Employees’ Trade Unions (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu – KESK) (Turkey)

de:border | migration justice collective (Netherlands)

Democratic Alevi Associations (Demokratik Alevi Dernekleri – DAD) (Turkey)

Democratic Lawyers Association of Bangladesh (DLAB)

Demokrasi İçin Hukukçular / Lawyers for democracy

Demokratische Jurist*innen Schweiz

Diotima – Centre for Gender Rights & Equality (Greece)

Doug Nicholls, General Secretary, General Federation of Trade Unions

European Democratic Lawyers (AED)

European Lawyers for Democracy and Human Rights (ELDH)

Feminist Autonomous Centre for research (FAC)

Foundation for Society and Legal Studies (Toplum ve Hukuk Araştırmaları Vakfı – TOHAV) (Turkey)

Giuristi Democratici (Italy)

Göç Araştırmaları Derneği (Association for Migration Resarch – Turkey)

Haldane Society of Socialist Lawyers

Hubyar Sultan Alevi Cultural Association (Hubyar Sultan Alevi Kültür Derneği) (Turkey)

I Have Rights, Samos (Greece)

International Association of Democratic Lawyers (IADL)

International Federation for Human Rights (FIDH)

Iran of the World

Iuventa-Crew

İnsan Hakları Derneği – İHD (Human Rights Association) (Turkey)

Kadın Zamanı Derneği (Women’s Time Association / Turkey)

Kadınlar Birlikte Güçlü Platformu – KBG (Women Are Stronger Together Platform – Istanbul) (Turkey)

Kartal hukukçular derneği

La Garriga Societat Civil (Catalunya)

Lawyers Association for Freedom (Özgürlük İçin Hukukçular Derneği – ÖHD) (Turkey)

Legal Center Lesvos (Greece)

Lesvos LGBTQI+ Refugee Collective

MAYA Eğitim Kültür Araştırma Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (Maya Association for Education, Culture, Research, Solidarity and Cooperation)

Media and Law Studies (Medya ve Hukuk Çalışmaları Derneği) (Turkey)

Medya ve Göç Derneği (The Media and Migration Association (MMA) – Turkey

Migrant Solidarity Network / Ankara (GDA / Ankara)

Mültecilerle Dayanışma Derneği (Association for Solidarity with Refugees) (Turkey)

National Union of People’s Lawyers of the Philippines (NULP)

Observatori DESC, Cátedra UNESCO de desarrollo humanos sostenible (Universidad de Girona)(Catalunya)

ÖDAV / Libertarian democrat lawyers

Pembe Hayat LGBTİ+ Dayanışma Derneği (Pink Life LGBTİ+ Solidarity Association-Turkey)

People’s Bridges (Halkların Köprüsü) (Turkey)

Pir Sultan Abdal Cultural Association (Pir Sultan Abdal Kültür Derneği) (Turkey)

Progressive Lawyers Association (Çağdaş Hukukçular Derneği – ÇHD) (Turkey)

Progrssive Lawyers Group (Çağdaş Avukatlar Grubu) (Turkey)

Refugee Legal Support Athens

Refugees in Libya (refugeesinlibya.org)

Republikanischer Anwältinnen- und Anwälteverein e. V (RAV)

Research Institute onTurkey (RIT)

Schweizerischer Friedensrat, Zürich

Sınırsız Kadın Dayanışması (Woman’s Solidarity Without Borders – Istanbul)

Sol Hukuk (Turkey)

Solidarité sans frontières

Sosyal Hukuk

Syndicat des avocats de France (SAF)

Tadamun Antimili (Colombia)

The Catalan association ACDDH

the Socialist Lawyers Association of Ireland

Toplumsal Hukuk (Turkey)

Transnational Migrants Coordination

Turkey Human Rights Litigation Support Project (TLSP)

Vereinigung demokratischer Juristinnen und Juristen

We Want to Live Together Initiative (Birlikte Yaşamak İstiyoruz İnsiyatifi) (Turkey)

Yoga and Sports with Refugees

18th-of-March-GREEK

18 Mart 2023’te, 2016 tarihli AB-Türkiye Mutabakatının 7. yıldönümüne varacağız. Türkiye 2016’dan bu yana, göçmenlerin Türkiye’de tutulması ve geri gönderilenlerin kabul edilmesi koşuluyla AB tarafından vaat edilen milyarlarca avro karşılığında bir sınır muhafızı rolü üstlendi. Beri yandan Türkiye bu pozisyonu vasıtasıyla göçmenleri bir tehdit ve gerektiğinde bir baskı mekanizması olarak  AB’ye karşı kullanmaktan da geri durmadı.

6 Şubat 2023 tarihinde Türkiye’de meydana gelen depremlerin ardından Türkiye’deki göçmenlerin yaşam koşulları çok daha kötü bir hal almıştır. Yükselen ırkçılık, göçmenlere yönelik şiddet içeren saldırıları tetiklemiştir; sadece bu nedenle bile depremden etkilenen bölgeler göçmenler için güvenli olmaktan çok uzaktır. Deprem yardımlarının dağıtımında izlenen politikalar göçmenleri bu sisteminin dışında bıraktığından, göçmenler içme suyu veya barınma gibi temel ihtiyaçlara bile erişmekte zorlanmaktadır. Göçmenler, bölgede Arap dilli toplulukların mensuplarının alenen linç edilmesinde olduğu gibi, “yağmacı” olarak etiketlenme riskiyle karşı karşıya kalmış ve kalmaya da devam etmektedir. Bu arada, uluslararası sözleşmeler uyarınca göçmenleri korumakla yükümlü olan Türkiye Cumhuriyeti devletinin temsilcileri de alenen göçmen karşıtı söylemler kullanmakta ve ırkçı duyguları teşvik etmektedir. Bunun da ötesinde, depremden ve peşi ardı gelen linçten kurtulmayı başarmış göçmenler, kolluk kuvvetleri tarafından işkenceye maruz kalabilmektedir ve bu durum bölgede çalışan hukuk ve hak örgütleri tarafından rapor edilmiştir. 

6 Şubat depremi Türkiye’de en az 10 şehri çok sert bir biçimde etkilemiştir. Bu şehirler aynı zamanda yerel nüfusa kıyasla en yüksek göçmen nüfus oranına sahip olan kentlerden bazılarıdır. Sosyoekonomik durumları nedeniyle zaten toplumun en kırılgan kesimlerinden birini oluşturan göçmenler, deprem sonrasında en çok mağdur edilen öznelerden biri haline gelmişlerdir. Daha depremin ikinci gününde, binlerce insan hala enkaz altında yaşam mücadelesi verirken, devlet kurumları ve göçmen karşıtı/ ırkçı gündemleri olan siyasi parti temsilcileri tarafından yapılan spekülasyonlar ve yalan haberler, depremden sağ kurtulan göçmenleri açıkça tehdit etmiştir. Bu sırada devlet kurumları ve temsilcileri göçmenlerin güvenliğini sağlamak için herhangi bir önlem almadıkları gibi, göçmenlerin başka şehirlere hareket edebilmeleri için gerekli seyahat izinlerinin hazırlanması ve dağıtılması gibi gerekli adımları dahi atmakta geç kalmışlardır. Göçmenler, bu izinler olmadan kayıtlı oldukları şehirlerin dışına seyahat edemedikleri için, deprem felaketi sonrasında kendi kaderlerine terk edilmişlerdir. Mart ayının başında, gece sıcaklığının sıfırın altına düştüğü deprem bölgesinde hala çadır bulamayan insanların olması, Türkiye’nin ev sahipliği ettiği göçmen nüfusu koruma yükümlülüğünü yerine getirmekten ısrarla kaçındığını ortaya koymaktadır.

Sınırın diğer tarafında ise özellikle Yunan Sahil Güvenliği ve Frontex (AB Sınır Koruma Ajansı), hali hazırda devasa olan bütçelerini her yıl daha da arttırarak Avrupa Kalesi’nin duvarlarını daha da yükseltmekte ve göçmenleri Türkiye’ye geri iterek insanların hayatını riske atmaktadır. Yunanistan’da, Anadolu yarımadasına yakın adalar, sığınma başvurularına yönelik istisnai prosedür kurallarının geçerli olduğu ‘sıcak noktalar’ (hotspots) olarak tanımlanmaktadır ve göçmenlerin büyük bir kesimi bu adalara ayak bastıktan sonra sığınma başvuruları sonuçlanana kadar bu adalardan ayrılmaktan men edilmektedirler. Bu olguya paralel olarak Yunanistan’daki hakim politik söylev, göçmenleri Yunanistan’ın varlığına yönelik bir tehdit olarak göstermeye de devam etmektedir. Geri itmelere maruz kalmadan bu adalara ulaşmayı başaran göçmenler ise sığınma prosedürüne ve sağlık hizmetlerine erişimde zorluklarla karşılaşmakta ve şehir merkezlerinden uzakta açık hava hapishanesi olarak faaliyet gösteren kamplarda yaşamak zorunda bırakılmaktadır. Birçok göçmenin uluslararası koruma talebi, AB-Türkiye Mutabakatı gerekçe gösterilerek Türkiye’nin güvenli üçüncü ülke olduğu gerekçesiyle reddedilmekte, bu durum adaları terk edemeyen insanlar için koşulların gerçek bir hapishaneye dönüşmesine neden olmaktadır. Beri yandan AB-Türkiye Mutabakatı’nın ilanından bu yana Yunanistan’ın sınırlarında konumlanmış kamplarda tutsak kalan bir çok insan hayatını kaybetmiş, bu konuda Yunanistan makamları hiçbir şekilde sorumluluk kabul etmemiş ve göç politikalarında herhangi bir değişikliğe gitmemişlerdir. Dahası, Yunanistan’da halk, tıpkı Türkiye’de olduğu gibi medya ve siyasi ağlar tarafından göçmenlere karşı kışkırtılmaktadırlar. Aynı zamanda Yunanistan’da hükümetö göçmenleri ve göçmenlerle birlikte dayanışma içinde yaşayan veya beraber çalışan insanları kriminalize etmekte, bu insanlara karşı hakikatten uzak soruşturmalar açmakta ve onları delilden yoksun davalarla suçlamaktadır. Türkiye’de ‘terörle mücadele’ mevzuatının yaygın bir şekilde kullanılmasıyla iyice yerleşmiş olan korku iklimi, Yunanistan’da da göçmenlere ve onlarla birlikte çalışan ya da dayanışma içinde olan kişilere yönelik casusluk, kaçakçılık ve insan ticaretine ilişkin cezai hükümler uygulanarak yeniden üretilmektedir.

Biz aşağıda imzası bulunan örgütler, göçün dışsallaştırılması ve göçmenlerin ucuz işgücüne dönüştürülmesine vesile olan politikaların derhal durdurulması gerektiğini belirtir, ve göçmenlerin iç ve dış politikada bir koz olarak kullanılmasına karşı olduğumuzu beyan ederiz.

AB ile Türkiye ve hatta Kuzey Afrika ülkeleri arasında imzalanan göçmenlere yönelik benzer mutabakatların uluslararası hukuka aykırı olduğunun altını bir kez daha çizmek isteriz. Mültecilerin Statüsüne İlişkin 1951 Sözleşmesi’nin taraflarının sorumluluklarını ihlal eden bu mutabakatlar derhal iptal edilmelidir. 

Biz, aşağıda imzası bulunan kuruluşlar;

• AB-Türkiye Mutabakatı’nın yanı sıra diğer ülkelerle benzer saiklerle yapılan ve göçmenlerin AB’ye girişini engellemek üzere tesis edilen tüm benzer uluslarası anlaşmaların ve mutabakatların derhal feshedilmesini;
• Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde güvence altına alınan yaşam hakkı ve işkence yasağının sıklıkla ihlal edildiği Türkiye ve Yunanistan arasındaki geri itme uygularının durdurulmasını ve mağdurlar için çözüm ve sağaltma mekanizmalarının ivedilikle hayata geçirilmesini;
• Göçmenlerin haklarını güvence altına alan, bu haklara saygı gösteren, göçmenlere insanlık onuruna uygun yaşam koşulları ve seyahat özgürlüğü sağlayan düzenlemelerin oluşturulmasını talep ediyoruz.

Academics for Peace / Germany (Barış İçin Akademisyenler Almanya)

Adalet İçin Hukukçular / Lawyers for Justice

Agora Association Izmir (Turkey)

ASGI – Association for Juridical Studies on Immigration

Asociación Americana de Juristas

Association for Mutual Support and Solidarity with Migrants (Göçmen Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği) (Turkey)

Avukat Dayanışması / Lawyer solidarity

Campaign Against Criminalising Communities (CAMPACC)

Center for Research and Elaboration on Democracy/Group of International Legal Intervention (CRED/GIGI)

Civic Space Studies Association (Sivil Alan Araştırma Derneği – Türkiye)

Community Peacemakers Teams (CPT) (Greece)

Confederation of European Alevi Unions (Avrupa Alevi Birlikleri Konfederasyonu)

Confederation of Lawyers of Asia & Pacific (COLAP)

Confederation of Public Employees’ Trade Unions (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu – KESK) (Turkey)

de:border | migration justice collective (Netherlands)

Democratic Alevi Associations (Demokratik Alevi Dernekleri – DAD) (Turkey)

Democratic Lawyers Association of Bangladesh (DLAB)

Demokrasi İçin Hukukçular / Lawyers for democracy

Demokratische Jurist*innen Schweiz

Diotima – Centre for Gender Rights & Equality (Greece)

Doug Nicholls, General Secretary, General Federation of Trade Unions

European Democratic Lawyers (AED)

European Lawyers for Democracy and Human Rights (ELDH)

Feminist Autonomous Centre for research (FAC)

Foundation for Society and Legal Studies (Toplum ve Hukuk Araştırmaları Vakfı – TOHAV) (Turkey)

Giuristi Democratici (Italy)

Göç Araştırmaları Derneği (Association for Migration Resarch – Turkey)

Haldane Society of Socialist Lawyers

Hubyar Sultan Alevi Cultural Association (Hubyar Sultan Alevi Kültür Derneği) (Turkey)

I Have Rights, Samos (Greece)

International Association of Democratic Lawyers (IADL)

International Federation for Human Rights (FIDH)

Iran of the World

Iuventa-Crew

İnsan Hakları Derneği – İHD (Human Rights Association) (Turkey)

Kadın Zamanı Derneği (Women’s Time Association / Turkey)

Kadınlar Birlikte Güçlü Platformu – KBG (Women Are Stronger Together Platform – Istanbul) (Turkey)

Kartal hukukçular derneği

La Garriga Societat Civil (Catalunya)

Lawyers Association for Freedom (Özgürlük İçin Hukukçular Derneği – ÖHD) (Turkey)

Legal Center Lesvos (Greece)

Lesvos LGBTQI+ Refugee Collective

MAYA Eğitim Kültür Araştırma Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (Maya Association for Education, Culture, Research, Solidarity and Cooperation)

Media and Law Studies (Medya ve Hukuk Çalışmaları Derneği) (Turkey)

Medya ve Göç Derneği (The Media and Migration Association (MMA) – Turkey

Migrant Solidarity Network / Ankara (GDA / Ankara)

Mültecilerle Dayanışma Derneği (Association for Solidarity with Refugees) (Turkey)

National Union of People’s Lawyers of the Philippines (NULP)

Observatori DESC, Cátedra UNESCO de desarrollo humanos sostenible (Universidad de Girona)(Catalunya)

ÖDAV / Libertarian democrat lawyers

Pembe Hayat LGBTİ+ Dayanışma Derneği (Pink Life LGBTİ+ Solidarity Association-Turkey)

People’s Bridges (Halkların Köprüsü) (Turkey)

Pir Sultan Abdal Cultural Association (Pir Sultan Abdal Kültür Derneği) (Turkey)

Progressive Lawyers Association (Çağdaş Hukukçular Derneği – ÇHD) (Turkey)

Progrssive Lawyers Group (Çağdaş Avukatlar Grubu) (Turkey)

Refugee Legal Support Athens

Refugees in Libya (refugeesinlibya.org)

Republikanischer Anwältinnen- und Anwälteverein e. V (RAV)

Research Institute onTurkey (RIT)

Schweizerischer Friedensrat, Zürich

Sınırsız Kadın Dayanışması (Woman’s Solidarity Without Borders – Istanbul)

Sol Hukuk (Turkey)

Solidarité sans frontières

Sosyal Hukuk

Syndicat des avocats de France (SAF)

Tadamun Antimili (Colombia)

The Catalan association ACDDH

the Socialist Lawyers Association of Ireland

Toplumsal Hukuk (Turkey)

Transnational Migrants Coordination

Turkey Human Rights Litigation Support Project (TLSP)

Vereinigung demokratischer Juristinnen und Juristen

We Want to Live Together Initiative (Birlikte Yaşamak İstiyoruz İnsiyatifi) (Turkey)

Yoga and Sports with Refugees

18-Mart-Turkce-Edit-ve-Son-Okuma-Ek-6

Ενημερωση για τις δικες των “Moria 6”: Η καθυστερημενη δικαιοσυνη αποτελει αρνηση δικαιοσυνης 

Η εφετειακή δίκη των τεσσάρων κατηγορουμένων από τους “Moria 6” αναβλήθηκε για ένα χρόνο, ενώ για τους δύο που δικάστηκαν ως ανήλικοι, η υπόθεση θα εκδικαστεί στον Άρειο Πάγο στις 10 Μαρτίου 2023.

[click here for English]

Η δευτεροβάθμια δίκη των τεσσάρων από τους “Moria 6” που αρχικά είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί τη Δευτέρα 6 Μαρτίου 2023 στη Μυτιλήνη, αναβλήθηκε χθες για ένα χρόνο από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Βορείου Αιγαίου για τις 4 Μαρτίου 2024. Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, οι τέσσερις νεαροί που καταδικάστηκαν για τις πυρκαγιές της Μόριας το 2020 θα παραμείνουν πιθανότατα στη φυλακή, παρά την έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων εναντίον τους, και παρά την ύπαρξη δικονομικών πλημμελειών που θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει στην ακύρωση της διαδικασίας.

Η εισαγγελία είχε προγραμματίσει την υπόθεση των “Moria 6” τελευταία σε ένα πινάκιο επτά συνολικά υποθέσεων για την ημέρα της δικασίμου, οπότε η αναβολή της ήταν προκαθορισμένη. Τη Δευτέρα 6 Μαρτίου, μόνο τέσσερις από τις επτά υποθέσεις εκδικάστηκαν τελικά, ενώ για τις  υπόλοιπες, συμπεριλαμβανομένης αυτής των “Moria 6”, το δικαστήριο διέκοψε  για την Τετάρτη 8 Μαρτίου. Λόγω της εθνικής γενικής απεργίας την εν λόγω ημέρα, το δικαστήριο δεν μπορούσε, ωστόσο, να λειτουργήσει κανονικά  και  οι υποθέσεις αυτές αναβλήθηκαν για το 2024. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι οι συνήγοροι υπεράσπισης προειδοποίησαν εκ των προτέρων το δικαστήριο ότι η απεργία είχε προκηρυχθεί για την Τετάρτη 8 Μαρτίου. Χθες, η γενική απεργία έδωσε στο δικαστήριο την τέλεια δικαιολογία για να αναβάλει περαιτέρω την εκδίκαση της έφεσης των “Moria 6”. 

Μετά από δύο ημέρες αναμονής των κατηγορουμένων στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου κρατούνταν για ώρες με χειροπέδες ανά δύο, έμαθαν τελικά μέσω διπλής διερμηνείας για την αναβολή της υπόθεσής τους και την επιστροφή τους στη φυλακή για ένα χρόνο. Οι συνήγοροι υπεράσπισης σκοπεύουν να ζητήσουν την υπό όρους αποφυλάκιση των νεαρών ανδρών, ωστόσο η επίτευξή της δεν είναι διόλου εγγυημένη.

Η αναβολή της χθεσινής δευτεροβάθμιας δίκης σημαίνει επίσης ότι κρίσιμα νέα στοιχεία, που καταδεικνύουν ότι οι τρεις από τους τέσσερις ήταν ανήλικοι όταν συνελήφθησαν και εγείρουν πρόσθετες αμφιβολίες αναφορικά με τα αποδεικτικά στοιχεία που οδήγησαν στην καταδίκη των τεσσάρων κατηγορουμένων, δεν θα ληφθούν υπόψη για άλλον έναν χρόνο. Μεταξύ των νέων αποδεικτικών στοιχείων περιλαμβάνεται μια περιεκτική έκθεση και ένα βίντεο σχετικά με τις συνθήκες των πυρκαγιών της Μόριας, συμπεριλαμβανομένης της χωροχρονικής αναπαράστασης της εξάπλωσης των πυρκαγιών από την  ερευνητική ομάδα Forensic Architecture.

Ενώ οι τέσσερις αυτοί νεαροί στερήθηκαν χθες την ευκαιρία να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους στο δικαστήριο, οι άλλοι δύο κατηγορούμενοι των “Moria 6”, που δικάστηκαν ως ανήλικοι, έχουν υποβάλει αίτηση αναίρεσης κατά της δευτεροβάθμιας καταδικαστικής απόφασης στον Άρειο Πάγο και θα εκπροσωπηθούν από τους δικηγόρους του Legal Centre Lesvos. Η εκδίκαση της αίτησης αναίρεσης στον Άρειο Πάγο έχει προγραμματιστεί για αυτήν την Παρασκευή 10 Μαρτίου 2023. Ελπίζουμε ότι το Δικαστήριο θα αναγνωρίσει τα σοβαρά δικονομικά λάθη και παραλείψεις στην υπόθεση αυτή, καθώς και οι τρεις δίκες που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα για τους “Moria 6” (βλ. [1] και [2] και [3]) χαρακτηρίζονται από σοβαρές παραλείψεις της δικαιοσύνης και κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων. 

Η χθεσινή μη διεξαγωγή της δίκης αποτελεί περαιτέρω τιμωρία των κατηγορουμένων. Οι αυθαίρετες και μακροχρόνιες αναβολές των δικών έχουν γίνει κανόνας και αποτελούν μέρος της σκληρής μεταχείρισης που τυγχάνουν από το ελληνικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, ιδίως οι αλλοδαποί. Σχεδόν το 60% του πληθυσμού των φυλακών στην Ελλάδα είναι αλλοδαποί, γεγονός που καταδεικνύει το υπερβολικά δυσανάλογο ποσοστό ποινικοποίησης τους και με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε πλήρη υπερφόρτωση του ελληνικού ποινικού συστήματος. 

Θα ήταν αφελές να ερμηνεύσει κανείς ως κατ’ εξαίρεση γενόμενη την επιλογή του δικαστηρίου να μεταφέρει τη δίκη την Τετάρτη 8 Μαρτίου – επίσημη ημέρα εθνικής γενικής απεργίας, την οποία κήρυξαν αρχικά οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, οι οποίοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για το πρόσφατο προδιαγεγραμμένο σιδηροδρομικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Λόγω της απεργίας, οι άνθρωποι που υποστήριζαν τόσο την απεργία όσο και την υπόθεση των “Moria 6”, αναγκάστηκαν να επιλέξουν μεταξύ της συμμετοχής στην απεργία ή της αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους στο δικαστήριο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η παρουσία του κοινού χθες στο δικαστήριο να είναι εμφανώς μειωμένη. Ταυτόχρονα, το δικαστήριο προσπάθησε να μεταθέσει την ευθύνη στην ίδια την απεργία ως αιτία της αναβολής, αν και αυτή η μακρά αναβολή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν το δικαστήριο είχε διακόψει και επαναπρογραμματίσει σε κοντινή ημερομηνία την δίκη των υπολοίπων υποθέσεων, συμπεριλαμβανομένης αυτής των “Moria 6”.

Πενήντα επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν πρόσφατα σε ένα τελείως προδιαγεγραμμένο σιδηροδρομικό δυστύχημα εξαιτίας της ανάλγητης αδιαφορίας της εξουσίας για τις ζωές των άλλων και ενός διάχυτου κλίματος ατιμωρησίας. Είναι αυτή η ίδια έλλειψη λογοδοσίας ως προς τις εν γένει αυθαίρετες ενέργειες των θεσμικών οργάνων που οδήγησε εν προκειμένω στη συνέχιση της άδικης φυλάκισης τεσσάρων νέων ανθρώπων – τρεις από τους οποίους ήταν παιδιά όταν συνελήφθησαν. Οι αδικίες που έχουν συντελεστεί μετά τη σύλληψη των “Moria 6” δεν είναι δυστυχώς μεμονωμένες, αλλά αποτελούν συστημική έκφραση των κατασταλτικών και καταπιεστικών μηχανισμών του κράτους. 

Βγαίνοντας από το Δικαστήριο, η Βίκυ Αγγελίδου, μία εκ των δικηγόρων των κατηγορουμένων από το Legal Centre Lesvos, δήλωσε: “Οι τρεις δικαστές του Εφετείου, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τη γενική απεργία των εργαζομένων στη χώρα, αποφάσισαν να κρατήσουν τους τέσσερις νεαρούς ομήρους στη φυλακή για έναν ακόμη χρόνο, παρά την παντελή έλλειψη στοιχείων εναντίον τους. Για άλλη μια φορά, η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το ζοφερό, τιμωρητικό της πρόσωπο απέναντι στους αδύναμους. Δυστυχώς, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα”.

Για επικοινωνία με τον Τύπο (συνήγοροι των “Moria 6” από το LCL):

• Βίκυ Αγγελίδου: vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Αναστασία Νταϊλιάνη: natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Βασίλης Ψώμος: vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

Update on the trials of the Moria 6: Justice delayed is justice denied

Appeal trial for four of the Moria 6 was postponed one year, while the two who were tried as minors will have their case heard at the Supreme Court tomorrow, the 10 March 2023.

The appeal trial of four of the Moria 6 originally scheduled to take place on Monday 6 March 2023, was postponed yesterday for a year by the Mixed Jury Appeal court of the North Eastern Aegean in Mytilene, Lesvos, until 4 March 2024. During this year, the four young men convicted for the 2020 Moria fires will likely remain in prison, despite the lack of any credible evidence against them, and despite procedural errors which should have led to the annulment of the procedure. 

The prosecution had scheduled the Moria 6 case last in a docket of seven total cases on the day of the trial, so its postponement was seemingly predetermined. On Monday 6 March, only four of the seven cases were heard and the remaining cases, including the Moria 6, were rescheduled for Wednesday, 8 March. Due to a national general strike, the court could however not operate normally yesterday, and all these cases have been postponed until 2024. This was despite the fact that the defence lawyers warned the court in advance that the strike had been called for Wednesday 8 March. Yesterday, the general strike gave the court the perfect excuse to postpone the Moria 6 appeal trial further. 

After two days of waiting in the courtroom on Monday and Wednesday, where the defendants were held for hours handcuffed in pairs, they were finally explained through double interpretation about their case’s postponement and their return to prison for a year. The defence lawyers intend to apply for the young men’s conditional release from prison, but this is not guaranteed.

The postponement of the Moria 6 appeal trial also means that crucial new evidence showing that three of the four were minors when arrested, and raising additional doubts about the evidence that led to the conviction of the four defendants, will not be considered for another year. Among this new evidence is a comprehensive report and video about the circumstances of the Moria fires, including a spatio-temporal reconstruction of the spreading of the fires by the investigative research group, Forensic Architecture. 

While these four young men were denied the opportunity to defend themselves in court yesterday, the two other accused of the Moria 6, who were tried as minors, have petitioned to the Supreme Court to annul their conviction, which had been confirmed on appeal, and will be represented by the Legal Centre Lesvos’ lawyers. Their hearing at the Supreme Court is scheduled for this Friday 10 March 2023. We hope that the Court will recognise the serious procedural errors in this case. All three trials held to date for the Moria 6 (see [1] and [2] and [3]) constituted  gross miscarriages of justice, and blatantly violated the rights of the defendants. 

Yesterday’s non trial represents a further punishment of the defendants. Arbitrary and lengthy trial postponements have become a norm, and are a part of the cruel treatment received in the Greek criminal justice system, in particular for foreigners. Nearly 60% of the prison population in Greece are foreigners, showing their incredibly disproportionate rate of criminalisation, which has in turn led to a complete overload of the Greek penal system. 

It would be naive to interpret as exceptional the choice of the court to reschedule the trial to Wednesday, 8 March – an official national general strike day, initially called by the railway workers to protest the recent train wreck that took the lives of 57 people, which was an accident waiting to happen. Due to the strike, people who both support the strike and the Moria 6, were forced to choose between joining the strike or standing in solidarity with the defendants at the court, and the presence of the public yesterday in court was visibly diminished. At the same time, the court attempted to shift blame on the strike itself as the reason for the postponement, although this lengthy postponement could have been avoided if the trial of the Moria 6 had been interrupted and rescheduled for an earlier date. 

Fifty-seven people were recently killed in a completely predictable train accident as a result of the callous disregard for the lives of others by those in power, and a general climate of impunity. It is this same lack of accountability for the arbitrary actions of institutions, which has led to the continued unjust imprisonment of four young people – three of whom were children at the time of their arrest. The injustices that have been carried out since the arrest of the Moria 6 are unfortunately not isolated, but are part of the systemic oppressive machination of the State. 

Coming out of the Court, Vicky Aggelidou, one of the defendants’ lawyer from the Legal Centre Lesvos said: “The three judges of the Appeal court, hidden behind a general strike of workers in Greece, decided to keep holding the four young men hostage in prison for one more year, despite the lack of evidence against them. Once again Greek justice showed its grim, punitive face towards the marginalised. Unfortunately, this comes as no surprise.”

Press Contacts (lawyers from LCL representing the Moria 6):

• Vicky Angelidou: vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Anastasia Ntailiani: natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Vasilis Psomos: vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

The newsletter for the current period of October – December 2022 will focus on Legal Centre Lesvos’ ongoing dedication to challenge daily human rights violations at Europe’s borders. Violent, illegal pushbacks by Greek authorities occur unabated despite widespread condemnation. Vital to challenging pushbacks is the wider exposure of the EU pouring hundreds of millions of euros into the militarization of its borders whilst sidestepping accountability for its deadly consequences. EU funding used in connection to pushbacks transpires in multiple ways: a recent example is the EU funding of border authorities in Bulgaria, Hungary and Croatia who are responsible for manning secret detention facilities used to detain asylum seekers before illegally deporting them (Bulgaria receiving €320m, Croatia €163m, and Hungary €144m). More broadly, Frontex, the European Border and Coast Guard Agency, who has proved complicit in pushbacks with the Hellenic Coast Guard, has had its budget skyrocket from €6 million in 2006 to over €750 million in 2022, making it the highest EU funded agency.

EU funding on the policing of its external borders has come under increasing scrutiny, with the European Parliament rejecting Frontex’s 2020 budget in October 2022. This coincided with the European Anti-Fraud Office’s (OLAF) investigative report on Frontex finally being leaked to the public (despite the report being finalised in February 2022). Within, it was confirmed that Frontex workers were actively encouraged to avoid monitoring pushbacks by the Greek Government and shared incorrect or biassed information on this with European Institutions. The investigation also details how Frontex used European taxpayer money to fund pushbacks in at least six instances, including through co-funding the Hellenic Coast Guard’s activities. Incredibly, EU Commissioner Margaritis Schinas and Greek Migration Minister Notis Mitarakis both refused to acknowledge evidence of pusbacks in Greece, with Mitarakis additionally claiming zero infringements of fundamental rights, in front of the European Parliament Civil Liberties Committee following the initial publishing of the report. This is what we are up against: leaders who are unafraid to deny hard facts when it inconveniences them, and at the cost of lives of the most politically disempowered: migrants and asylum seekers.  

It is important to highlight here that the Greek Executive  had no shame in jumping on a media opportunity to champion the heroism of its citizens who were involved in the rescue of migrants following two deadly shipwrecks in early October 2022. On the 6th of October, a vessel carrying 95 people from Afghanistan crashed off the coast of Kythira. Greek construction company owner, Michalis Protopsaltis, rescued 80 people by dispatching a crane and ropes to pull people fighting for their lives in the waters adjacent to a steep cliff drop.  A few hours prior to this, a boat carrying 40 passengers capsized off the coast of Lesvos resulting in the drowning of 18 people: 16 young women, a man and a boy. In a farcical show of solidarity, the Greek Prime Minister called Protopsaltis to express his personal thanks and expressed his sadness of the tragic loss of human life in the two shipwrecks, “despite the heroic efforts of the Greek Coast Guard” – a state institution proven to engage in systematic pushbacks.
The Greek Coast Guard and Frontex are not the only ones using EU taxpayers’ money to violate fundamental rights at the borders. In a bid to distance itself from being accountable for pushbacks and human rights violations in migration policy, the EU is externalising its asylum policy to third countries with dismal reputations on upholding human rights. During the three month period covered by this Newsletter, there have been powerful movements towards countering this practice. NGO Egypt Refugees Platform has released a position paper criticising the EU granting €80 million to the Egyptian Coast Guard to buy “maritime border control equipment” without clear indicators as to how it will be used and how to ensure human rights protection. Additionally, the European Centre for Constitutional and Human Rights (ECCHR), a German NGO, submitted a complaint to the International Criminal Court, accusing EU politicians of conspiring with the Libyan Coast Guard to illegally pushback refugees. The accused include the EU’s former Foreign Policy High Representative Federica Mogherini, Italy’s current and former Interior Ministers and the current and former Prime Ministers of Malta.

Further information on updates from Lesvos and our work can be found in our latest Newsletter, available for download here, and below.

1st-Draft-October-December-LCL-QR-PDF

–ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ–

Press Release: We Demand Justice for Moria 6!

On Monday 6 March 2023, R.F.M., S.M.H, S.A.M.S. and H.W., four of the six Afghan defendants who were accused and convicted for the fires that destroyed Moria refugee camp in September 2020, will have their conviction and sentence re-examined before the Mixed-Jury Court of Appeals of the North East Aegean, represented in part by lawyers of the Legal Centre Lesvos. 

On 13 June 2021, in an unfair trial that disregarded basic procedural and substantive safeguards, they were found guilty of “arson with danger to human life” by the Mixed Jury Court of Chios, despite the complete lack of credible evidence against them. This trial was far from fair. Indicatively: 1) Under the pretext of COVID-19 measures, lawyers – trial observers of international organisations, a lawyer-representative of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), journalists of the domestic and international press, as well as the public were excluded from the courtroom. 2)None of the essential documents of the trial was translated into a language that the defendants could understand, and as a result they could not understand the charges against them. Further, during the trial, the interpretation provided to them by the court was inadequate. 3) Their conviction was based solely on the testimony of a witness who did not appear in court (likely because the prosecution did not seek him out as they should have). All four were sentenced to 10 years in prison, with no mitigating circumstances accepted, and the have already served almost 2.5 years. More details about the first instance trial can be found in an earlier post by the defence lawyers, which was released following the trial.

As a reminder, the fires that destroyed Moria camp in September 2020 came four and half years after the EU-Turkey Deal turned the Aegean islands into prison islands for those forced to cross the border from Turkey, and Moria camp became the notorious symbol of the EU’s migration policies. The destruction of Moria camp was the inevitable outcome of the cruel policies of dehumanisation and exclusion that created it. In September 2020, the number of people living in the camp had reached over 12,000 (despite an official capacity of 3,100), when movement restrictions had been in place for almost six months, and a growing fear of COVID-19 was spreading inside the camp. The government policies only exacerbated these fears rather than providing any measures or remedy to protect people who were forced to live there from contracting the virus. The Greek authorities had violently cracked down on camp residents’ protests against the lack of public health measures; by blocking the roads around the camp, isolating the people, and firing tear gas and smoke bombs upon them. Just one week prior to the fires, on 2 September 2020, the first positive case for the virus was identified in the camp.. Instead of moving infected people out of the camp, deploying medical staff or adopting hygiene measures for the people trapped inside, the Greek authorities announced the total lockdown of the camp, and the very next day signed a contract with a construction company to turn Moria Camp into a detention centre.

The inhumane living conditions in the hell of Moria – otherwise recognised by all participants in the trial – were ignored by the court who did not take them into consideration in potentially reducing the defendants’ sentence. Rather than recognising the fires of Moria camp as an inevitable consequence of the “hotspot approach” and  of the clear mismanagement of a camp with a lack of infrastructure that poses deadly dangers to residents, in particular during the COVID-19 pandemia crisis; the Greek state conveniently arrested six young Afghan teenagers, namely, the “Moria 6”, and presented them as the sole criminally responsible for the fires. 

All six Afghans who were accused for the fire which destroyed Moria camp in September 2020 had been arrested arbitrarily and declared guilty by the Greek authorities, before their trials even took place, in full disregard of the fundamental principle of presumption of innocence. The Minister of Migration and Asylum, and the Minister of Citizen Protection announced on 15 September 2020, that “Moria arsonists are detained”,  almost twelve hours  before their arrest , and the next day stated that “the camp was burned by six Afghani refugees who have been arrested”.  Following their arrest, the case of the Moria 6 was separated, as two of the accused were registered as minors at the time of their arrest and were tried in a Court for Minors, and the other four were tried as adults.  The two who were arrested as minors are also represented by the Legal Centre Lesvos, and had their conviction confirmed on appeal, where they were sentenced by the North Aegean Juvenile Court of Appeals in June 2022 to four years in prison, despite extensive evidence that mitigated against their guilt. An annulment application was filed, which will be heard in the Supreme Court on 10 March 2023. All three trials held to date for the Moria 6 (see [1] and [2] and [3]) constituted  gross miscarriages of justice, and blatantly violated the rights of the defendants.

The defence lawyers representing the four defendants hope that, despite the complete disregard to basic principles of justice at the first instance trial, the defendants will finally receive a fair trial on the 6 March 2023, and that all four will be released.

Press Contacts (lawyers from LCL representing the Moria6):

• Vicky Angelidou: Vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Anastasia Ntailiani: Natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Vasilis Psomos: Vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

---

Δελτίο Τύπου: Απαιτούμε δικαιοσύνη και ελευθερία για τους 6 της Μόριας

Στις 6 Μαρτίου 2023, οι R.F.M., S.M.H., S.A.M.S. και H.W., τέσσερις από τους έξι Αφγανούς κατηγορούμενους που καταδικάστηκαν πρωτόδικα για τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν τον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας τον Σεπτέμβριο του 2020, θα εμφανιστούν ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Βορείου Αιγαίου όπου θα εξεταστεί η έφεση κατά της καταδικαστικής απόφασης με την οποία τους επιβλήθηκε ποινή δεκαετούς κάθειρξης.

Στις 13 Ιουνίου 2021, σε μια άδικη δίκη που περιφρόνησε βασικές διαδικαστικές και ουσιαστικές εγγυήσεις, κρίθηκαν ένοχοι για “εμπρησμό με κίνδυνο για ανθρώπινη ζωή” από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο  Χίου παρά την παντελή έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων εναντίον τους. Η συγκεκριμένη δίκη απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί δίκαιη. Ενδεικτικά: 1)Με πρόσχημα τα μέτρα για την COVID-19, αποκλείστηκαν από την αίθουσα του δικαστηρίου δικηγόροι-παρατηρητές διεθνών οργανώσεων, δικηγόρος-εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του OHE (UNHCR), δημοσιογράφοι του εγχώριου και διεθνούς τύπου, και το κοινό, 2)Κανένα από τα ουσιώδη έγγραφα της δίκης δεν μεταφράστηκε σε γλώσσα που γνωρίζουν οι κατηγορούμενοι, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν τις κατηγορίες σε βάρος τους. Περαιτέρω, και κατά τη διάρκεια της δίκης, η διερμηνεία που τους παρασχέθηκε από το δικαστήριο ήταν ανεπαρκής, 3)Η καταδίκη τους στηρίχθηκε αποκλειστικά στη γραπτή κατάθεση ενός μάρτυρα, ο οποίος δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο (πιθανόν γιατί η εισαγγελική αρχή δεν τον αναζήτησε, ως όφειλε). Και οι τέσσερις καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια κάθειρξη, χωρίς να τους αναγνωριστούν ελαφρυντικά και έχουν εκτίσει ήδη σχεδόν 2,5 χρόνια. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία στον πρώτο βαθμό μπορείτε να βρείτε σε προηγούμενη δημοσίευση των συνηγόρων υπεράσπισης, που ακολούθησε μετά την δίκη.

Υπενθυμίζεται ότι οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν τον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας τον Σεπτέμβριο του 2020 συνέβησαν τεσσεράμισι χρόνια αφότου η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας μετέτρεψε τα νησιά του Αιγαίου σε νησιά-φυλακές για όσους αναγκάζονται να περάσουν τα σύνορα από την Τουρκία και η Μόρια έγινε το διαβόητο σύμβολο της απάνθρωπης μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Η πυρκαγιά στο καμπ ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των σκληρών πολιτικών αποκλεισμού που το δημιούργησαν. Τον Σεπτέμβριο του 2020, ο αριθμός των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτό ξεπερνούσε τους 12.000 (παρά την επίσημα δηλωμένη χωρητικότητα των 3.100 ατόμων), όταν οι περιορισμοί μετακίνησης είχαν τεθεί σε ισχύ για σχεδόν έξι μήνες, και ένας αυξανόμενος φόβος για την COVID-19 εξαπλωνόταν (κυρίως λόγω έλλειψης ενημέρωσης και προστατευτικών μέτρων) με τις κυβερνητικές πολιτικές να επιτείνουν αυτόν τον φόβο. Οι ελληνικές αρχές είχαν καταστείλει βίαια τις διαμαρτυρίες των έγκλειστων του καταυλισμού ενάντια στην έλλειψη μέτρων δημόσιας υγείας, αποκλείοντας τους δρόμους γύρω από αυτόν, απομονώνοντας τους κατοίκους του και ρίχνοντας δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Μόλις μία εβδομάδα πριν από τις πυρκαγιές, στις 2 Σεπτεμβρίου 2020, επιβεβαιώθηκε το πρώτο θετικό κρούσμα στον καταυλισμό. Αντί να μετακινήσουν, στο επόμενο χρονικό διάστημα, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα από τον χώρο, να αναπτύξουν ιατρικό προσωπικό ή να υιοθετήσουν μέτρα υγιεινής για τους εγκλωβισμένους μέσα στον καταυλισμό, οι ελληνικές αρχές ανακοίνωσαν τον πλήρη αποκλεισμό του χώρου και την επόμενη κιόλας ημέρα υπέγραψαν σύμβαση με κατασκευαστική εταιρεία για την περίφραξη του καταυλισμού και  τη μετατροπή του σε απομονωμένο κέντρο κράτησης.

Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στην κόλαση της Μόριας  -που κατά τα άλλα αναγνωρίστηκαν από όλους τους συμμετέχοντες στις δίκες- αγνοήθηκαν από το δικαστήριο με αποτέλεσμα να μη μειωθεί η ποινή των κατηγορουμένων. Το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι οι πυρκαγιές στη Μόρια (οι οποίες προφανώς δεν προκλήθηκαν από τους έξι κατηγορούμενους) προέκυψαν ως αναπόφευκτη συνέπεια των χαωδών συνθηκών που επικρατούσαν, ιδίως κατά τη διάρκεια της κρίσης της COVID-19. Αντ’ αυτού, συνελήφθησαν βολικά έξι νεαροί Αφγανοί, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως οι υπαίτιοι των πυρκαγιών.

Και οι έξι Αφγανοί που κατηγορήθηκαν για τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν τον καταυλισμό της Μόριας τον Σεπτέμβριο του 2020 είχαν συλληφθεί αυθαίρετα και είχαν θεωρηθεί ένοχοι από τις ελληνικές αρχές, πριν καν διεξαχθούν οι δίκες τους, κατά πλήρη καταστρατήγηση της θεμελιώδους αρχής του τεκμηρίου της αθωότητας. Οι Υπουργοί Μετανάστευσης και Ασύλου και Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσαν στις 15 Σεπτεμβρίου 2020 ότι “οι εμπρηστές της Μόριας συνελήφθησαν και κρατούνται”, σχεδόν δώδεκα ώρες πριν από τη σύλληψη των κατηγορουμένων, ενώ την επόμενη ημέρα δήλωσαν ότι “το καμπ κάηκε από έξι Αφγανούς πρόσφυγες που έχουν συλληφθεί”. Μετά τη σύλληψή τους, η υπόθεσή τους χωρίστηκε, καθώς δύο από τους κατηγορούμενους είχαν καταγραφεί ως ανήλικοι και δικάστηκαν από δικαστήριο ανηλίκων, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις ως ενήλικοι. Οι δύο ανήλικοι που συνελήφθησαν εκπροσωπήθηκαν από τους δικηγόρους του Legal Centre Lesvos και καταδικάστηκαν σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο Ανηλίκων Βορείου Αιγαίου σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, παρά την προσκόμιση από μέρους τους ενώπιον του Δικαστηρίου πληθώρας στοιχείων που κατέρριπταν τα περί ενοχής τους. Κατά της εφετειακής απόφασης ασκήθηκε αναίρεση που θα συζητηθεί στις 10/03/2023 στον Άρειο Πάγο. Και οι τρεις δίκες ([1] και [2] και [3]) κινήθηκαν στο όριο της κακοδικίας και παραβίασαν κατάφωρα τα δικαιώματα των κατηγορουμένων. 

Οι δικηγόροι υπεράσπισης των τεσσάρων ελπίζουν ότι, παρά την πλήρη καταστρατήγηση των βασικών αρχών της νομιμότητας στον πρώτο βαθμό, οι κατηγορούμενοι θα τύχουν επιτέλους δίκαιης δίκης στις 06/03/2023 και θα αφεθούν ελεύθεροι.

Για επικοινωνία με τον Τύπο (δικιγόροι από της LCL των Moria6):

• Βίκυ Αγγελίδου: Vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Αναστασία Νταϊλιάνι: Natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Βασίλης Ψώμος, Vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

Eλληνικά παρακάτω

In October 2020, nearly 200 people who had departed from Turkey to seek asylum in the European Union were caught in a storm off the coast of Crete, Greece. Finding themselves in a state of emergency, the passengers made a distress call to the Hellenic Coast Guard requesting assistance. The Applicants, eleven passengers from the boat who are represented by Anastasia Ntailiani of the Legal Centre Lesvos, testified that, following their emergency call, the Greek authorities illegally and violently expelled them towards Turkey, ultimately abandoning them on life rafts at sea. Following their illegal expulsion, they submitted an application before the European Court of Human Rights (ECtHR) against Greece, which was communicated by the ECtHR to Greece in December 2021 in the case in the case of S.A.A. and Others v Greece (app. no. 22146/21). To date, the Greek authorities have denied that pushbacks take place.

Legal Centre Lesvos publishes today a forensic reconstruction video, linked here, produced by an independent forensic research team. The team held interviews with survivors of the pushback, analysed testimonies and available evidence of the pushback, and produced a reconstruction video of the events on 20-21 October 2020. The video demonstrates that the Hellenic Coast Guard, instead of rescuing the approximately 200 people who were in distress at sea, they violently attacked, detained, and ultimately abandoned them at sea in a massive coordinated and illegal pushback operation. 

The evidence, including the forensic reconstruction published today, not only illustrates that the Greek authorities conducted this violent pushback and therefore is liable for the associated human rights violations, but also that this operation was consistent with the Greek authorities’ systematic practice of collective expulsions that has been extensively documented and reported  – both before and since the time of the events in question.

S.A.A. and Others v Greece is the fifth legal action filed by LCL lawyers before the ECtHR, representing survivors of illegal and violent expulsions from Greece. It is among 32 pushback cases communicated to Greece a year ago by the ECtHR, all of which were filed between December 2020 and August 2021 and concern migrants who had arrived to Greece with the intention to seek asylum and were instead met with violence, humiliation, and torture at the hands of Greek authorities, before being abandoned at sea or violently returned to Turkey via the Evros border. 

As human rights defenders we understand the complex and multifactorial process in order for an application to succeed. However, given the dismal reality of the current national political context, where there is on the one hand a complete denial by the authorities of pushbacks happening at Greece’s sea and land border and on the other hand a continuous attempt to criminalise and marginalise people and organisations in the field and refugees themselves, the ECtHR offers an opportunity to pierce the ongoing impunity and to restore a sense of justice which is more imperative than ever.  In the case of S.A.A. v. Greece, a massive and violent pushback operation took place. The court has, in our opinion, all the necessary evidence at its disposal to condemn the violations committed against the Applicants.

Anastasia Ntailiani, LCL lawyer representing the Applicants in S.A.A.

Press Contacts:

• Anatasia Ntailiani: Natasha@legalcentrelesvos.org , +30 694 425 1704
• Lorraine Leete, lorraine@legalcentrelesvos.org, +30 695 507 4724

---

Δελτιο Τυπου: Το βιντεο αποτυπωσης και αναπαραστασης που δινεται σημερα στη δημοσιοτητα καταδεικνυει την παρανομη επαναπροωθηση 200 μεταναστων απο τις ελληνικες αρχες στα ανοικτα των ακτων της Κρητης το 2020

Τον Οκτώβριο του 2020, σχεδόν 200 άτομα που είχαν αναχωρήσει από την Τουρκία για να ζητήσουν άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρέθηκαν εν μέσω καταιγίδας στα ανοιχτά της Κρήτης. Ευρισκόμενοι σε κατάσταση ανάγκης, οι επιβάτες πραγματοποίησαν κλήση έκτακτης ανάγκης στο Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή ζητώντας βοήθεια. Οι έντεκα προσφεύγοντες επιβάτες του σκάφους που εκπροσωπούνται από την Αναστασία Νταϊλιάνη, δικηγόρο του Legal Centre Lesvos, ισχυρίζονται ότι, μετά από κλήση έκτακτης ανάγκης, οι ελληνικές αρχές τους επαναπροώθησαν παράνομα και βίαια προς την Τουρκία, εγκαταλείποντάς τους εν τέλει σε φουσκωτές σχεδίες στη θάλασσα. Μετά την παράνομη απέλασή τους, υπέβαλαν προσφυγή ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) κατά της Ελλάδας, η οποία κοινοποιήθηκε από το ΕΔΑΔ στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2021 στην υπόθεση S.A.A. και άλλοι κατά Ελλάδας (αρ. υπόθεσης 22146/21). Μέχρι και σήμερα, οι ελληνικές αρχές αρνούνται ότι πραγματοποιούνται επαναπροωθήσεις.

Το Legal Centre Lesvos (LCL) δημοσιεύει σήμερα ένα βίντεο αποτύπωσης και αναπαράστασης των γεγονότων, που δημιουργήθηκε από ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα. Η ομάδα πραγματοποίησε συνεντεύξεις με επιζώντες/ώσες της επαναπροώθησης, ανέλυσε μαρτυρίες και διαθέσιμα στοιχεία για αυτήν, και παρήγαγε ένα βίντεο αναπαράστασης των γεγονότων της 20-21 Οκτωβρίου 2020. Το βίντεο καταδεικνύει ότι το Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή, αντί να διασώσει τους περίπου 200 ανθρώπους που βρίσκονταν σε κίνδυνο στη θάλασσα, τους επιτέθηκε βίαια, τους έθεσε υπό κράτηση και τελικά τους εγκατέλειψε στη θάλασσα σε μια μαζική, συντονισμένη και παράνομη επιχείρηση επαναπροώθησης.

Τα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένης της αναπαράστασης των γεγονότων που δημοσιεύεται σήμερα, όχι μόνο καταδεικνύουν ότι οι ελληνικές αρχές διεξήγαγαν αυτή τη βίαιη επαναπροώθηση και επομένως είναι υπεύθυνες για τις σχετικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά επίσης ότι αυτή η επιχείρηση ήταν σύμφωνη με τη συστηματική πρακτική των ελληνικών αρχών να προβαίνουν σε ομαδικές επαναπροωθήσεις, κάτι που έχει αναφερθεί και τεκμηριωθεί εκτενώς – τόσο πριν όσο και κατά την περίοδο των εν λόγω γεγονότων.

Η υπόθεση S.A.A. και λοιποί κατά Ελλάδας είναι η πέμπτη προσφυγή που κατατίθεται από δικηγόρους του LCL ενώπιον του ΕΔΔΑ, στο  πλαίσιο εκπροσώπησης θυμάτων παράνομων και βίαιων επαναπροωθήσεων από την Ελλάδα. Είναι μια από τις 32 υποθέσεις παράνομων επαναπροωθήσεων που κοινοποιήθηκαν στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο από το ΕΔΔΑ, το σύνολο των οποίων κατατέθηκαν μεταξύ Δεκεμβρίου 2020 και Αυγούστου 2021 και αφορούν μετανάστες που έφτασαν στην Ελλάδα με σκοπό να ζητήσουν άσυλο και υπέστησαν βία, ταπείνωση και βασανιστήρια από τις ελληνικές αρχές, πριν εγκαταλειφθούν στη θάλασσα ή επιστραφούν βίαια στην Τουρκία μέσω των συνόρων στον Έβρο.

Ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατανοούμε τη σύνθετη και πολυπαραγοντική διαδικασία για να ευδοκιμήσει μια αίτηση. Ωστόσο, δεδομένης της θλιβερής πραγματικότητας του εθνικού πολιτικού πλαισίου, όπου υπάρχει αφενός η πλήρης άρνηση από τις αρχές αναφορικά με επαναπροωθήσεις που συμβαίνουν στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της Ελλάδας και αφετέρου μια συνεχής προσπάθεια ποινικοποίησης και περιθωριοποίησης ανθρώπων και οργανώσεων στο πεδίο και των ίδιων των προσφύγων, το ΕΔΔΑ προσφέρει μια ευκαιρία αναχαίτισης της συνεχιζόμενης ατιμωρησίας και συγχρόνως αποκατάστασης ενός αισθήματος δικαιοσύνης, που είναι σήμερα πιο επιτακτική από ποτέ. Στην περίπτωση της υπόθεσης S.A.A. κατά Ελλάδας, έλαβε χώρα μια μαζική και βίαιη επιχείρηση επαναπροώθησης. Το δικαστήριο έχει, κατά τη γνώμη μας, όλα τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία στη διάθεσή του για να καταδικάσει τις παραβιάσεις που διαπράχθηκαν σε βάρος των προσφευγόντων/ουσών.

Η Αναστασία Νταϊλιάνη, δικηγόρος του LCL που εκπροσωπεί τους προσφεύγοντες/ουσες στην υπόθεση S.A.A.

Για επικοινωνία με τον Τύπο:

• Anatasia Ntailiani: Natasha@legalcentrelesvos.org , +30 694 425 1704
• Lorraine Leete, lorraine@legalcentrelesvos.org, +30 695 507 4724

—ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ—

JOINT STATEMENT: WITCH-HUNT AGAINST HUMAN RIGHTS DEFENDERS IN COMPLETE INVERSION OF REALITY

Athens, 19 December 2022

Despite the extensively documented practice of systematic and illegal violent pushback policy of Greek authorities, instead of investigating those carrying out and ordering these crimes against migrants, the people and organisations that denounce the crimes themselves are becoming the target of criminal prosecution.

The latest target is Panagiotis Dimitras, known for his decades long defence of human rights in Greece, who is accused of forming a criminal organisation with the purpose of receiving information about foreigners attempting to enter Greece without authorisation, in order to facilitate their unauthorised entry and stay. 

The prosecution of Mr. Dimitras appears to be a thinly veiled attempt to cover up the Greek state’s own crimes, and unfortunately he is not the only one to be targeted. Just this Friday, 16 December 2022, MSF was stopped by the police for nearly two hours, after receiving an alert of people in need following a shipwreck of a migrant boat off the coast of Lesvos. When MSF finally arrived on scene, they found a 2 month old baby dead, and the young mother of the infant and 15 other people who had been on the same migrant boat had disappeared* – and until now there is no confirmation if they were pushed back to Turkiye or disappeared in the sea. The police later justified denying access to MSF for these two crucial hours, claiming that it was Watch the Med – Alarm Phone who had alerted authorities about last Friday’s shipwreck and due to a criminal investigation opened against that organisation in 2020 for forming a criminal organisation, espionage, and smuggling, the police needed to secure the area of the shipwreck to conduct an investigations. Much like the charges against Mr. Dimitras, it appears that Alarm Phone also found itself under investigation after work documenting and monitoring pushback practices in the Aegean in 2020.  

We stand in solidarity with all migrants who are criminalised for crossing borders, and for all those criminalised for advocating for their rights and freedom of movement. Read the full joint statement by the @Legal Centre Lesvos and 12 other organisations here: 

Dec22-Campaign-to-access-asylum-ENG-2

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2022

Παρά τις συστηματικές και διαρκείς καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα της χώρας, οι οποίες πλέον έχουν καταστεί κοινός τόπος για όλους τους Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς φορείς παρακολούθησης της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αντί να διερευνηθούν αυτές, αντίθετα τα πρόσωπα και οι οργανώσεις που τις καταγγέλλουν και απευθύνονται στα αρμόδια όργανα γίνονται οι ίδιοι στόχος ποινικών κατηγοριών σε βάρος τους.

Τελευταίος στόχος είναι ο Παναγιώτης Δημητράς, γνωστός για  την παρουσία του στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου στη χώρα επί πολλές δεκαετίες, ο οποίος κατηγορείται ότι «συγκρότησε εγκληματική οργάνωση με σκοπό να παραλαμβάνει στοιχεία πολιτών τρίτων χωρών, οι οποίοι επιχειρούν παράνομη είσοδο στην Ελλάδα, προκειμένου να διευκολύνει την παράνομη είσοδο και διαμονή αυτών, αποστέλλοντας στις αρχές τα πλήρη στοιχεία τους και το ακριβές σημείο εντοπισμού τους στη χώρα, προκειμένου να υπαχθούν στις διαδικασίες ασύλου».

Η δίωξη του κ. Δημητρά φαίνεται να είναι μια ακόμη προσπάθεια να συγκαλυφθούν τα εγκλήματα του ελληνικού κράτους και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που στοχοποιείται. Την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2022, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα* παρέμειναν για τυπικό έλεγχο από την αστυνομία επί σχεδόν δύο ώρες, αφού είχαν λάβει ενημέρωση για μετανάστες που είχαν ανάγκη για επείγουσα ιατρική συνδρομή μετά από ναυάγιο βάρκας στα ανοικτά των ακτών της Λέσβου (το οποίο ουδέποτε αναφέρθηκε από το ελληνικό λιμενικό). Όταν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έφτασαν τελικά στο σημείο, βρήκαν νεκρό ένα μωρό 2 μηνών. Η νεαρή μητέρα του βρέφους και άλλα 15 άτομα που επέβαιναν, σύμφωνα με τη μαρτυρία των επιζώντων, στην ίδια βάρκα είχαν εξαφανιστεί* – και μέχρι σήμερα δεν έχει επιβεβαιωθεί αν επαναπροωθήθηκαν πίσω στην Τουρκία ή αν χάθηκαν στη θάλασσα. Η αστυνομία δικαιολόγησε αργότερα την άρνηση πρόσβασης στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για αυτές τις δύο κρίσιμες ώρες, επειδή ήταν η οργάνωση Watch the Med – Alarm Phone που είχε ειδοποιήσει τις αρχές για το ναυάγιο  και λόγω της δικογραφίας που είχε σχηματιστεί το 2020 εναντίον της εν λόγω οργάνωσης για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης, κατασκοπεία, παραβίαση μυστικών της πολιτείας και παράνομη διακίνηση μεταναστών, επομένως έπρεπε να ασφαλίσει την περιοχή του ναυαγίου για τη διεξαγωγή ερευνών. Όπως και ο κ. Δημητράς, έτσι και η Alarm Phone φαίνεται ότι τέθηκε υπό έρευνα μετά την καταγραφή πρακτικών pushbacks στο Αιγαίο το 2020.  

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους μετανάστες που ποινικοποιούνται για τη διέλευση των συνόρων και σε όλους εκείνους που ποινικοποιούνται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και της ελευθερίας της μετακίνησης. Διαβάστε ολόκληρη την κοινή δήλωση του @Legal Centre Lesvos και άλλων 12 οργανώσεων εδώ:

ΤΕΛΙΚΟ-Ανακοίνωση-Καμπάνια-Κως-20-12-2022-