–ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ–

–ΤÜRKÇE AŞAĞIDA–

March 18 2023 marks the 7th anniversary of the 2016 EU-Turkey Statement. In 2016, Turkey assumed the role of the European Union’s border guard. It received billions of Euros from the EU on the condition that it held migrants in Turkey and received those who were deported back. Turkey, however, did not hesitate to exploit this position, using migrants as a threat and, when necessary, as leverage against the EU.

On February 6 2023, following the earthquakes in Turkey, living conditions for migrants have deteriorated. Increasing racism has led to violent attacks against migrants; for this reason, the earthquake-affected areas can no longer be considered safe for migrants. As aid policies have excluded migrants from the relief system, migrants have difficulties accessing even basic necessities such as drinking water or shelter. Migrants have been labeled as “looters”, and there have been reports that members of Arabic-speaking communities in the region have been the target of racially-motivated mob attacks. Representatives of the Turkish state publicly use anti-migrant rhetoric and promote racist sentiment. Further, migrants who survive the attacks may be tortured by law enforcement officers, as has been reported by legal and rights-based organizations working in the region.

The February 6 earthquake affected at least 10 cities in Turkey. These cities also host the highest percentage population of migrants compared to the local population. Migrants, who already constitute one of the most vulnerable sectors of society due to their socioeconomic status, are among the most mistreated subjects post-earthquake. As early as the second day of the earthquake, when thousands of people were still struggling to survive while trapped under the rubble, fake news with a racist, anti-migrant agenda was circulated by government agencies and representatives of political parties. This openly threatened migrants who had survived the earthquake. Not only did state representatives fail to take any precautions to ensure the safety of migrants, they also failed to take the necessary steps to transfer migrants to other cities. Migrants cannot travel outside their registered cities without travel permits and the lack of issuance of these permits left thousands of people stranded in the aftermath of the disaster. By the beginning of March there were still people in the earthquake zone who could not find a tent, while nightly temperatures dropped below zero. This fact reveals that Turkey has consistently avoided fulfilling its obligation to protect the migrant population.

On the other side of Europe’s border, the Greek Coast Guard and Frontex (the EU’s Border Protection Agency), with bloated budgets increasing further every year, are building up the walls of Fortress Europe, threatening people’s lives by pushing migrants back to Turkey. In Greece, the islands that are close to the Anatolian peninsula are defined as ‘hotspots’ where exceptional procedural rules apply. Here, migrants are portrayed as a threat to the existence of Greece itself. Migrants who do manage to reach these islands after surviving pushback incidents face difficulties in accessing the asylum procedure and health care, and are forced to live in camps that operate as open-air prisons, far from city centers. Many migrants’ applications for international protection are rejected on the grounds that Turkey is a safe third country, citing the EU-Turkey Statement, which also turned the islands into de facto open-air prisons for people who are not permitted to leave. Moreover, in the Greek border camps, from the EU-Turkey Statement until today, many people have lost their lives trapped there, with no accountability from the Greek state and no change in migration policy. On the contrary, the Greek state with the (political and financial) support of the EU is opening new camps. In Greece,  the people are being incited against migrants by media and political networks – just as in Turkey. In Greece, the government criminalizes migrants and people who work or stand in solidarity with migrants, launching absurd criminal investigations and convicting people in trials without evidence. By applying criminal provisions on espionage, smuggling and human trafficking, Greece reproduces yet again the climate of fear, which is already well established in Turkey through the extensive use of ‘anti-terror’ legislation.

We, the undersigned organizations, declare that policies of border externalization, and of turning migrants into a cheap labor force, should be stopped immediately. We are against the use of migrants as leverage in domestic and international politics.

We underline that the externalization statements signed between the EU and Turkey or North African countries are against international law. These externalization statements should be immediately revoked, as they violate the responsibilities of the parties to the 1951 Convention Relating to the Status of Refugees. 

We, the undersigned organizations, demand:

• the immediate termination of the application of the EU-Turkey Statement, as codified in Greek national law and regulations or through international agreements with Turkey, as well as all similar externalization statements with other countries, which have been implemented with a similar motive of preventing migrants from entering the EU;
• that the practice of pushbacks between Turkey and Greece, in which the right to life and the prohibition of torture as enshrined in the European Convention of Human Rights are routinely violated, be stopped and remedy mechanisms for the survivors to be implemented immediately;
• that regulations assuring that migrants’ rights are respected, ensuring decent living conditions and freedom of movement, be implemented.

Academics for Peace / Germany (Barış İçin Akademisyenler Almanya)

Adalet İçin Hukukçular / Lawyers for Justice

Agora Association Izmir (Turkey)

ASGI – Association for Juridical Studies on Immigration

Asociación Americana de Juristas

Association for Mutual Support and Solidarity with Migrants (Göçmen Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği) (Turkey)

Avukat Dayanışması / Lawyer solidarity

Campaign Against Criminalising Communities (CAMPACC)

Center for Research and Elaboration on Democracy/Group of International Legal Intervention (CRED/GIGI)

Civic Space Studies Association (Sivil Alan Araştırma Derneği – Türkiye)

Community Peacemakers Teams (CPT) (Greece)

Confederation of European Alevi Unions (Avrupa Alevi Birlikleri Konfederasyonu)

Confederation of Lawyers of Asia & Pacific (COLAP)

Confederation of Public Employees’ Trade Unions (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu – KESK) (Turkey)

de:border | migration justice collective (Netherlands)

Democratic Alevi Associations (Demokratik Alevi Dernekleri – DAD) (Turkey)

Democratic Lawyers Association of Bangladesh (DLAB)

Demokrasi İçin Hukukçular / Lawyers for democracy

Demokratische Jurist*innen Schweiz

Diotima – Centre for Gender Rights & Equality (Greece)

Doug Nicholls, General Secretary, General Federation of Trade Unions

European Democratic Lawyers (AED)

European Lawyers for Democracy and Human Rights (ELDH)

Feminist Autonomous Centre for research (FAC)

Foundation for Society and Legal Studies (Toplum ve Hukuk Araştırmaları Vakfı – TOHAV) (Turkey)

Giuristi Democratici (Italy)

Göç Araştırmaları Derneği (Association for Migration Resarch – Turkey)

Haldane Society of Socialist Lawyers

Hubyar Sultan Alevi Cultural Association (Hubyar Sultan Alevi Kültür Derneği) (Turkey)

I Have Rights, Samos (Greece)

International Association of Democratic Lawyers (IADL)

International Federation for Human Rights (FIDH)

Iran of the World

Iuventa-Crew

İnsan Hakları Derneği – İHD (Human Rights Association) (Turkey)

Kadın Zamanı Derneği (Women’s Time Association / Turkey)

Kadınlar Birlikte Güçlü Platformu – KBG (Women Are Stronger Together Platform – Istanbul) (Turkey)

Kartal hukukçular derneği

La Garriga Societat Civil (Catalunya)

Lawyers Association for Freedom (Özgürlük İçin Hukukçular Derneği – ÖHD) (Turkey)

Legal Center Lesvos (Greece)

Lesvos LGBTQI+ Refugee Collective

MAYA Eğitim Kültür Araştırma Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (Maya Association for Education, Culture, Research, Solidarity and Cooperation)

Media and Law Studies (Medya ve Hukuk Çalışmaları Derneği) (Turkey)

Medya ve Göç Derneği (The Media and Migration Association (MMA) – Turkey

Migrant Solidarity Network / Ankara (GDA / Ankara)

Mültecilerle Dayanışma Derneği (Association for Solidarity with Refugees) (Turkey)

National Union of People’s Lawyers of the Philippines (NULP)

Observatori DESC, Cátedra UNESCO de desarrollo humanos sostenible (Universidad de Girona)(Catalunya)

ÖDAV / Libertarian democrat lawyers

Pembe Hayat LGBTİ+ Dayanışma Derneği (Pink Life LGBTİ+ Solidarity Association-Turkey)

People’s Bridges (Halkların Köprüsü) (Turkey)

Pir Sultan Abdal Cultural Association (Pir Sultan Abdal Kültür Derneği) (Turkey)

Progressive Lawyers Association (Çağdaş Hukukçular Derneği – ÇHD) (Turkey)

Progrssive Lawyers Group (Çağdaş Avukatlar Grubu) (Turkey)

Refugee Legal Support Athens

Refugees in Libya (refugeesinlibya.org)

Republikanischer Anwältinnen- und Anwälteverein e. V (RAV)

Research Institute onTurkey (RIT)

Schweizerischer Friedensrat, Zürich

Sınırsız Kadın Dayanışması (Woman’s Solidarity Without Borders – Istanbul)

Sol Hukuk (Turkey)

Solidarité sans frontières

Sosyal Hukuk

Syndicat des avocats de France (SAF)

Tadamun Antimili (Colombia)

The Catalan association ACDDH

the Socialist Lawyers Association of Ireland

Toplumsal Hukuk (Turkey)

Transnational Migrants Coordination

Turkey Human Rights Litigation Support Project (TLSP)

Vereinigung demokratischer Juristinnen und Juristen

We Want to Live Together Initiative (Birlikte Yaşamak İstiyoruz İnsiyatifi) (Turkey)

Yoga and Sports with Refugees

18th-of-March-ENGLISH-edit-and-Proofread-Ammended-6

Η 18η Μαρτίου 2023 σηματοδοτεί την 7η επέτειο της δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας του 2016. Το 2016, η Τουρκία ανέλαβε το ρόλο του συνοριοφύλακα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έλαβε δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ υπό τον όρο ότι θα κρατούσε τους/τις  μετανάστ(ρι)ες εντός των συνόρων της, καθώς και ότι θα δεχόταν όσους απελαύνονταν πίσω. Η Τουρκία, ωστόσο, δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί αυτή τη θέση, χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως απειλή και, όταν χρειαζόταν, ως μοχλό πίεσης απέναντι στην ΕΕ.

Στις 6 Φεβρουαρίου 2023, μετά τους σεισμούς στην Τουρκία, οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστ(ρι)ών επιδεινώθηκαν. Ο αυξανόμενος ρατσισμός οδήγησε σε βίαιες επιθέσεις κατά των μεταναστ(ρι)ών- για το λόγο αυτό, οι σεισμόπληκτες περιοχές δεν μπορούν πλέον να θεωρηθούν ασφαλείς για τους μετανάστες. Οι μετανάστ(ρι)ες έχουν αποκλειστεί από την κρατική παροχή βοήθειας έτσι δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση ακόμη και σε βασικά αγαθά, όπως πόσιμο νερό ή στέγαση. Οι μετανάστ(ρι)ες έχουν χαρακτηριστεί ως “πλιατσικολόγοι”, και υπάρχουν αναφορές ότι μέλη των αραβόφωνων κοινοτήτων στην περιοχή, έχουν γίνει στόχος επιθέσεων από τον όχλο, με ρατσιστικά κίνητρα. Εκπρόσωποι του τουρκικού κράτους χρησιμοποιούν δημοσίως αντι-μεταναστευτική ρητορική και προωθούν το ρατσιστικό αίσθημα. Επιπλέον, οι μετανάστ(ρι)ες που επιβιώνουν από τις επιθέσεις ενδέχεται να βασανίζονται από τους αστυνομικούς, γεγονός που έχει αναφερθεί/καταγραφεί από νομικές καθώς και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου έπληξε τουλάχιστον 10 πόλεις της Τουρκίας. Οι πόλεις αυτές φιλοξενούν επίσης το υψηλότερο ποσοστό μεταναστ(ρι)ών σε σχέση με τον τοπικό πληθυσμό. Οι μετανάστ(ρι)ες, οι οποίοι αποτελούν ήδη ένα από τα πιο ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας λόγω της κοινωνικοοικονομικής τους κατάστασης, βρίσκονται μεταξύ των ατόμων που έχουν υποστεί την πλέον άδικη μεταχείριση μετά το σεισμό. Ήδη από τη δεύτερη ημέρα του σεισμού, όταν χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούσαν να παλεύουν για την επιβίωση τους παγιδευμένοι κάτω από τα ερείπια, κυβερνητικές υπηρεσίες και εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων διακινούσαν ψευδείς ειδήσεις που ακολουθούσαν μια ρατσιστική και αντιμεταναστευτική ατζέντα. Η συνθήκη αυτή συνιστά μια ανοιχτή απειλή για τους/τις μετανάστ(ρι)ες που είχαν επιβιώσει από τον σεισμό. Οι εκπρόσωποι του κράτους όχι μόνο δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια προκειμένου να εγγυηθούν την ασφάλεια των μεταναστ(ρι)ών, αλλά δεν έλαβαν καν τα απαραίτητα μέτρα για τη μετακίνηση τους σε άλλες πόλεις. Οι μετανάστ(ρι)ες δεν μπορούν να ταξιδέψουν εκτός των πόλεων καταγραφής τους (γεωγραφικοί περιορισμοί) χωρίς ταξιδιωτικές άδειες  και η μη έκδοση των εν λόγω αδειών άφησε χιλιάδες ανθρώπους εγκλωβισμένους στις συνέπειες της καταστροφής. Μέχρι τις αρχές Μαρτίου υπήρχαν ακόμα άνθρωποι στη ζώνη του σεισμού οι οποίοι δεν μπορούσαν να βρουν ούτε μια σκηνή για να μείνουν, ενώ οι θερμοκρασίες στην περιοχή,, το βράδυ έπεφταν κάτω από το μηδέν. Το γεγονός αυτό αποκαλύπτει ότι η Τουρκία έχει αποφύγει σταθερά να εκπληρώσει την υποχρέωσή της να προστατεύσει τον μεταναστευτικό πληθυσμό.

Στην άλλη πλευρά των ευρωπαϊκών συνόρων, η Ελληνική Ακτοφυλακή και η Frontex (ο Οργανισμός Προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων), με φουσκωμένους προϋπολογισμούς που αυξάνονται κάθε χρόνο, χτίζουν τα τείχη της Ευρώπης-Φρούριο, απειλώντας τις ζωές των μεταναστ(ρι)ών, με τις επαναπροωθήσεις τους πίσω στην Τουρκία. Στην Ελλάδα, τα νησιά που βρίσκονται κοντά στη χερσόνησο της Ανατολίας χαρακτηρίστηκαν ως “hotspots”, όπου εφαρμόζονται “ειδικά καθεστώτα”. Εδώ, οι μετανάστ(ρι)ες παρουσιάζονται ως απειλή για την ύπαρξη της ίδιας της Ελλάδας. Οι μετανάστ(ρι)ες που καταφέρνουν να φτάσουν στα νησιά αυτά, αφού επιβιώσουν από επιχειρούμενες επαναπροωθήσεις, αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε σχέση με την πρόσβαση τους στις διαδικασίες ασύλου, στην υγειονομική περίθαλψη και αναγκάζονται να ζουν σε camp που λειτουργούν ως υπαίθριες φυλακές, μακριά από τα κέντρα των πόλεων. Οι αιτήσεις πολλών μεταναστ(ρι)ών για διεθνή προστασία απορρίπτονται με την αιτιολογία ότι η Τουρκία θεωρείται ασφαλής τρίτη χώρα, παραπέμποντας στη δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, εξαιτίας της οποίας τα νησιά μετατράπηκαν σε de facto υπαίθριες φυλακές, εφαρμόζοντας αυστηρούς γεωγραφικούς περιορισμούς. Επιπλέον, στα συνοριακά camp της Ελλάδας, από τη στιγμή που υπεγράφη η δήλωση ΕΕ-Τουρκίας μέχρι και σήμερα, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους εγκλωβισμένοι εκεί, χωρίς το ελληνικό κράτος να αναλαμβάνει καμία ευθύνη και χωρίς να προβαίνει σε καμία αλλαγή στη μεταναστευτική του πολιτική. Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος με την (πολιτική και οικονομική) υποστήριξη της ΕΕ ανοίγει νέα camp. Στην Ελλάδα, πολλοί άνθρωποι υποκινούνται εναντίον των μεταναστών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από διάφορα πολιτικά δίκτυα – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Τουρκία. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ποινικοποιεί τους μετανάστες και τους ανθρώπους που εργάζονται ή είναι αλληλέγγυοι με τους μετανάστες, προβαίνοντας σε παράλογες ποινικές διώξεις και καταδικάζοντας ανθρώπους χωρίς στοιχεία. Εφαρμόζοντας ποινικές διατάξεις για την κατασκοπεία, την διακίνηση (smuggling) και την εμπορία ανθρώπων, η Ελλάδα αναπαράγει, για ακόμα μια φορά, το κλίμα φόβου, το οποίο έχει ήδη εδραιωθεί, καιρό τώρα, στην Τουρκία, μέσω της εκτεταμένης χρήσης της “αντιτρομοκρατικής” νομοθεσίας.

Εμείς, οι οργανώσεις που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δηλώνουμε ότι οι πολιτικές της εξωτερικοποίησης των συνόρων και η μετατροπή των μεταναστ(ρι)ών σε φθηνό εργατικό δυναμικό, πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Είμαστε ενάντια στη χρήση των μεταναστ(ρι)ών ως μοχλού πίεσης στην εσωτερική και διεθνή πολιτική.

Υπογραμμίζουμε ότι οι δηλώσεις εξωτερικοποίησης τών συνόρων που έχουν υπογραφεί μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας ή των χωρών της Βόρειας Αφρικής αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο. Οι εν λόγω δηλώσεις εξωτερικοποίησης θα πρέπει να ανακληθούν αμέσως, καθώς παραβιάζουν τις ευθύνες των συμβαλλομένων μερών της Σύμβασης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων. 

Εμείς, οι οργανώσεις που υπογράφουμε το παρόν κείμενο, απαιτούμε:

• τον άμεσο τερματισμό της εφαρμογής της δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας, όπως έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό εθνικό δίκαιο και κανονισμούς ή μέσω διεθνών συμφωνιών με την Τουρκία, καθώς και όλων των παρόμοιων δηλώσεων εξωτερικοποίησης των συνόρων με άλλες χώρες, οι οποίες έχουν εφαρμοστεί έχοντας -παρομοίως- ως κίνητρο την παρεμπόδιση της εισόδου μεταναστών στην ΕΕ,

• να σταματήσει η πρακτική των επαναπροωθήσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, κατά την οποία παραβιάζονται συστηματικά το δικαίωμα στη ζωή και η απαγόρευση των βασανιστηρίων, όπως αυτά κατοχυρώνονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και να ενεργοποιηθούν άμεσα μηχανισμοί επανόρθωσης και αποκατάστασης για τους επιζώντες,

• την εφαρμογή των κανονισμών που διασφαλίζουν τόσο τον σεβασμό των δικαιωμάτων των μεταναστ(ρι)ών, όσο και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και ελευθερία μετακίνησης.

Academics for Peace / Germany (Barış İçin Akademisyenler Almanya)

Adalet İçin Hukukçular / Lawyers for Justice

Agora Association Izmir (Turkey)

ASGI – Association for Juridical Studies on Immigration

Asociación Americana de Juristas

Association for Mutual Support and Solidarity with Migrants (Göçmen Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği) (Turkey)

Avukat Dayanışması / Lawyer solidarity

Campaign Against Criminalising Communities (CAMPACC)

Center for Research and Elaboration on Democracy/Group of International Legal Intervention (CRED/GIGI)

Civic Space Studies Association (Sivil Alan Araştırma Derneği – Türkiye)

Community Peacemakers Teams (CPT) (Greece)

Confederation of European Alevi Unions (Avrupa Alevi Birlikleri Konfederasyonu)

Confederation of Lawyers of Asia & Pacific (COLAP)

Confederation of Public Employees’ Trade Unions (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu – KESK) (Turkey)

de:border | migration justice collective (Netherlands)

Democratic Alevi Associations (Demokratik Alevi Dernekleri – DAD) (Turkey)

Democratic Lawyers Association of Bangladesh (DLAB)

Demokrasi İçin Hukukçular / Lawyers for democracy

Demokratische Jurist*innen Schweiz

Diotima – Centre for Gender Rights & Equality (Greece)

Doug Nicholls, General Secretary, General Federation of Trade Unions

European Democratic Lawyers (AED)

European Lawyers for Democracy and Human Rights (ELDH)

Feminist Autonomous Centre for research (FAC)

Foundation for Society and Legal Studies (Toplum ve Hukuk Araştırmaları Vakfı – TOHAV) (Turkey)

Giuristi Democratici (Italy)

Göç Araştırmaları Derneği (Association for Migration Resarch – Turkey)

Haldane Society of Socialist Lawyers

Hubyar Sultan Alevi Cultural Association (Hubyar Sultan Alevi Kültür Derneği) (Turkey)

I Have Rights, Samos (Greece)

International Association of Democratic Lawyers (IADL)

International Federation for Human Rights (FIDH)

Iran of the World

Iuventa-Crew

İnsan Hakları Derneği – İHD (Human Rights Association) (Turkey)

Kadın Zamanı Derneği (Women’s Time Association / Turkey)

Kadınlar Birlikte Güçlü Platformu – KBG (Women Are Stronger Together Platform – Istanbul) (Turkey)

Kartal hukukçular derneği

La Garriga Societat Civil (Catalunya)

Lawyers Association for Freedom (Özgürlük İçin Hukukçular Derneği – ÖHD) (Turkey)

Legal Center Lesvos (Greece)

Lesvos LGBTQI+ Refugee Collective

MAYA Eğitim Kültür Araştırma Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (Maya Association for Education, Culture, Research, Solidarity and Cooperation)

Media and Law Studies (Medya ve Hukuk Çalışmaları Derneği) (Turkey)

Medya ve Göç Derneği (The Media and Migration Association (MMA) – Turkey

Migrant Solidarity Network / Ankara (GDA / Ankara)

Mültecilerle Dayanışma Derneği (Association for Solidarity with Refugees) (Turkey)

National Union of People’s Lawyers of the Philippines (NULP)

Observatori DESC, Cátedra UNESCO de desarrollo humanos sostenible (Universidad de Girona)(Catalunya)

ÖDAV / Libertarian democrat lawyers

Pembe Hayat LGBTİ+ Dayanışma Derneği (Pink Life LGBTİ+ Solidarity Association-Turkey)

People’s Bridges (Halkların Köprüsü) (Turkey)

Pir Sultan Abdal Cultural Association (Pir Sultan Abdal Kültür Derneği) (Turkey)

Progressive Lawyers Association (Çağdaş Hukukçular Derneği – ÇHD) (Turkey)

Progrssive Lawyers Group (Çağdaş Avukatlar Grubu) (Turkey)

Refugee Legal Support Athens

Refugees in Libya (refugeesinlibya.org)

Republikanischer Anwältinnen- und Anwälteverein e. V (RAV)

Research Institute onTurkey (RIT)

Schweizerischer Friedensrat, Zürich

Sınırsız Kadın Dayanışması (Woman’s Solidarity Without Borders – Istanbul)

Sol Hukuk (Turkey)

Solidarité sans frontières

Sosyal Hukuk

Syndicat des avocats de France (SAF)

Tadamun Antimili (Colombia)

The Catalan association ACDDH

the Socialist Lawyers Association of Ireland

Toplumsal Hukuk (Turkey)

Transnational Migrants Coordination

Turkey Human Rights Litigation Support Project (TLSP)

Vereinigung demokratischer Juristinnen und Juristen

We Want to Live Together Initiative (Birlikte Yaşamak İstiyoruz İnsiyatifi) (Turkey)

Yoga and Sports with Refugees

18th-of-March-GREEK

18 Mart 2023’te, 2016 tarihli AB-Türkiye Mutabakatının 7. yıldönümüne varacağız. Türkiye 2016’dan bu yana, göçmenlerin Türkiye’de tutulması ve geri gönderilenlerin kabul edilmesi koşuluyla AB tarafından vaat edilen milyarlarca avro karşılığında bir sınır muhafızı rolü üstlendi. Beri yandan Türkiye bu pozisyonu vasıtasıyla göçmenleri bir tehdit ve gerektiğinde bir baskı mekanizması olarak  AB’ye karşı kullanmaktan da geri durmadı.

6 Şubat 2023 tarihinde Türkiye’de meydana gelen depremlerin ardından Türkiye’deki göçmenlerin yaşam koşulları çok daha kötü bir hal almıştır. Yükselen ırkçılık, göçmenlere yönelik şiddet içeren saldırıları tetiklemiştir; sadece bu nedenle bile depremden etkilenen bölgeler göçmenler için güvenli olmaktan çok uzaktır. Deprem yardımlarının dağıtımında izlenen politikalar göçmenleri bu sisteminin dışında bıraktığından, göçmenler içme suyu veya barınma gibi temel ihtiyaçlara bile erişmekte zorlanmaktadır. Göçmenler, bölgede Arap dilli toplulukların mensuplarının alenen linç edilmesinde olduğu gibi, “yağmacı” olarak etiketlenme riskiyle karşı karşıya kalmış ve kalmaya da devam etmektedir. Bu arada, uluslararası sözleşmeler uyarınca göçmenleri korumakla yükümlü olan Türkiye Cumhuriyeti devletinin temsilcileri de alenen göçmen karşıtı söylemler kullanmakta ve ırkçı duyguları teşvik etmektedir. Bunun da ötesinde, depremden ve peşi ardı gelen linçten kurtulmayı başarmış göçmenler, kolluk kuvvetleri tarafından işkenceye maruz kalabilmektedir ve bu durum bölgede çalışan hukuk ve hak örgütleri tarafından rapor edilmiştir. 

6 Şubat depremi Türkiye’de en az 10 şehri çok sert bir biçimde etkilemiştir. Bu şehirler aynı zamanda yerel nüfusa kıyasla en yüksek göçmen nüfus oranına sahip olan kentlerden bazılarıdır. Sosyoekonomik durumları nedeniyle zaten toplumun en kırılgan kesimlerinden birini oluşturan göçmenler, deprem sonrasında en çok mağdur edilen öznelerden biri haline gelmişlerdir. Daha depremin ikinci gününde, binlerce insan hala enkaz altında yaşam mücadelesi verirken, devlet kurumları ve göçmen karşıtı/ ırkçı gündemleri olan siyasi parti temsilcileri tarafından yapılan spekülasyonlar ve yalan haberler, depremden sağ kurtulan göçmenleri açıkça tehdit etmiştir. Bu sırada devlet kurumları ve temsilcileri göçmenlerin güvenliğini sağlamak için herhangi bir önlem almadıkları gibi, göçmenlerin başka şehirlere hareket edebilmeleri için gerekli seyahat izinlerinin hazırlanması ve dağıtılması gibi gerekli adımları dahi atmakta geç kalmışlardır. Göçmenler, bu izinler olmadan kayıtlı oldukları şehirlerin dışına seyahat edemedikleri için, deprem felaketi sonrasında kendi kaderlerine terk edilmişlerdir. Mart ayının başında, gece sıcaklığının sıfırın altına düştüğü deprem bölgesinde hala çadır bulamayan insanların olması, Türkiye’nin ev sahipliği ettiği göçmen nüfusu koruma yükümlülüğünü yerine getirmekten ısrarla kaçındığını ortaya koymaktadır.

Sınırın diğer tarafında ise özellikle Yunan Sahil Güvenliği ve Frontex (AB Sınır Koruma Ajansı), hali hazırda devasa olan bütçelerini her yıl daha da arttırarak Avrupa Kalesi’nin duvarlarını daha da yükseltmekte ve göçmenleri Türkiye’ye geri iterek insanların hayatını riske atmaktadır. Yunanistan’da, Anadolu yarımadasına yakın adalar, sığınma başvurularına yönelik istisnai prosedür kurallarının geçerli olduğu ‘sıcak noktalar’ (hotspots) olarak tanımlanmaktadır ve göçmenlerin büyük bir kesimi bu adalara ayak bastıktan sonra sığınma başvuruları sonuçlanana kadar bu adalardan ayrılmaktan men edilmektedirler. Bu olguya paralel olarak Yunanistan’daki hakim politik söylev, göçmenleri Yunanistan’ın varlığına yönelik bir tehdit olarak göstermeye de devam etmektedir. Geri itmelere maruz kalmadan bu adalara ulaşmayı başaran göçmenler ise sığınma prosedürüne ve sağlık hizmetlerine erişimde zorluklarla karşılaşmakta ve şehir merkezlerinden uzakta açık hava hapishanesi olarak faaliyet gösteren kamplarda yaşamak zorunda bırakılmaktadır. Birçok göçmenin uluslararası koruma talebi, AB-Türkiye Mutabakatı gerekçe gösterilerek Türkiye’nin güvenli üçüncü ülke olduğu gerekçesiyle reddedilmekte, bu durum adaları terk edemeyen insanlar için koşulların gerçek bir hapishaneye dönüşmesine neden olmaktadır. Beri yandan AB-Türkiye Mutabakatı’nın ilanından bu yana Yunanistan’ın sınırlarında konumlanmış kamplarda tutsak kalan bir çok insan hayatını kaybetmiş, bu konuda Yunanistan makamları hiçbir şekilde sorumluluk kabul etmemiş ve göç politikalarında herhangi bir değişikliğe gitmemişlerdir. Dahası, Yunanistan’da halk, tıpkı Türkiye’de olduğu gibi medya ve siyasi ağlar tarafından göçmenlere karşı kışkırtılmaktadırlar. Aynı zamanda Yunanistan’da hükümetö göçmenleri ve göçmenlerle birlikte dayanışma içinde yaşayan veya beraber çalışan insanları kriminalize etmekte, bu insanlara karşı hakikatten uzak soruşturmalar açmakta ve onları delilden yoksun davalarla suçlamaktadır. Türkiye’de ‘terörle mücadele’ mevzuatının yaygın bir şekilde kullanılmasıyla iyice yerleşmiş olan korku iklimi, Yunanistan’da da göçmenlere ve onlarla birlikte çalışan ya da dayanışma içinde olan kişilere yönelik casusluk, kaçakçılık ve insan ticaretine ilişkin cezai hükümler uygulanarak yeniden üretilmektedir.

Biz aşağıda imzası bulunan örgütler, göçün dışsallaştırılması ve göçmenlerin ucuz işgücüne dönüştürülmesine vesile olan politikaların derhal durdurulması gerektiğini belirtir, ve göçmenlerin iç ve dış politikada bir koz olarak kullanılmasına karşı olduğumuzu beyan ederiz.

AB ile Türkiye ve hatta Kuzey Afrika ülkeleri arasında imzalanan göçmenlere yönelik benzer mutabakatların uluslararası hukuka aykırı olduğunun altını bir kez daha çizmek isteriz. Mültecilerin Statüsüne İlişkin 1951 Sözleşmesi’nin taraflarının sorumluluklarını ihlal eden bu mutabakatlar derhal iptal edilmelidir. 

Biz, aşağıda imzası bulunan kuruluşlar;

• AB-Türkiye Mutabakatı’nın yanı sıra diğer ülkelerle benzer saiklerle yapılan ve göçmenlerin AB’ye girişini engellemek üzere tesis edilen tüm benzer uluslarası anlaşmaların ve mutabakatların derhal feshedilmesini;
• Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde güvence altına alınan yaşam hakkı ve işkence yasağının sıklıkla ihlal edildiği Türkiye ve Yunanistan arasındaki geri itme uygularının durdurulmasını ve mağdurlar için çözüm ve sağaltma mekanizmalarının ivedilikle hayata geçirilmesini;
• Göçmenlerin haklarını güvence altına alan, bu haklara saygı gösteren, göçmenlere insanlık onuruna uygun yaşam koşulları ve seyahat özgürlüğü sağlayan düzenlemelerin oluşturulmasını talep ediyoruz.

Academics for Peace / Germany (Barış İçin Akademisyenler Almanya)

Adalet İçin Hukukçular / Lawyers for Justice

Agora Association Izmir (Turkey)

ASGI – Association for Juridical Studies on Immigration

Asociación Americana de Juristas

Association for Mutual Support and Solidarity with Migrants (Göçmen Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği) (Turkey)

Avukat Dayanışması / Lawyer solidarity

Campaign Against Criminalising Communities (CAMPACC)

Center for Research and Elaboration on Democracy/Group of International Legal Intervention (CRED/GIGI)

Civic Space Studies Association (Sivil Alan Araştırma Derneği – Türkiye)

Community Peacemakers Teams (CPT) (Greece)

Confederation of European Alevi Unions (Avrupa Alevi Birlikleri Konfederasyonu)

Confederation of Lawyers of Asia & Pacific (COLAP)

Confederation of Public Employees’ Trade Unions (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu – KESK) (Turkey)

de:border | migration justice collective (Netherlands)

Democratic Alevi Associations (Demokratik Alevi Dernekleri – DAD) (Turkey)

Democratic Lawyers Association of Bangladesh (DLAB)

Demokrasi İçin Hukukçular / Lawyers for democracy

Demokratische Jurist*innen Schweiz

Diotima – Centre for Gender Rights & Equality (Greece)

Doug Nicholls, General Secretary, General Federation of Trade Unions

European Democratic Lawyers (AED)

European Lawyers for Democracy and Human Rights (ELDH)

Feminist Autonomous Centre for research (FAC)

Foundation for Society and Legal Studies (Toplum ve Hukuk Araştırmaları Vakfı – TOHAV) (Turkey)

Giuristi Democratici (Italy)

Göç Araştırmaları Derneği (Association for Migration Resarch – Turkey)

Haldane Society of Socialist Lawyers

Hubyar Sultan Alevi Cultural Association (Hubyar Sultan Alevi Kültür Derneği) (Turkey)

I Have Rights, Samos (Greece)

International Association of Democratic Lawyers (IADL)

International Federation for Human Rights (FIDH)

Iran of the World

Iuventa-Crew

İnsan Hakları Derneği – İHD (Human Rights Association) (Turkey)

Kadın Zamanı Derneği (Women’s Time Association / Turkey)

Kadınlar Birlikte Güçlü Platformu – KBG (Women Are Stronger Together Platform – Istanbul) (Turkey)

Kartal hukukçular derneği

La Garriga Societat Civil (Catalunya)

Lawyers Association for Freedom (Özgürlük İçin Hukukçular Derneği – ÖHD) (Turkey)

Legal Center Lesvos (Greece)

Lesvos LGBTQI+ Refugee Collective

MAYA Eğitim Kültür Araştırma Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (Maya Association for Education, Culture, Research, Solidarity and Cooperation)

Media and Law Studies (Medya ve Hukuk Çalışmaları Derneği) (Turkey)

Medya ve Göç Derneği (The Media and Migration Association (MMA) – Turkey

Migrant Solidarity Network / Ankara (GDA / Ankara)

Mültecilerle Dayanışma Derneği (Association for Solidarity with Refugees) (Turkey)

National Union of People’s Lawyers of the Philippines (NULP)

Observatori DESC, Cátedra UNESCO de desarrollo humanos sostenible (Universidad de Girona)(Catalunya)

ÖDAV / Libertarian democrat lawyers

Pembe Hayat LGBTİ+ Dayanışma Derneği (Pink Life LGBTİ+ Solidarity Association-Turkey)

People’s Bridges (Halkların Köprüsü) (Turkey)

Pir Sultan Abdal Cultural Association (Pir Sultan Abdal Kültür Derneği) (Turkey)

Progressive Lawyers Association (Çağdaş Hukukçular Derneği – ÇHD) (Turkey)

Progrssive Lawyers Group (Çağdaş Avukatlar Grubu) (Turkey)

Refugee Legal Support Athens

Refugees in Libya (refugeesinlibya.org)

Republikanischer Anwältinnen- und Anwälteverein e. V (RAV)

Research Institute onTurkey (RIT)

Schweizerischer Friedensrat, Zürich

Sınırsız Kadın Dayanışması (Woman’s Solidarity Without Borders – Istanbul)

Sol Hukuk (Turkey)

Solidarité sans frontières

Sosyal Hukuk

Syndicat des avocats de France (SAF)

Tadamun Antimili (Colombia)

The Catalan association ACDDH

the Socialist Lawyers Association of Ireland

Toplumsal Hukuk (Turkey)

Transnational Migrants Coordination

Turkey Human Rights Litigation Support Project (TLSP)

Vereinigung demokratischer Juristinnen und Juristen

We Want to Live Together Initiative (Birlikte Yaşamak İstiyoruz İnsiyatifi) (Turkey)

Yoga and Sports with Refugees

18-Mart-Turkce-Edit-ve-Son-Okuma-Ek-6

Ενημερωση για τις δικες των “Moria 6”: Η καθυστερημενη δικαιοσυνη αποτελει αρνηση δικαιοσυνης 

Η εφετειακή δίκη των τεσσάρων κατηγορουμένων από τους “Moria 6” αναβλήθηκε για ένα χρόνο, ενώ για τους δύο που δικάστηκαν ως ανήλικοι, η υπόθεση θα εκδικαστεί στον Άρειο Πάγο στις 10 Μαρτίου 2023.

[click here for English]

Η δευτεροβάθμια δίκη των τεσσάρων από τους “Moria 6” που αρχικά είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί τη Δευτέρα 6 Μαρτίου 2023 στη Μυτιλήνη, αναβλήθηκε χθες για ένα χρόνο από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Βορείου Αιγαίου για τις 4 Μαρτίου 2024. Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, οι τέσσερις νεαροί που καταδικάστηκαν για τις πυρκαγιές της Μόριας το 2020 θα παραμείνουν πιθανότατα στη φυλακή, παρά την έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων εναντίον τους, και παρά την ύπαρξη δικονομικών πλημμελειών που θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει στην ακύρωση της διαδικασίας.

Η εισαγγελία είχε προγραμματίσει την υπόθεση των “Moria 6” τελευταία σε ένα πινάκιο επτά συνολικά υποθέσεων για την ημέρα της δικασίμου, οπότε η αναβολή της ήταν προκαθορισμένη. Τη Δευτέρα 6 Μαρτίου, μόνο τέσσερις από τις επτά υποθέσεις εκδικάστηκαν τελικά, ενώ για τις  υπόλοιπες, συμπεριλαμβανομένης αυτής των “Moria 6”, το δικαστήριο διέκοψε  για την Τετάρτη 8 Μαρτίου. Λόγω της εθνικής γενικής απεργίας την εν λόγω ημέρα, το δικαστήριο δεν μπορούσε, ωστόσο, να λειτουργήσει κανονικά  και  οι υποθέσεις αυτές αναβλήθηκαν για το 2024. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι οι συνήγοροι υπεράσπισης προειδοποίησαν εκ των προτέρων το δικαστήριο ότι η απεργία είχε προκηρυχθεί για την Τετάρτη 8 Μαρτίου. Χθες, η γενική απεργία έδωσε στο δικαστήριο την τέλεια δικαιολογία για να αναβάλει περαιτέρω την εκδίκαση της έφεσης των “Moria 6”. 

Μετά από δύο ημέρες αναμονής των κατηγορουμένων στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου κρατούνταν για ώρες με χειροπέδες ανά δύο, έμαθαν τελικά μέσω διπλής διερμηνείας για την αναβολή της υπόθεσής τους και την επιστροφή τους στη φυλακή για ένα χρόνο. Οι συνήγοροι υπεράσπισης σκοπεύουν να ζητήσουν την υπό όρους αποφυλάκιση των νεαρών ανδρών, ωστόσο η επίτευξή της δεν είναι διόλου εγγυημένη.

Η αναβολή της χθεσινής δευτεροβάθμιας δίκης σημαίνει επίσης ότι κρίσιμα νέα στοιχεία, που καταδεικνύουν ότι οι τρεις από τους τέσσερις ήταν ανήλικοι όταν συνελήφθησαν και εγείρουν πρόσθετες αμφιβολίες αναφορικά με τα αποδεικτικά στοιχεία που οδήγησαν στην καταδίκη των τεσσάρων κατηγορουμένων, δεν θα ληφθούν υπόψη για άλλον έναν χρόνο. Μεταξύ των νέων αποδεικτικών στοιχείων περιλαμβάνεται μια περιεκτική έκθεση και ένα βίντεο σχετικά με τις συνθήκες των πυρκαγιών της Μόριας, συμπεριλαμβανομένης της χωροχρονικής αναπαράστασης της εξάπλωσης των πυρκαγιών από την  ερευνητική ομάδα Forensic Architecture.

Ενώ οι τέσσερις αυτοί νεαροί στερήθηκαν χθες την ευκαιρία να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους στο δικαστήριο, οι άλλοι δύο κατηγορούμενοι των “Moria 6”, που δικάστηκαν ως ανήλικοι, έχουν υποβάλει αίτηση αναίρεσης κατά της δευτεροβάθμιας καταδικαστικής απόφασης στον Άρειο Πάγο και θα εκπροσωπηθούν από τους δικηγόρους του Legal Centre Lesvos. Η εκδίκαση της αίτησης αναίρεσης στον Άρειο Πάγο έχει προγραμματιστεί για αυτήν την Παρασκευή 10 Μαρτίου 2023. Ελπίζουμε ότι το Δικαστήριο θα αναγνωρίσει τα σοβαρά δικονομικά λάθη και παραλείψεις στην υπόθεση αυτή, καθώς και οι τρεις δίκες που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα για τους “Moria 6” (βλ. [1] και [2] και [3]) χαρακτηρίζονται από σοβαρές παραλείψεις της δικαιοσύνης και κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων. 

Η χθεσινή μη διεξαγωγή της δίκης αποτελεί περαιτέρω τιμωρία των κατηγορουμένων. Οι αυθαίρετες και μακροχρόνιες αναβολές των δικών έχουν γίνει κανόνας και αποτελούν μέρος της σκληρής μεταχείρισης που τυγχάνουν από το ελληνικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, ιδίως οι αλλοδαποί. Σχεδόν το 60% του πληθυσμού των φυλακών στην Ελλάδα είναι αλλοδαποί, γεγονός που καταδεικνύει το υπερβολικά δυσανάλογο ποσοστό ποινικοποίησης τους και με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε πλήρη υπερφόρτωση του ελληνικού ποινικού συστήματος. 

Θα ήταν αφελές να ερμηνεύσει κανείς ως κατ’ εξαίρεση γενόμενη την επιλογή του δικαστηρίου να μεταφέρει τη δίκη την Τετάρτη 8 Μαρτίου – επίσημη ημέρα εθνικής γενικής απεργίας, την οποία κήρυξαν αρχικά οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, οι οποίοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για το πρόσφατο προδιαγεγραμμένο σιδηροδρομικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Λόγω της απεργίας, οι άνθρωποι που υποστήριζαν τόσο την απεργία όσο και την υπόθεση των “Moria 6”, αναγκάστηκαν να επιλέξουν μεταξύ της συμμετοχής στην απεργία ή της αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους στο δικαστήριο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η παρουσία του κοινού χθες στο δικαστήριο να είναι εμφανώς μειωμένη. Ταυτόχρονα, το δικαστήριο προσπάθησε να μεταθέσει την ευθύνη στην ίδια την απεργία ως αιτία της αναβολής, αν και αυτή η μακρά αναβολή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν το δικαστήριο είχε διακόψει και επαναπρογραμματίσει σε κοντινή ημερομηνία την δίκη των υπολοίπων υποθέσεων, συμπεριλαμβανομένης αυτής των “Moria 6”.

Πενήντα επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν πρόσφατα σε ένα τελείως προδιαγεγραμμένο σιδηροδρομικό δυστύχημα εξαιτίας της ανάλγητης αδιαφορίας της εξουσίας για τις ζωές των άλλων και ενός διάχυτου κλίματος ατιμωρησίας. Είναι αυτή η ίδια έλλειψη λογοδοσίας ως προς τις εν γένει αυθαίρετες ενέργειες των θεσμικών οργάνων που οδήγησε εν προκειμένω στη συνέχιση της άδικης φυλάκισης τεσσάρων νέων ανθρώπων – τρεις από τους οποίους ήταν παιδιά όταν συνελήφθησαν. Οι αδικίες που έχουν συντελεστεί μετά τη σύλληψη των “Moria 6” δεν είναι δυστυχώς μεμονωμένες, αλλά αποτελούν συστημική έκφραση των κατασταλτικών και καταπιεστικών μηχανισμών του κράτους. 

Βγαίνοντας από το Δικαστήριο, η Βίκυ Αγγελίδου, μία εκ των δικηγόρων των κατηγορουμένων από το Legal Centre Lesvos, δήλωσε: “Οι τρεις δικαστές του Εφετείου, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τη γενική απεργία των εργαζομένων στη χώρα, αποφάσισαν να κρατήσουν τους τέσσερις νεαρούς ομήρους στη φυλακή για έναν ακόμη χρόνο, παρά την παντελή έλλειψη στοιχείων εναντίον τους. Για άλλη μια φορά, η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το ζοφερό, τιμωρητικό της πρόσωπο απέναντι στους αδύναμους. Δυστυχώς, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα”.

Για επικοινωνία με τον Τύπο (συνήγοροι των “Moria 6” από το LCL):

• Βίκυ Αγγελίδου: vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Αναστασία Νταϊλιάνη: natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Βασίλης Ψώμος: vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

Update on the trials of the Moria 6: Justice delayed is justice denied

Appeal trial for four of the Moria 6 was postponed one year, while the two who were tried as minors will have their case heard at the Supreme Court tomorrow, the 10 March 2023.

The appeal trial of four of the Moria 6 originally scheduled to take place on Monday 6 March 2023, was postponed yesterday for a year by the Mixed Jury Appeal court of the North Eastern Aegean in Mytilene, Lesvos, until 4 March 2024. During this year, the four young men convicted for the 2020 Moria fires will likely remain in prison, despite the lack of any credible evidence against them, and despite procedural errors which should have led to the annulment of the procedure. 

The prosecution had scheduled the Moria 6 case last in a docket of seven total cases on the day of the trial, so its postponement was seemingly predetermined. On Monday 6 March, only four of the seven cases were heard and the remaining cases, including the Moria 6, were rescheduled for Wednesday, 8 March. Due to a national general strike, the court could however not operate normally yesterday, and all these cases have been postponed until 2024. This was despite the fact that the defence lawyers warned the court in advance that the strike had been called for Wednesday 8 March. Yesterday, the general strike gave the court the perfect excuse to postpone the Moria 6 appeal trial further. 

After two days of waiting in the courtroom on Monday and Wednesday, where the defendants were held for hours handcuffed in pairs, they were finally explained through double interpretation about their case’s postponement and their return to prison for a year. The defence lawyers intend to apply for the young men’s conditional release from prison, but this is not guaranteed.

The postponement of the Moria 6 appeal trial also means that crucial new evidence showing that three of the four were minors when arrested, and raising additional doubts about the evidence that led to the conviction of the four defendants, will not be considered for another year. Among this new evidence is a comprehensive report and video about the circumstances of the Moria fires, including a spatio-temporal reconstruction of the spreading of the fires by the investigative research group, Forensic Architecture. 

While these four young men were denied the opportunity to defend themselves in court yesterday, the two other accused of the Moria 6, who were tried as minors, have petitioned to the Supreme Court to annul their conviction, which had been confirmed on appeal, and will be represented by the Legal Centre Lesvos’ lawyers. Their hearing at the Supreme Court is scheduled for this Friday 10 March 2023. We hope that the Court will recognise the serious procedural errors in this case. All three trials held to date for the Moria 6 (see [1] and [2] and [3]) constituted  gross miscarriages of justice, and blatantly violated the rights of the defendants. 

Yesterday’s non trial represents a further punishment of the defendants. Arbitrary and lengthy trial postponements have become a norm, and are a part of the cruel treatment received in the Greek criminal justice system, in particular for foreigners. Nearly 60% of the prison population in Greece are foreigners, showing their incredibly disproportionate rate of criminalisation, which has in turn led to a complete overload of the Greek penal system. 

It would be naive to interpret as exceptional the choice of the court to reschedule the trial to Wednesday, 8 March – an official national general strike day, initially called by the railway workers to protest the recent train wreck that took the lives of 57 people, which was an accident waiting to happen. Due to the strike, people who both support the strike and the Moria 6, were forced to choose between joining the strike or standing in solidarity with the defendants at the court, and the presence of the public yesterday in court was visibly diminished. At the same time, the court attempted to shift blame on the strike itself as the reason for the postponement, although this lengthy postponement could have been avoided if the trial of the Moria 6 had been interrupted and rescheduled for an earlier date. 

Fifty-seven people were recently killed in a completely predictable train accident as a result of the callous disregard for the lives of others by those in power, and a general climate of impunity. It is this same lack of accountability for the arbitrary actions of institutions, which has led to the continued unjust imprisonment of four young people – three of whom were children at the time of their arrest. The injustices that have been carried out since the arrest of the Moria 6 are unfortunately not isolated, but are part of the systemic oppressive machination of the State. 

Coming out of the Court, Vicky Aggelidou, one of the defendants’ lawyer from the Legal Centre Lesvos said: “The three judges of the Appeal court, hidden behind a general strike of workers in Greece, decided to keep holding the four young men hostage in prison for one more year, despite the lack of evidence against them. Once again Greek justice showed its grim, punitive face towards the marginalised. Unfortunately, this comes as no surprise.”

Press Contacts (lawyers from LCL representing the Moria 6):

• Vicky Angelidou: vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Anastasia Ntailiani: natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Vasilis Psomos: vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

The newsletter for the current period of October – December 2022 will focus on Legal Centre Lesvos’ ongoing dedication to challenge daily human rights violations at Europe’s borders. Violent, illegal pushbacks by Greek authorities occur unabated despite widespread condemnation. Vital to challenging pushbacks is the wider exposure of the EU pouring hundreds of millions of euros into the militarization of its borders whilst sidestepping accountability for its deadly consequences. EU funding used in connection to pushbacks transpires in multiple ways: a recent example is the EU funding of border authorities in Bulgaria, Hungary and Croatia who are responsible for manning secret detention facilities used to detain asylum seekers before illegally deporting them (Bulgaria receiving €320m, Croatia €163m, and Hungary €144m). More broadly, Frontex, the European Border and Coast Guard Agency, who has proved complicit in pushbacks with the Hellenic Coast Guard, has had its budget skyrocket from €6 million in 2006 to over €750 million in 2022, making it the highest EU funded agency.

EU funding on the policing of its external borders has come under increasing scrutiny, with the European Parliament rejecting Frontex’s 2020 budget in October 2022. This coincided with the European Anti-Fraud Office’s (OLAF) investigative report on Frontex finally being leaked to the public (despite the report being finalised in February 2022). Within, it was confirmed that Frontex workers were actively encouraged to avoid monitoring pushbacks by the Greek Government and shared incorrect or biassed information on this with European Institutions. The investigation also details how Frontex used European taxpayer money to fund pushbacks in at least six instances, including through co-funding the Hellenic Coast Guard’s activities. Incredibly, EU Commissioner Margaritis Schinas and Greek Migration Minister Notis Mitarakis both refused to acknowledge evidence of pusbacks in Greece, with Mitarakis additionally claiming zero infringements of fundamental rights, in front of the European Parliament Civil Liberties Committee following the initial publishing of the report. This is what we are up against: leaders who are unafraid to deny hard facts when it inconveniences them, and at the cost of lives of the most politically disempowered: migrants and asylum seekers.  

It is important to highlight here that the Greek Executive  had no shame in jumping on a media opportunity to champion the heroism of its citizens who were involved in the rescue of migrants following two deadly shipwrecks in early October 2022. On the 6th of October, a vessel carrying 95 people from Afghanistan crashed off the coast of Kythira. Greek construction company owner, Michalis Protopsaltis, rescued 80 people by dispatching a crane and ropes to pull people fighting for their lives in the waters adjacent to a steep cliff drop.  A few hours prior to this, a boat carrying 40 passengers capsized off the coast of Lesvos resulting in the drowning of 18 people: 16 young women, a man and a boy. In a farcical show of solidarity, the Greek Prime Minister called Protopsaltis to express his personal thanks and expressed his sadness of the tragic loss of human life in the two shipwrecks, “despite the heroic efforts of the Greek Coast Guard” – a state institution proven to engage in systematic pushbacks.
The Greek Coast Guard and Frontex are not the only ones using EU taxpayers’ money to violate fundamental rights at the borders. In a bid to distance itself from being accountable for pushbacks and human rights violations in migration policy, the EU is externalising its asylum policy to third countries with dismal reputations on upholding human rights. During the three month period covered by this Newsletter, there have been powerful movements towards countering this practice. NGO Egypt Refugees Platform has released a position paper criticising the EU granting €80 million to the Egyptian Coast Guard to buy “maritime border control equipment” without clear indicators as to how it will be used and how to ensure human rights protection. Additionally, the European Centre for Constitutional and Human Rights (ECCHR), a German NGO, submitted a complaint to the International Criminal Court, accusing EU politicians of conspiring with the Libyan Coast Guard to illegally pushback refugees. The accused include the EU’s former Foreign Policy High Representative Federica Mogherini, Italy’s current and former Interior Ministers and the current and former Prime Ministers of Malta.

Further information on updates from Lesvos and our work can be found in our latest Newsletter, available for download here, and below.

1st-Draft-October-December-LCL-QR-PDF

–ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ–

Press Release: We Demand Justice for Moria 6!

On Monday 6 March 2023, R.F.M., S.M.H, S.A.M.S. and H.W., four of the six Afghan defendants who were accused and convicted for the fires that destroyed Moria refugee camp in September 2020, will have their conviction and sentence re-examined before the Mixed-Jury Court of Appeals of the North East Aegean, represented in part by lawyers of the Legal Centre Lesvos. 

On 13 June 2021, in an unfair trial that disregarded basic procedural and substantive safeguards, they were found guilty of “arson with danger to human life” by the Mixed Jury Court of Chios, despite the complete lack of credible evidence against them. This trial was far from fair. Indicatively: 1) Under the pretext of COVID-19 measures, lawyers – trial observers of international organisations, a lawyer-representative of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), journalists of the domestic and international press, as well as the public were excluded from the courtroom. 2)None of the essential documents of the trial was translated into a language that the defendants could understand, and as a result they could not understand the charges against them. Further, during the trial, the interpretation provided to them by the court was inadequate. 3) Their conviction was based solely on the testimony of a witness who did not appear in court (likely because the prosecution did not seek him out as they should have). All four were sentenced to 10 years in prison, with no mitigating circumstances accepted, and the have already served almost 2.5 years. More details about the first instance trial can be found in an earlier post by the defence lawyers, which was released following the trial.

As a reminder, the fires that destroyed Moria camp in September 2020 came four and half years after the EU-Turkey Deal turned the Aegean islands into prison islands for those forced to cross the border from Turkey, and Moria camp became the notorious symbol of the EU’s migration policies. The destruction of Moria camp was the inevitable outcome of the cruel policies of dehumanisation and exclusion that created it. In September 2020, the number of people living in the camp had reached over 12,000 (despite an official capacity of 3,100), when movement restrictions had been in place for almost six months, and a growing fear of COVID-19 was spreading inside the camp. The government policies only exacerbated these fears rather than providing any measures or remedy to protect people who were forced to live there from contracting the virus. The Greek authorities had violently cracked down on camp residents’ protests against the lack of public health measures; by blocking the roads around the camp, isolating the people, and firing tear gas and smoke bombs upon them. Just one week prior to the fires, on 2 September 2020, the first positive case for the virus was identified in the camp.. Instead of moving infected people out of the camp, deploying medical staff or adopting hygiene measures for the people trapped inside, the Greek authorities announced the total lockdown of the camp, and the very next day signed a contract with a construction company to turn Moria Camp into a detention centre.

The inhumane living conditions in the hell of Moria – otherwise recognised by all participants in the trial – were ignored by the court who did not take them into consideration in potentially reducing the defendants’ sentence. Rather than recognising the fires of Moria camp as an inevitable consequence of the “hotspot approach” and  of the clear mismanagement of a camp with a lack of infrastructure that poses deadly dangers to residents, in particular during the COVID-19 pandemia crisis; the Greek state conveniently arrested six young Afghan teenagers, namely, the “Moria 6”, and presented them as the sole criminally responsible for the fires. 

All six Afghans who were accused for the fire which destroyed Moria camp in September 2020 had been arrested arbitrarily and declared guilty by the Greek authorities, before their trials even took place, in full disregard of the fundamental principle of presumption of innocence. The Minister of Migration and Asylum, and the Minister of Citizen Protection announced on 15 September 2020, that “Moria arsonists are detained”,  almost twelve hours  before their arrest , and the next day stated that “the camp was burned by six Afghani refugees who have been arrested”.  Following their arrest, the case of the Moria 6 was separated, as two of the accused were registered as minors at the time of their arrest and were tried in a Court for Minors, and the other four were tried as adults.  The two who were arrested as minors are also represented by the Legal Centre Lesvos, and had their conviction confirmed on appeal, where they were sentenced by the North Aegean Juvenile Court of Appeals in June 2022 to four years in prison, despite extensive evidence that mitigated against their guilt. An annulment application was filed, which will be heard in the Supreme Court on 10 March 2023. All three trials held to date for the Moria 6 (see [1] and [2] and [3]) constituted  gross miscarriages of justice, and blatantly violated the rights of the defendants.

The defence lawyers representing the four defendants hope that, despite the complete disregard to basic principles of justice at the first instance trial, the defendants will finally receive a fair trial on the 6 March 2023, and that all four will be released.

Press Contacts (lawyers from LCL representing the Moria6):

• Vicky Angelidou: Vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Anastasia Ntailiani: Natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Vasilis Psomos: Vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

---

Δελτίο Τύπου: Απαιτούμε δικαιοσύνη και ελευθερία για τους 6 της Μόριας

Στις 6 Μαρτίου 2023, οι R.F.M., S.M.H., S.A.M.S. και H.W., τέσσερις από τους έξι Αφγανούς κατηγορούμενους που καταδικάστηκαν πρωτόδικα για τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν τον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας τον Σεπτέμβριο του 2020, θα εμφανιστούν ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Βορείου Αιγαίου όπου θα εξεταστεί η έφεση κατά της καταδικαστικής απόφασης με την οποία τους επιβλήθηκε ποινή δεκαετούς κάθειρξης.

Στις 13 Ιουνίου 2021, σε μια άδικη δίκη που περιφρόνησε βασικές διαδικαστικές και ουσιαστικές εγγυήσεις, κρίθηκαν ένοχοι για “εμπρησμό με κίνδυνο για ανθρώπινη ζωή” από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο  Χίου παρά την παντελή έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων εναντίον τους. Η συγκεκριμένη δίκη απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί δίκαιη. Ενδεικτικά: 1)Με πρόσχημα τα μέτρα για την COVID-19, αποκλείστηκαν από την αίθουσα του δικαστηρίου δικηγόροι-παρατηρητές διεθνών οργανώσεων, δικηγόρος-εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του OHE (UNHCR), δημοσιογράφοι του εγχώριου και διεθνούς τύπου, και το κοινό, 2)Κανένα από τα ουσιώδη έγγραφα της δίκης δεν μεταφράστηκε σε γλώσσα που γνωρίζουν οι κατηγορούμενοι, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν τις κατηγορίες σε βάρος τους. Περαιτέρω, και κατά τη διάρκεια της δίκης, η διερμηνεία που τους παρασχέθηκε από το δικαστήριο ήταν ανεπαρκής, 3)Η καταδίκη τους στηρίχθηκε αποκλειστικά στη γραπτή κατάθεση ενός μάρτυρα, ο οποίος δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο (πιθανόν γιατί η εισαγγελική αρχή δεν τον αναζήτησε, ως όφειλε). Και οι τέσσερις καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια κάθειρξη, χωρίς να τους αναγνωριστούν ελαφρυντικά και έχουν εκτίσει ήδη σχεδόν 2,5 χρόνια. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία στον πρώτο βαθμό μπορείτε να βρείτε σε προηγούμενη δημοσίευση των συνηγόρων υπεράσπισης, που ακολούθησε μετά την δίκη.

Υπενθυμίζεται ότι οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν τον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας τον Σεπτέμβριο του 2020 συνέβησαν τεσσεράμισι χρόνια αφότου η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας μετέτρεψε τα νησιά του Αιγαίου σε νησιά-φυλακές για όσους αναγκάζονται να περάσουν τα σύνορα από την Τουρκία και η Μόρια έγινε το διαβόητο σύμβολο της απάνθρωπης μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Η πυρκαγιά στο καμπ ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των σκληρών πολιτικών αποκλεισμού που το δημιούργησαν. Τον Σεπτέμβριο του 2020, ο αριθμός των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτό ξεπερνούσε τους 12.000 (παρά την επίσημα δηλωμένη χωρητικότητα των 3.100 ατόμων), όταν οι περιορισμοί μετακίνησης είχαν τεθεί σε ισχύ για σχεδόν έξι μήνες, και ένας αυξανόμενος φόβος για την COVID-19 εξαπλωνόταν (κυρίως λόγω έλλειψης ενημέρωσης και προστατευτικών μέτρων) με τις κυβερνητικές πολιτικές να επιτείνουν αυτόν τον φόβο. Οι ελληνικές αρχές είχαν καταστείλει βίαια τις διαμαρτυρίες των έγκλειστων του καταυλισμού ενάντια στην έλλειψη μέτρων δημόσιας υγείας, αποκλείοντας τους δρόμους γύρω από αυτόν, απομονώνοντας τους κατοίκους του και ρίχνοντας δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Μόλις μία εβδομάδα πριν από τις πυρκαγιές, στις 2 Σεπτεμβρίου 2020, επιβεβαιώθηκε το πρώτο θετικό κρούσμα στον καταυλισμό. Αντί να μετακινήσουν, στο επόμενο χρονικό διάστημα, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα από τον χώρο, να αναπτύξουν ιατρικό προσωπικό ή να υιοθετήσουν μέτρα υγιεινής για τους εγκλωβισμένους μέσα στον καταυλισμό, οι ελληνικές αρχές ανακοίνωσαν τον πλήρη αποκλεισμό του χώρου και την επόμενη κιόλας ημέρα υπέγραψαν σύμβαση με κατασκευαστική εταιρεία για την περίφραξη του καταυλισμού και  τη μετατροπή του σε απομονωμένο κέντρο κράτησης.

Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στην κόλαση της Μόριας  -που κατά τα άλλα αναγνωρίστηκαν από όλους τους συμμετέχοντες στις δίκες- αγνοήθηκαν από το δικαστήριο με αποτέλεσμα να μη μειωθεί η ποινή των κατηγορουμένων. Το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι οι πυρκαγιές στη Μόρια (οι οποίες προφανώς δεν προκλήθηκαν από τους έξι κατηγορούμενους) προέκυψαν ως αναπόφευκτη συνέπεια των χαωδών συνθηκών που επικρατούσαν, ιδίως κατά τη διάρκεια της κρίσης της COVID-19. Αντ’ αυτού, συνελήφθησαν βολικά έξι νεαροί Αφγανοί, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως οι υπαίτιοι των πυρκαγιών.

Και οι έξι Αφγανοί που κατηγορήθηκαν για τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν τον καταυλισμό της Μόριας τον Σεπτέμβριο του 2020 είχαν συλληφθεί αυθαίρετα και είχαν θεωρηθεί ένοχοι από τις ελληνικές αρχές, πριν καν διεξαχθούν οι δίκες τους, κατά πλήρη καταστρατήγηση της θεμελιώδους αρχής του τεκμηρίου της αθωότητας. Οι Υπουργοί Μετανάστευσης και Ασύλου και Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσαν στις 15 Σεπτεμβρίου 2020 ότι “οι εμπρηστές της Μόριας συνελήφθησαν και κρατούνται”, σχεδόν δώδεκα ώρες πριν από τη σύλληψη των κατηγορουμένων, ενώ την επόμενη ημέρα δήλωσαν ότι “το καμπ κάηκε από έξι Αφγανούς πρόσφυγες που έχουν συλληφθεί”. Μετά τη σύλληψή τους, η υπόθεσή τους χωρίστηκε, καθώς δύο από τους κατηγορούμενους είχαν καταγραφεί ως ανήλικοι και δικάστηκαν από δικαστήριο ανηλίκων, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις ως ενήλικοι. Οι δύο ανήλικοι που συνελήφθησαν εκπροσωπήθηκαν από τους δικηγόρους του Legal Centre Lesvos και καταδικάστηκαν σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο Ανηλίκων Βορείου Αιγαίου σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, παρά την προσκόμιση από μέρους τους ενώπιον του Δικαστηρίου πληθώρας στοιχείων που κατέρριπταν τα περί ενοχής τους. Κατά της εφετειακής απόφασης ασκήθηκε αναίρεση που θα συζητηθεί στις 10/03/2023 στον Άρειο Πάγο. Και οι τρεις δίκες ([1] και [2] και [3]) κινήθηκαν στο όριο της κακοδικίας και παραβίασαν κατάφωρα τα δικαιώματα των κατηγορουμένων. 

Οι δικηγόροι υπεράσπισης των τεσσάρων ελπίζουν ότι, παρά την πλήρη καταστρατήγηση των βασικών αρχών της νομιμότητας στον πρώτο βαθμό, οι κατηγορούμενοι θα τύχουν επιτέλους δίκαιης δίκης στις 06/03/2023 και θα αφεθούν ελεύθεροι.

Για επικοινωνία με τον Τύπο (δικιγόροι από της LCL των Moria6):

• Βίκυ Αγγελίδου: Vicky@legalcentrelesvos.org, +30 693 266 5113
• Αναστασία Νταϊλιάνι: Natasha@legalcentrelesvos.org, +30 694 425 1704
• Βασίλης Ψώμος, Vasilis@legalcentrelesvos.org, +30 697 933 0748

Eλληνικά παρακάτω

In October 2020, nearly 200 people who had departed from Turkey to seek asylum in the European Union were caught in a storm off the coast of Crete, Greece. Finding themselves in a state of emergency, the passengers made a distress call to the Hellenic Coast Guard requesting assistance. The Applicants, eleven passengers from the boat who are represented by Anastasia Ntailiani of the Legal Centre Lesvos, testified that, following their emergency call, the Greek authorities illegally and violently expelled them towards Turkey, ultimately abandoning them on life rafts at sea. Following their illegal expulsion, they submitted an application before the European Court of Human Rights (ECtHR) against Greece, which was communicated by the ECtHR to Greece in December 2021 in the case in the case of S.A.A. and Others v Greece (app. no. 22146/21). To date, the Greek authorities have denied that pushbacks take place.

Legal Centre Lesvos publishes today a forensic reconstruction video, linked here, produced by an independent forensic research team. The team held interviews with survivors of the pushback, analysed testimonies and available evidence of the pushback, and produced a reconstruction video of the events on 20-21 October 2020. The video demonstrates that the Hellenic Coast Guard, instead of rescuing the approximately 200 people who were in distress at sea, they violently attacked, detained, and ultimately abandoned them at sea in a massive coordinated and illegal pushback operation. 

The evidence, including the forensic reconstruction published today, not only illustrates that the Greek authorities conducted this violent pushback and therefore is liable for the associated human rights violations, but also that this operation was consistent with the Greek authorities’ systematic practice of collective expulsions that has been extensively documented and reported  – both before and since the time of the events in question.

S.A.A. and Others v Greece is the fifth legal action filed by LCL lawyers before the ECtHR, representing survivors of illegal and violent expulsions from Greece. It is among 32 pushback cases communicated to Greece a year ago by the ECtHR, all of which were filed between December 2020 and August 2021 and concern migrants who had arrived to Greece with the intention to seek asylum and were instead met with violence, humiliation, and torture at the hands of Greek authorities, before being abandoned at sea or violently returned to Turkey via the Evros border. 

As human rights defenders we understand the complex and multifactorial process in order for an application to succeed. However, given the dismal reality of the current national political context, where there is on the one hand a complete denial by the authorities of pushbacks happening at Greece’s sea and land border and on the other hand a continuous attempt to criminalise and marginalise people and organisations in the field and refugees themselves, the ECtHR offers an opportunity to pierce the ongoing impunity and to restore a sense of justice which is more imperative than ever.  In the case of S.A.A. v. Greece, a massive and violent pushback operation took place. The court has, in our opinion, all the necessary evidence at its disposal to condemn the violations committed against the Applicants.

Anastasia Ntailiani, LCL lawyer representing the Applicants in S.A.A.

Press Contacts:

• Anatasia Ntailiani: Natasha@legalcentrelesvos.org , +30 694 425 1704
• Lorraine Leete, lorraine@legalcentrelesvos.org, +30 695 507 4724

---

Δελτιο Τυπου: Το βιντεο αποτυπωσης και αναπαραστασης που δινεται σημερα στη δημοσιοτητα καταδεικνυει την παρανομη επαναπροωθηση 200 μεταναστων απο τις ελληνικες αρχες στα ανοικτα των ακτων της Κρητης το 2020

Τον Οκτώβριο του 2020, σχεδόν 200 άτομα που είχαν αναχωρήσει από την Τουρκία για να ζητήσουν άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρέθηκαν εν μέσω καταιγίδας στα ανοιχτά της Κρήτης. Ευρισκόμενοι σε κατάσταση ανάγκης, οι επιβάτες πραγματοποίησαν κλήση έκτακτης ανάγκης στο Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή ζητώντας βοήθεια. Οι έντεκα προσφεύγοντες επιβάτες του σκάφους που εκπροσωπούνται από την Αναστασία Νταϊλιάνη, δικηγόρο του Legal Centre Lesvos, ισχυρίζονται ότι, μετά από κλήση έκτακτης ανάγκης, οι ελληνικές αρχές τους επαναπροώθησαν παράνομα και βίαια προς την Τουρκία, εγκαταλείποντάς τους εν τέλει σε φουσκωτές σχεδίες στη θάλασσα. Μετά την παράνομη απέλασή τους, υπέβαλαν προσφυγή ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) κατά της Ελλάδας, η οποία κοινοποιήθηκε από το ΕΔΑΔ στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2021 στην υπόθεση S.A.A. και άλλοι κατά Ελλάδας (αρ. υπόθεσης 22146/21). Μέχρι και σήμερα, οι ελληνικές αρχές αρνούνται ότι πραγματοποιούνται επαναπροωθήσεις.

Το Legal Centre Lesvos (LCL) δημοσιεύει σήμερα ένα βίντεο αποτύπωσης και αναπαράστασης των γεγονότων, που δημιουργήθηκε από ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα. Η ομάδα πραγματοποίησε συνεντεύξεις με επιζώντες/ώσες της επαναπροώθησης, ανέλυσε μαρτυρίες και διαθέσιμα στοιχεία για αυτήν, και παρήγαγε ένα βίντεο αναπαράστασης των γεγονότων της 20-21 Οκτωβρίου 2020. Το βίντεο καταδεικνύει ότι το Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή, αντί να διασώσει τους περίπου 200 ανθρώπους που βρίσκονταν σε κίνδυνο στη θάλασσα, τους επιτέθηκε βίαια, τους έθεσε υπό κράτηση και τελικά τους εγκατέλειψε στη θάλασσα σε μια μαζική, συντονισμένη και παράνομη επιχείρηση επαναπροώθησης.

Τα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένης της αναπαράστασης των γεγονότων που δημοσιεύεται σήμερα, όχι μόνο καταδεικνύουν ότι οι ελληνικές αρχές διεξήγαγαν αυτή τη βίαιη επαναπροώθηση και επομένως είναι υπεύθυνες για τις σχετικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά επίσης ότι αυτή η επιχείρηση ήταν σύμφωνη με τη συστηματική πρακτική των ελληνικών αρχών να προβαίνουν σε ομαδικές επαναπροωθήσεις, κάτι που έχει αναφερθεί και τεκμηριωθεί εκτενώς – τόσο πριν όσο και κατά την περίοδο των εν λόγω γεγονότων.

Η υπόθεση S.A.A. και λοιποί κατά Ελλάδας είναι η πέμπτη προσφυγή που κατατίθεται από δικηγόρους του LCL ενώπιον του ΕΔΔΑ, στο  πλαίσιο εκπροσώπησης θυμάτων παράνομων και βίαιων επαναπροωθήσεων από την Ελλάδα. Είναι μια από τις 32 υποθέσεις παράνομων επαναπροωθήσεων που κοινοποιήθηκαν στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο από το ΕΔΔΑ, το σύνολο των οποίων κατατέθηκαν μεταξύ Δεκεμβρίου 2020 και Αυγούστου 2021 και αφορούν μετανάστες που έφτασαν στην Ελλάδα με σκοπό να ζητήσουν άσυλο και υπέστησαν βία, ταπείνωση και βασανιστήρια από τις ελληνικές αρχές, πριν εγκαταλειφθούν στη θάλασσα ή επιστραφούν βίαια στην Τουρκία μέσω των συνόρων στον Έβρο.

Ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατανοούμε τη σύνθετη και πολυπαραγοντική διαδικασία για να ευδοκιμήσει μια αίτηση. Ωστόσο, δεδομένης της θλιβερής πραγματικότητας του εθνικού πολιτικού πλαισίου, όπου υπάρχει αφενός η πλήρης άρνηση από τις αρχές αναφορικά με επαναπροωθήσεις που συμβαίνουν στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της Ελλάδας και αφετέρου μια συνεχής προσπάθεια ποινικοποίησης και περιθωριοποίησης ανθρώπων και οργανώσεων στο πεδίο και των ίδιων των προσφύγων, το ΕΔΔΑ προσφέρει μια ευκαιρία αναχαίτισης της συνεχιζόμενης ατιμωρησίας και συγχρόνως αποκατάστασης ενός αισθήματος δικαιοσύνης, που είναι σήμερα πιο επιτακτική από ποτέ. Στην περίπτωση της υπόθεσης S.A.A. κατά Ελλάδας, έλαβε χώρα μια μαζική και βίαιη επιχείρηση επαναπροώθησης. Το δικαστήριο έχει, κατά τη γνώμη μας, όλα τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία στη διάθεσή του για να καταδικάσει τις παραβιάσεις που διαπράχθηκαν σε βάρος των προσφευγόντων/ουσών.

Η Αναστασία Νταϊλιάνη, δικηγόρος του LCL που εκπροσωπεί τους προσφεύγοντες/ουσες στην υπόθεση S.A.A.

Για επικοινωνία με τον Τύπο:

• Anatasia Ntailiani: Natasha@legalcentrelesvos.org , +30 694 425 1704
• Lorraine Leete, lorraine@legalcentrelesvos.org, +30 695 507 4724

—ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ—

JOINT STATEMENT: WITCH-HUNT AGAINST HUMAN RIGHTS DEFENDERS IN COMPLETE INVERSION OF REALITY

Athens, 19 December 2022

Despite the extensively documented practice of systematic and illegal violent pushback policy of Greek authorities, instead of investigating those carrying out and ordering these crimes against migrants, the people and organisations that denounce the crimes themselves are becoming the target of criminal prosecution.

The latest target is Panagiotis Dimitras, known for his decades long defence of human rights in Greece, who is accused of forming a criminal organisation with the purpose of receiving information about foreigners attempting to enter Greece without authorisation, in order to facilitate their unauthorised entry and stay. 

The prosecution of Mr. Dimitras appears to be a thinly veiled attempt to cover up the Greek state’s own crimes, and unfortunately he is not the only one to be targeted. Just this Friday, 16 December 2022, MSF was stopped by the police for nearly two hours, after receiving an alert of people in need following a shipwreck of a migrant boat off the coast of Lesvos. When MSF finally arrived on scene, they found a 2 month old baby dead, and the young mother of the infant and 15 other people who had been on the same migrant boat had disappeared* – and until now there is no confirmation if they were pushed back to Turkiye or disappeared in the sea. The police later justified denying access to MSF for these two crucial hours, claiming that it was Watch the Med – Alarm Phone who had alerted authorities about last Friday’s shipwreck and due to a criminal investigation opened against that organisation in 2020 for forming a criminal organisation, espionage, and smuggling, the police needed to secure the area of the shipwreck to conduct an investigations. Much like the charges against Mr. Dimitras, it appears that Alarm Phone also found itself under investigation after work documenting and monitoring pushback practices in the Aegean in 2020.  

We stand in solidarity with all migrants who are criminalised for crossing borders, and for all those criminalised for advocating for their rights and freedom of movement. Read the full joint statement by the @Legal Centre Lesvos and 12 other organisations here: 

Dec22-Campaign-to-access-asylum-ENG-2

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2022

Παρά τις συστηματικές και διαρκείς καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα της χώρας, οι οποίες πλέον έχουν καταστεί κοινός τόπος για όλους τους Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς φορείς παρακολούθησης της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αντί να διερευνηθούν αυτές, αντίθετα τα πρόσωπα και οι οργανώσεις που τις καταγγέλλουν και απευθύνονται στα αρμόδια όργανα γίνονται οι ίδιοι στόχος ποινικών κατηγοριών σε βάρος τους.

Τελευταίος στόχος είναι ο Παναγιώτης Δημητράς, γνωστός για  την παρουσία του στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου στη χώρα επί πολλές δεκαετίες, ο οποίος κατηγορείται ότι «συγκρότησε εγκληματική οργάνωση με σκοπό να παραλαμβάνει στοιχεία πολιτών τρίτων χωρών, οι οποίοι επιχειρούν παράνομη είσοδο στην Ελλάδα, προκειμένου να διευκολύνει την παράνομη είσοδο και διαμονή αυτών, αποστέλλοντας στις αρχές τα πλήρη στοιχεία τους και το ακριβές σημείο εντοπισμού τους στη χώρα, προκειμένου να υπαχθούν στις διαδικασίες ασύλου».

Η δίωξη του κ. Δημητρά φαίνεται να είναι μια ακόμη προσπάθεια να συγκαλυφθούν τα εγκλήματα του ελληνικού κράτους και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που στοχοποιείται. Την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2022, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα* παρέμειναν για τυπικό έλεγχο από την αστυνομία επί σχεδόν δύο ώρες, αφού είχαν λάβει ενημέρωση για μετανάστες που είχαν ανάγκη για επείγουσα ιατρική συνδρομή μετά από ναυάγιο βάρκας στα ανοικτά των ακτών της Λέσβου (το οποίο ουδέποτε αναφέρθηκε από το ελληνικό λιμενικό). Όταν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έφτασαν τελικά στο σημείο, βρήκαν νεκρό ένα μωρό 2 μηνών. Η νεαρή μητέρα του βρέφους και άλλα 15 άτομα που επέβαιναν, σύμφωνα με τη μαρτυρία των επιζώντων, στην ίδια βάρκα είχαν εξαφανιστεί* – και μέχρι σήμερα δεν έχει επιβεβαιωθεί αν επαναπροωθήθηκαν πίσω στην Τουρκία ή αν χάθηκαν στη θάλασσα. Η αστυνομία δικαιολόγησε αργότερα την άρνηση πρόσβασης στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για αυτές τις δύο κρίσιμες ώρες, επειδή ήταν η οργάνωση Watch the Med – Alarm Phone που είχε ειδοποιήσει τις αρχές για το ναυάγιο  και λόγω της δικογραφίας που είχε σχηματιστεί το 2020 εναντίον της εν λόγω οργάνωσης για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης, κατασκοπεία, παραβίαση μυστικών της πολιτείας και παράνομη διακίνηση μεταναστών, επομένως έπρεπε να ασφαλίσει την περιοχή του ναυαγίου για τη διεξαγωγή ερευνών. Όπως και ο κ. Δημητράς, έτσι και η Alarm Phone φαίνεται ότι τέθηκε υπό έρευνα μετά την καταγραφή πρακτικών pushbacks στο Αιγαίο το 2020.  

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους μετανάστες που ποινικοποιούνται για τη διέλευση των συνόρων και σε όλους εκείνους που ποινικοποιούνται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και της ελευθερίας της μετακίνησης. Διαβάστε ολόκληρη την κοινή δήλωση του @Legal Centre Lesvos και άλλων 12 οργανώσεων εδώ:

ΤΕΛΙΚΟ-Ανακοίνωση-Καμπάνια-Κως-20-12-2022-

Based on its own documentation and reporting, the Legal Centre Lesvos demonstrates in a recent submission to the UN Special Rapporteur on Torture that the illegal practice of systematic pushbacks in the Aegean region amount to torture, both under international and Greek law. The modus operandi of these practices are as follows; (1) subjecting migrants who have recently arrived to Greece to physical violence and other inhuman acts, including the stealing of personal belongings; (2) arbitrarily detaining them in inadequate and inhuman conditions with the purpose of illegally expelling theme from Greece; (3) summarily expelling them from Greek territory through forcible transfer via Hellenic Coast Guard vessels towards Turkish waters; (4) ultimately abandons them at sea, putting their lives in grave danger, and causing extreme mental anguish and physical exhaustion; and (5) conducting all of the above acts by unidentified agents of the Greek state who normally have their faces covered with masks or balaclavas.

Recognizing pushbacks as torture, is naming this illegal practice for what it is: deliberate inhuman treatment causing very serious and cruel suffering with the purpose to punish, to intimidate or to discriminate against migrants at Greece’s border. 

Nevertheless, political and procedural barriers prevent the prosecution of acts of torture associated with Greece’ pushback policy in domestic courts. However, the Legal Centre Lesvos is convinced that criminal investigations – both domestic and international – of unlawful conduct carried out by State agents in connection with violent collective expulsions, or pushbacks from Greece to Turkey would significantly contribute to the efforts to bring an end to the illegal and systemic practice of pushbacks, which amount to Crimes against Humanity. 

Legal Centre Lesvos’ full submission to the Special Rapporteur can be read in the link below.

LCL-submission-to-UN-Special-Rapporteur-on-Torture

Press release of the initiatives Legal Centre Lesvos, Aegean Migrant Solidarity, borderline-europe e.V., You can’t evict Solidarity and Deportation Monitoring Aegean on 8 December 2022

Yesterday, 8 December 2022, the twice postponed appeal trial of Amir Zahiri and Akif Razuli took place in Mytilini, Greece. At the end the three judge Appeal Court acquitted Akif, but found Amir guilty of “boat driving” and sentenced him to 8 years in prison. Compared to the first instance decision, his sentence was substantially reduced, which means that he is eligible for early release on parole. The initiatives Legal Centre Lesvos, Aegean Migrant Solidarity, borderline-europe e.V., You can’t evict Solidarity and Deportation Monitoring Aegean observed the case of the two on Lesvos and welcome their upcoming release from prison.

After a day of suspense as to whether the trial would take place or again be postponed, the trial finally started late on Thursday afternoon. Four witnesses testified for the defendants, who were represented by lawyers from the Legal Center Lesvos and Human Rights Legal Project Samos.

At the close of the trial, the prosecutor proposed that Akif be found not guilty, due to the lack of any evidence that he was driving the boat, and the judges agreed.

Although there was never credible evidence against them, both defendants have now been in prison for almost 3 years.

The Coast Guard witness – the State’s sole witness against Akif and Amir – failed to appear once again to testify in court yesterday. In their scheduled appeal trial in April of 2022, said witness didn’t show up, which was used as an excuse to postpone the trial.

This is unfortunately a common occurance in these “boat driving” cases, where the Coast Guard or police are the only witnesses against the accused. Just this Monday, in the case of A.B., the Mytilene Court postponed A.B.’s trial until May 2023, because the Coast Guard witness did not show up for trial, and did not give any excuse for his absence. While the Court fined the Coast Guard officer 200 Euros for failing to show up, this is a mere slap on the wrist, while A.B.’s life is again kept in limbo for another six months.

Yesterday, the Coast Guard witness who had given written testimony against Amir and Akif again failed attend the trial. This time, fortunately, the case went forward.

It is important to recall that the defendants testified in the first trial that when they reached Greek waters in their journey from Turkey in March 2020, the Hellenic Coast Guard attempted to push them back to Turkey, and in the process damaged the boat causing it to start sinking. According to the defendants’ testimony, the Coast Guard was then forced to take all the passengers on board and bring them to Greece. Of particular importance, yesterday it was the Prosecutor who raised the issue of whether or not there was an attempted pushback by the Coast Guard during Amir and Akif’s crossing, in his questioning of the defendants. The continued absence of the Coast Guard witness is also of note, given the implications that he may have been involved in this attempted pushback – the real crime in this case.

About 40 people from solidarity groups and the press were present inside the courtroom and gathered outside following the trial. At 7pm, when the verdicts and sentences were announced, the two were greeted with banners and chants celebrating their freedom.

Yesterday’s acquittal of Akif Razuli, and reduced sentence for Amir Zahiri was a small victory. But this is a very small step in the context in which there are still thousands of people who are imprisoned in Greece with the same charge, simply because they were looking for a better future. We will stand by all those who are in prison for crossing borders and fight with them for their freedom.

Kim Schneider from the initiative You can`t evict Solidarity.

After almost three years, this result is the bare minimum of what Akif deserves. He came to Greece as a refugee and found himself in prison without any evidence against him. We hope that the unjust anti-smuggling law that he and Amir were charged under will be abolished and that the persecution of refugees in the cogs of the Greek justice system will come to an end.

Vicky Aggelidou, from the Legal Centre Lesvos, who represented Akif Rasuli

If I only consider this one trial, I have nothing to criticise from a procedural point of view. However, the prosecution of Akif Razuli and Amir Zahiri is not made of this one trial. Even if previous violations were corrected by acquitting Akif Razuli, he will not get back any of the nearly three years he spent in prison for no reason. And we must not forget that Amir Zahiri was again found guilty. Although the sentence was drastically reduced and Amir Zahiri now can hope to soon be released on parole, it still is a politically motivated conviction in a trial that shouldn’t have happened in the first place.

Annina Mullis, Trial Observer from European Lawyers for Democracy and Human Rights & Swiss Democractic Lawyers

Yesterday’s trial partially restore a great injustice against Amir and Akif. We hope that in the future we will never again see similar cases of people being convicted without evidence and witnesses and without adequate interpretation, as was the case in the first trial of Amir and Akif.

Community Peacemakers Team – Aegean Migrant Solidarity

Press contact:
Lorraine Leete
Legal Centre Lesvos
@legalcentrelesvos.org
Phone: +30 695 5074725

[Ελληνικά παρακάτω]

Press release 6.12.2022

Press release of the initiatives Legal Centre Lesvos, Aegean Migrant Solidarity, borderline-europe e.V., You can’t evict Solidarity and Deportation Monitoring Aegean.

The two Afghan migrants Amir Zahiri and Akif Razuli were sentenced to 50 years imprisonment in September 2020 for “facilitating the unauthorised entry of undocumented migrants”, i.e. accused of being smugglers, despite a lack of evidence, and the fact that both are themselves refugees seeking asylum. Their appeal trial, which has already been postponed twice, will take place in Mytilene on Lesvos on 8 December 2022. The appeal trial was first interrupted on 18 March 2022, and later postponed on 7 April 2022, on questionable grounds. The request to release the two accused until the next trial date was also rejected by the court at that time, despite the proposal of the prosecution to accept their lawyers’.  Several initiatives demand to drop the charges and immediate release of the accused.

Amir Akif and Akif Razuli fled from Afghanistan trying to reach Europe in search of a life in safety. With Europe’s ever-increasing closure of borders and the lack of safe and legal ways to enter Europe and claim asylum, they were forced to embark on the dangerous journey on a rubber boat across the Aegean Sea. Amongst the other people in the boat was also Amir’s young daughter and his heavily pregnant wife. They made their journey in March 2020, the month in which the Greek government announced the suspension of one of the most fundamental human rights – the right to apply for asylum, and consequently charged people seeking protection with their own “unauthorised entry”, blatantly contradicting EU law and the Geneva Convention. In their first trial, Amir and Akif testified that the Greek coast guard attacked the boat as soon as they had entered Greek waters and tried to push it back into Turkish waters using metal poles. In doing so, they punctured the boat, causing water to enter and putting the life of the people onboard at risk.

As the boat was about to sink, the coast guard eventually took them on board. Following this deeply traumatizing experience, the coast guard proceeded with heavily beating Amir and Akif, arbitrarily accusing the two of being the smugglers. According to Amir’s wife who had to witness all of this together with her daughter, they only stopped when she held up their young child in front of her husband begging the men to stop. As soon as they arrived at the Greek island of Lesvos, Amir Zahiri and Akif Razuli were separated from the rest of the group and brought to the police station. They were since held in pre-trial detention and sentenced to 50 years in prison on 8th of September 2020. Although there is no evidence against them, both defendants have now been in prison for almost 3 years and are awaiting their appeal.

Despite the abundance of evidence of systematic push-backs by the Greek coast guard, attempts have been made to shift the blame onto migrants by criminalising them. This is in stark contrast to the complete impunity of violence against migrants at the Greek borders.

The cases of Amir and Razuli are not unique. 

People charged with smuggling offences form the second largest prison population in Greece. Finally these unjust procedures are being brought into the spotlight. Many of these migrants are put into the prison system and sentenced without credible evidence and without anyone knowing or caring who they are.

CPT-Aegean Migrant Solidarity

All observers, relatives and people showing solidarity hope that this week will see an end to the illegal and political trial of Amir Zahiri and Akif Razuli. 

Amir and Razuli should never have been arrested, let alone convicted and imprisoned without evidence of the alleged crime. Even though the two will never get back the nearly three years they spent in prison, we hope that this miscarriage of justice will be corrected as their appeal continues.

Lorraine Leete from Legal Centre Lesvos, who is defending Akif Razuli

Long prison sentences for refugees because they dared to arrive in Europe? The European Union’s treatment of people on the move in the 21st century is nothing but shameful and pathetic and we must fight it together.

borderline-europe

Legal Centre Lesvos, Aegean Migrant Solidarity, borderline-europe e.V., You can’t evict Solidarity and Deportation Monitoring Aegean have been following the trial since it began. We continue to stand in solidarity with the defendants, no matter how long it takes for how long it takes for Amir Zahiri and Akif Razuli to be free again.

• We demand the release of Amir Zahiri and Akif Razuli and acquittal on all charges!

• We demand freedom for all those imprisoned as “boat drivers” and an end to the criminalisation of people on the move!
• The European Union must end the arbitrary detention of refugees and migrants!

Press contacts:

Lorraine Leete
Legal Centre Lesvos
lorraine@legalcentrelesvos.org
Phone: +30 695 5074725
https://legalcentrelesvos.org/

Kim Schneider
You can’t evict Solidarity
cantevictsolidarity@riseup.net
Phone: +49 152 19255205
Twitter: @cantevict; #FreeAmirAndRazuli
Website: https://cantevictsolidarity.noblogs.org/

******************
Το δυο φορες αναβληθεν εφετειο των Amir Zahiri και Akif Razuli προκειται να διεξαχθει αυτη την εβδομαδα (8/12/2022) – Ζηταμε την ανατροπη της αδικης καταδικης και την αμεση αποφυλακιση τους 

Δελτίο Τύπου 6.12.2022 

Κοινό δελτίο τύπου των οργανώσεων Legal Centre Lesvos, Aegean Migrant Solidarity, borderline-europe e.V., You can’t evict Solidarity και Deportation Monitoring Aegean.

Οι δύο Αφγανοί μετανάστες Amir Zahiri και Akif Razuli καταδικάστηκαν σε 50 χρόνια φυλάκιση τον Σεπτέμβριο του 2020 για “διευκόλυνση της παράνομης εισόδου μεταναστών χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα”, δηλαδή κατηγορήθηκαν ως διακινητές, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων και το γεγονός ότι είναι πρόσφυγες που ζητούν άσυλο. Η δευτεροβάθμια δίκη τους (εφετείο), η οποία έχει ήδη αναβληθεί δύο φορές, θα διεξαχθεί στη Μυτιλήνη της Λέσβου στις 8 Δεκεμβρίου 2022. Το εφετείο τους διακόπηκε για πρώτη φορά στις 18 Μαρτίου 2022 και στη συνέχεια αναβλήθηκε στις 7 Απριλίου 2022, για λόγους που εγείρουν αρκετά ερωτηματικά. Το αίτημα να αφεθούν ελεύθεροι οι δύο κατηγορούμενοι μέχρι την επόμενη δικάσιμο απορρίφθηκε από το δικαστήριο, παρά το αίτημα των δικηγόρων τους και την θετική πρόταση από την εισαγγελία.  Αρκετές πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών, ζητούν την απόσυρση των κατηγοριών και την άμεση απελευθέρωση των κατηγορουμένων.

Ο Amir Zahiri και ο Akif Razuli διέφυγαν από το Αφγανιστάν προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη αναζητώντας μια ασφαλή ζωή. Με το συνεχώς εντεινόμενο κλείσιμο των συνόρων και την έλλειψη ασφαλών και νόμιμων τρόπων εισόδου στην Ευρώπη για την υποβολή αίτησης ασύλου, αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι με μια λαστιχένια βάρκα. Μεταξύ των άλλων ανθρώπων στη βάρκα ήταν επίσης η μικρή κόρη του Amir καθώς και η σύζυγός του σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.

Πραγματοποίησαν το ταξίδι τους τον Μάρτιο του 2020, τον μήνα κατά τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την αναστολή ενός από τα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα – του δικαιώματος υποβολής αίτησης ασύλου – και κατά συνέπεια οι άνθρωποι που ζητούσαν προστασία βρίσκονταν κατηγορούμενοι για “παράνομη είσοδο”, κάτι που αντιβαίνει κατάφωρα το δίκαιο της ΕΕ και στη Σύμβαση της Γενεύης. Στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ο Amir και ο Akif κατέθεσαν ότι η ελληνική ακτοφυλακή επιτέθηκε στο σκάφος μόλις εισήλθε στα ελληνικά χωρικά ύδατα και προσπάθησε να το σπρώξει πίσω στα τουρκικά ύδατα χρησιμοποιώντας μεταλλικούς στύλους. Με τον τρόπο αυτό, τρύπησαν το σκάφος, προκαλώντας την είσοδο νερού και θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων που επέβαιναν σε αυτό. Καθώς το σκάφος ήταν έτοιμο να βυθιστεί, η ακτοφυλακή τους πήρε τελικά στο σκάφος της.

Μετά από αυτή τη βαθιά τραυματική εμπειρία, η ακτοφυλακή προχώρησε σε βαρύ ξυλοδαρμό του Amir και του Akif, κατηγορώντας τους αυθαίρετα ότι ήταν οι διακινητές. Σύμφωνα με τη σύζυγο του Amir, η οποία αναγκάστηκε να παρακολουθήσει τον ξυλοδαρμό μαζί με την κόρη της, οι λιμενικοί σταμάτησαν μόνο όταν κράτησε το μικρό τους παιδί μπροστά στον άντρα της παρακαλώντας τους.

Μόλις έφτασαν στο ελληνικό νησί της Λέσβου, ο Amir Zahiri και ο Akif Razuli χωρίστηκαν από την υπόλοιπη ομάδα και οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. Έκτοτε κρατήθηκαν προφυλακισμένοι και καταδικάστηκαν σε 50 χρόνια φυλάκισης στις 8 Σεπτεμβρίου 2020. Παρόλο που δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον τους, και οι δύο κατηγορούμενοι βρίσκονται στη φυλακή εδώ και σχεδόν 3 χρόνια και περιμένουν την εκδίκαση της έφεσή τους.

Παρά την πληθώρα των αποδείξεων για συστηματικές παράνομες επαναπροωθήσεις (pushbacks) από την ελληνική ακτοφυλακή, έχουν γίνει προσπάθειες να μεταφερθεί η ευθύνη στους μετανάστες με την ποινικοποίησή τους. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απόλυτη ατιμωρησία της βίας κατά των μεταναστών στα ελληνικά σύνορα. 

Οι περιπτώσεις του Amir και του Razuli δεν είναι μοναδικές. 

Οι άνθρωποι που κατηγορούνται για αδικήματα «διακίνησης» αποτελούν τον δεύτερο μεγαλύτερο πληθυσμό φυλακών στην Ελλάδα. Επιτέλους αυτές οι άδικες διαδικασίες έρχονται στο προσκήνιο. Πολλοί από τους μετανάστες μπαίνουν στο σωφρονιστικό σύστημα και καταδικάζονται χωρίς αξιόπιστα στοιχεία και χωρίς κανείς να γνωρίζει ή να ενδιαφέρεται για το ποιοι είναι.   

CPT-Aegean Migrant Solidarity 

Όλοι οι παρατηρητές, οι συγγενείς και οι αλληλέγγυοι ελπίζουν ότι αυτή την εβδομάδα θα δοθεί τέλος στην παράνομη και πολιτική δίκη των Amir Zahiri και Akif Razuli.  

Ο Amir και ο Razuli δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν συλληφθεί, πόσο μάλλον να καταδικαστούν και να φυλακιστούν χωρίς αποδείξεις για το υποτιθέμενο έγκλημα. Παρόλο που οι δύο τους δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα σχεδόν τρία χρόνια που πέρασαν στη φυλακή, ελπίζουμε ότι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο θα αποφασίσει σύννομα με βάση τα στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί. 

Η Lorraine Leete από το Legal Centre Lesvos, το οποίο έχει αναλάβει την υπεράσπιση του Akif Razuli

Μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης για πρόσφυγες επειδή τόλμησαν να φτάσουν στην Ευρώπη; Η μεταχείριση των ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνηση τον 21ο αιώνα από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά ντροπιαστική και αξιολύπητη και πρέπει να την καταπολεμήσουμε μαζί. 

Borderline-europe

Οι οργανώσεις Legal Centre Lesvos, Aegean Migrant Solidarity, borderline-europe e.V., You can’t evict Solidarity και Deportation Monitoring Aegean παρακολουθούν τηδίκη από τηνέναρξή της. Συνεχίζουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στους κατηγορούμενους, ανεξάρτητα από το πόσος καιρός θα χρειαστεί για να είναι ξανά ελεύθεροι ο Amir Zahiri και ο Akif Razuli. 

• Απαιτούμε την απελευθέρωση του Amir Zahiri και του Akif Razuli και την αθώωση τους από όλες τις κατηγορίες! 
• Απαιτούμε την ελευθερία όλων όσων φυλακίστηκαν ως “οδηγοί σκαφών” και τον τερματισμό της ποινικοποίησης των ανθρώπων που μετακινούνται! 
• Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να τερματίσει την αυθαίρετη κράτηση προσφύγων και μεταναστών!  

Επαφές με τον Τύπο:

Lorraine Leete
Legal Centre Lesvos
lorraine@legalcentrelesvos.org
Τηλ: +30 695 5074725
https://legalcentrelesvos.org/ 

Kim Schneider
You can’t evict Solidarity
cantevictsolidarity@riseup.net
Τηλ: +49 152 19255205
Twitter: @cantevict; #FreeAmirAndRazuli
στο σελίδα: https://cantevictsolidarity.noblogs.org/