Το Legal Centre Lesvos ιδρύθηκε μετά τη δήλωση ΕΕ-Τουρκίας της 18ης Μαρτίου 2016 – γνωστή επίσης ως «συμφωνία» ΕΕ-Τουρκίας. Μέσω αυτής της , αμφιβόλου νομιμότητας, συμφωνίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση μετέτρεψε τους ανθρώπους που αναζητούν ελευθερία, ασφάλεια και αξιοπρέπεια σε εμπορεύματα και υλικό διαπραγμάτευσης : συμφώνησε να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ στο αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν, με αντάλλαγμα την ανάληψη από την Τουρκία του ρόλου του συνοριοφύλακα της Ευρώπης Φρούριο. Αυτή την εβδομάδα συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τότε που η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας μετέτρεψε τόσο το νησί της Λέσβου όσο και άλλα νησιά του Αιγαίου, που χαρακτηρίστηκαν «hotspot», σε υπαίθριες φυλακές για μετανάστες. Το Legal Centre Lesvos αυτή την εβδομάδα θα δημοσιεύει καθημερινά μια δήλωση, κάθε δημοσίευση θα επικεντρώνει σε μια πτυχή των νομικών συνεπειών της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.
- Η Τουρκία δεν είναι ασφαλής τρίτη χώρα
- Συστηματικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο
- Nowruz μας υπενθυμίζει ότι η ύπαρξη ενός διαφορετικού κόσμου είναι δυνατή – ένα κείμενο που γράφτηκε από τη Φατεμα, μέλος της ομάδας του ΛΣΛ
1. Η Τουρκία δεν είναι ασφαλής τρίτη χώρα
Η «Συμφωνία» ΕΕ-Τουρκίας βασίζεται σε μια δήλωση συνεργασίας που προβλέπει την επιστροφή στην Τουρκία όλων των «παράτυπων» μεταναστών που φτάνουν στα ελληνικά νησιά. Τον πέμπτο χρόνο εφαρμογής της, παρόλο που τα τουρκικά σύνορα έχουν κλείσει επίσημα λόγω του Covid-19, οι βασικοί στόχοι της Συμφωνίας συνεχίζουν να υλοποιούνται τόσο μέσω συστηματικών επαναπροωθήσεων στην Τουρκία, επαναπροωθήσεις που διαπράττονται από τις ελληνικές αρχές με τη συνενοχή των υπηρεσιών της ΕΕ, όσο και μέσω της βίαιης θωράκισης των συνόρων της Τουρκίας με το Ιράν, τη Συρία και – χάρη στην πρόσθετη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – την Ελλάδα. Θα γράψουμε περισσότερα για αυτές τις πτυχές τις επόμενες ημέρες, αλλά σήμερα θέλουμε να αφιερώσουμε τη προσοχή μας στην ίδια τη ρίζα της συμφωνίας: τον χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας».
Η έννοια της ασφαλούς τρίτης χώρας, που ορίζεται στο άρθρο 38 της οδηγίας για τις διαδικασίες ασύλου, επιτρέπει στα κράτη μέλη της ΕΕ να επιστρέψουν τους αιτούντες άσυλο ή επικουρική προστασία σε χώρα άλλη από τη χώρα καταγωγής τους, εάν τη διέσχισαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς το κράτος μέλος και αν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των αιτούντων και της χώρας διέλευσης. Μπορούν δε να πράξουν κατ’ αυτόν τον τρόπο μόνο εάν αυτή η χώρα μπορεί να θεωρηθεί «ασφαλής», πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να πληρούνται ΟΛΑ τα ακόλουθα: (1) Υπάρχει η δυνατότητα να ζητηθεί το καθεστώς του πρόσφυγα και, στην περίπτωση που συντρέχουν οι λόγοι, να λάβει την προστασία που προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 σχετικά με το καθεστώς των προσφύγων · (2) δεν υπάρχει κίνδυνος επιστροφής σε μη ασφαλή χώρα προέλευσης · (3) δεν υπάρχει κίνδυνος σοβαρής βλάβης και (4) δεν υπάρχει απειλή για τη ζωή ή την ελευθερία λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή πολιτικής γνώμης. Η Τουρκία δεν είναι ασφαλής, σε οποιοδήποτε από αυτά τα επίπεδα
(1) Η διεθνής προστασία στην Τουρκία είναι τεχνικά διαθέσιμη μόνο σε άτομα που διαφεύγουν από γεγονότα που συνέβησαν πριν από την 1η Ιανουαρίου 1951 και μόνο σε ευρωπαϊκές χώρες, καθώς η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το πρωτόκολλο της Σύμβασης της Γενεύης του 1968, το οποίο επέκτεινε αυτού του είδους τη προστασία τόσο χρονικά όσο και γεωγραφικά. Ο τουρκικός νόμος του 2013 για τους αλλοδαπούς και τη διεθνή προστασία (LFIP) προβλέπει υπό όρους μια και μοναδική δυνατότητα απόκτησης της ιδιότητας του πρόσφυγα, ακόμα και αυτή παρέχει ένα σύνολο δικαιωμάτων μικρότερο από αυτό που εγγυάται η Σύμβαση της Γενεύης. Σαν να μην έφτανε αυτό, μόνο οι Σύριοι θεωρούνται πιθανοί δικαιούχοι του καθεστώτος προσωρινής προστασίας που προβλέπεται στην τουρκική εθνική νομοθεσία, ακόμη και αυτή η ελλιπής διάταξη δεν είναι διαθέσιμη σε μετανάστες όλων των άλλων εθνικοτήτων.
(2) Όσον αφορά τον κίνδυνο επιστροφής σε μια μη ασφαλή χώρα, οι απελάσεις αιτούντων άσυλο από την Τουρκία αποτελούν ρουτίνα. Η απέλαση ατόμων των οποίων οι αιτήσεις ασύλου εκκρεμούν, εξακολουθεί να επιτρέπεται μέσα από παραθυράκια στην αρχή της μη επαναπροώθησης που ορίζεται στο άρθρο 54 LFIP, το οποίο τροποποιήθηκε με το προεδρικό διάταγμα αριθ. 676 μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 και με το νόμο 7070. Η παρέκκλιση από την αρχή της μη επαναπροώθησης είναι θεμιτή όταν αφορά σε άτομα που : αποτελούν απειλή για τη δημόσια τάξη (η εξαίρεση αυτή δύναται να χρησιμοποιηθεί για οποιονδήποτε αντιμετωπίζει απλώς κάποια ποινική κατηγορία, ούτε καν απαιτείται να υπάρχει καταδίκη), έχουν «σχέση» ή συσχετίζονται με «τρομοκρατική οργάνωση (χωρίς κανέναν ορισμό του τι συνιστά τρομοκρατία) και παραβιάζουν τους όρους νόμιμης εισόδου στην Τουρκία (στην πράξη αφορά όλους τους μετανάστες) ή επιχειρούν να εξέλθουν παράνομα από την Τουρκία (όπως οι μετανάστες που ταξιδεύουν παράνομα στην Ελλάδα). Η προσφυγή κατά της απόφασης απομάκρυνσης είναι δυνατή εντός επτά ημερών, αλλά η νομική συνδρομή είναι τόσο περιορισμένη που τα περισσότερα άτομα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε εκπροσώπηση για να υποβάλουν ένσταση. Μια τετραμελής οικογένεια με δύο ανήλικα παιδιά, οικογένεια που το LCL γνώριζε προσωπικά, κρατήθηκε στην Τουρκία για εννέα μήνες, μετά από παράνομη συλλογική απέλαση από την Ελλάδα και στη συνέχεια απελάθηκε από την Τουρκία στο Αφγανιστάν. Η οικογένεια επέστρεψε στην Ελλάδα και έχει λάβει διεθνή προστασία. Ένας άλλος επιζών μιας μαζικής παράνομης απέλασης από την Ελλάδα στην Τουρκία, που τεκμηριώθηκε από το LCL, απελάθηκε από Τουρκία στη Συρία. Αυτό το άτομο ταξίδευε ως ασυνόδευτος ανήλικος και ήταν μόλις δεκαπέντε ετών. Ζει τώρα σε ένα στρατόπεδο για εσωτερικά εκτοπισμένους στο Idlib της Συρίας
(3) Η αυθαίρετη παρατεταμένη κράτηση σε απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες είναι ένα παράδειγμα των σοβαρών κινδύνων που διατρέχουν οι μετανάστες στην Τουρκία. Στην Τουρκία οι μετανάστες μπορεί να τεθούν υπό κράτηση για διάστημα μέχρι ενός έτους, χωρίς να χρειάζεται κάποια αιτιολόγηση και χωρίς καμία δικαστική εποπτεία. Τα κέντρα κράτησης είναι ασφυκτικά γεμάτα και ανθυγιεινά και έχουν αναφερθεί πολλές περιπτώσεις βίας και βασανιστηρίων από το προσωπικό εναντίον κρατουμένων. Οι μη Σύροι υπήκοοι, που απελαύνονται από την Ελλάδα στην Τουρκία, τίθενται υπό κράτηση αυτόματα με το που θα φτάσουν στη χώρα και κρατούνται σε «κέντρα απομάκρυνσης». Σε αυτά τα «κέντρα απομάκρυνσης» τους αρνούνται τη πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου και τους απελαύνουν στις χώρες καταγωγής τους
(4) Αποτελεί τεκμηριωμένο γεγονός ότι ακόμη και για τους Τούρκους πολίτες – πόσο μάλλον για τους μετανάστες που δε διαθέτουν νομική υπόσταση – το τουρκικό κράτος αποτελεί απειλή για τη ζωή και την ελευθερία εξαιτίας της φυλής, της θρησκείας, της εθνικότητας, της συμμετοχής σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα και της υιοθέτησης μιας αντίστοιχης πολιτικής γνώμης . Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας παρέχει εδώ και καιρό κάλυψη για την καταστολή που ασκεί το τουρκικό καθεστώς σε κάθε πιθανή διαφωνία, είτε μιλάμε για τη συστηματική δίωξη των Κούρδων και διάφορων άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, είτε μιλάμε για τη καταστολή που υφίστανται τα LGBTQI+ άτομα και την αυθαίρετη σύλληψή και φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων, αριστερών, φοιτητών (και ακαδημαϊκών, συνδικαλιστών, υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικηγόρων, είτε μιλάμε για την εκτεταμένη χρήση βίας, με σκοπό τη συντριβή των οργανωμένων αντιστάσεων και των διαμαρτυριών, τη χρήση βασανιστηρίων και βίαιων «εξαφανίσεων», τη συμπόρευση του με τις φασιστικές πολιτοφυλακές, είτε μιλάμε για τον ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό επεκτατισμό του, που περιλαμβάνει εισβολές, καταλήψεις εδαφών και τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και ωμοτήτων.
Το 2017, μετά από σειρά προσφυγών κατά της νομιμότητας της «Συμφωνίας» ΕΕ-Τουρκίας, το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Ελλάδας αποφάσισε (ΣτΕ 2348/2017) ότι η Τουρκία αποτελούσε μια ασφαλής τρίτη χώρα για τους δύο Σύριους, τις υποθέσεις των οποίων εξέταζε. Αυτό το αποκύημα της φαντασίας εξακολουθεί να συναντά ως απάντηση η συντριπτική πλειοψηφία των Σύριων υπηκόων, παρόλο που είναι σαφές ότι οι ίδιοι οι υποστηρικτές της Συμφωνίας εντός της κυβέρνησης, δεν έχουν μια τέτοια γνώμη. Σύμφωνα με όσα ανάφερε ο Υπουργός Εξωτερικών, σε ομιλία του στις 5 Δεκεμβρίου 2020: «Η Τουρκία διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ξένα εδάφη, καταλαμβάνει τμήματα γειτονικών χωρών, απειλεί πόλεμο, αμφισβητεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα των Ευρωπαίων χώρες, μεταφέρει τζιχαντιστές, παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, υποστηρίζει εξτρεμιστικά κινήματα, χρησιμοποιεί τη μετανάστευση ως εργαλείο, προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα στο εσωτερικό της χώρας. Προσπαθεί να αναπτύξει μια σφαίρα επιρροής στην ευρύτερη περιοχή – να δημιουργήσει μια νέα τουρκική Γιάλτα. “
Η Τουρκία δεν είναι «ασφαλής τρίτη χώρα». Η επιμονή στο χαρακτηρισμό της ως τέτοιας από την Ευρώπη, έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, τις επαναπροωθήσεις και τους θανάτους μεταναστών, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη χρηματοδοτεί και ενδυναμώνει ένα αυταρχικό καθεστώς, που είναι το ίδιο υπεύθυνο για άσκηση μορφών βίας που αναγκάζουν τους ανθρώπους να τρέπονται σε φυγή.
5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ – ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΕ -ΤΟΥΡΚΙΑΣ
4. Συστηματικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο
Ο πέμπτος χρόνος της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας ξεκίνησε με το ελληνικό κράτος να αναστέλλει παράνομα την 1η Μαρτίου 2020 το δικαίωμα ασύλου και να οχυρώνει τα σύνορά του – με την ΕΕ να αποκαλεί την Ελλάδα «ασπίδα» της Ευρώπης και την Frontex να παρέχει αυξημένη υλική υποστήριξη σε ένα πλαίσιο κατάφωρων παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων και δεσμεύσεων για διεθνή προστασία. Παρότι η ΕΕ ασκεί βία σε βάρος των μεταναστών εδώ και πολλά χρόνια στα σύνορά της -και μέσω των επαναπροωθήσεων)- φαίνεται πως οι αξιωματούχοι της Ελλάδας και της ΕΕ θεώρησαν πως η πανδημία του Covid-19 προσφέρει τέλεια κάλυψη για την κλιμάκωση της επίθεσης εναντίον των μεταναστών στο Αιγαίο, με πλήρη ατιμωρησία.
Από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι σήμερα, ο επίσημος αριθμός θαλάσσιων αφίξεων προς την Ελλάδα, έχει μειωθεί δραστικά κατά 85% σε σύγκριση με το 2019. Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, πολυάριθμες αναφορές και έρευνες έχουν αποκαλύψει μια συνεχή, συστηματική πρακτική ομαδικών απελάσεων από τις ελληνικές Αρχές, που πραγματοποιήθηκαν σε σταθερή βάση, με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με τεκμηριωμένη την συνενοχή της ΕΕ και της Frontex. Από τον Μάρτιο του 2020, έχουν επικοινωνήσει με το LCL πάνω από 50 επιζώντες 17 ομαδικών απελάσεων. Σε κάθε μαρτυρία που μοιράστηκαν οι επιζήσαντες των επαναπροωθήσεων με το Legal Center Lesvos, οι ελληνικές Αρχές βίαια και με συνοπτικές διαδικασίες, εξοβέλιζαν τους μετανάστες από το ελληνικό έδαφος χωρίς να καταγράφουν την άφιξή τους ή να τους επιτρέπουν την πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου. Είτε μεσοπέλαγα είτε κατά την άφιξη της βάρκας στην ακτή, οι ελληνικές Αρχές μετέφεραν με τη βία τους μετανάστες προς τα τουρκικά ύδατα προτού τους εγκαταλείψουν σε φουσκωτά σκάφη ή λέμβους χωρίς κινητήρα, με πλήρη αδιαφορία για το αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Παρά τις πολυάριθμες αναφορές, δηλώσεις, έρευνες και καταγγελίες σχετικά με τη συνεχή αυτή επίθεση σε βάρος των μεταναστών, οι επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται με ατιμωρησία, λειτουργώντας ως ανεπίσημη υλοποίηση των στόχων της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, ενώ τα τουρκικά σύνορα παραμένουν επισήμως κλειστά.
Τα εκατοντάδες άτομα που έχουν μεταφερθεί και συνεχίζουν να μεταφέρονται με τη βία και να εγκαταλείπονται σε μη αξιόπλοα φουσκωτά σκάφη στη μέση της θάλασσας από τις ελληνικές Αρχές χωρίς να μπορούν να καλέσουν για βοήθεια, αποτελούν μια θεαματική μορφή της κρατικής βίας απέναντι στους μετανάστες. Πέρα από τις παραβιάσεις δικαιωμάτων, η θέση του LCL είναι ότι τα στοιχεία που συγκροτούν το συνεχές αυτό modus operandi των ομαδικών απελάσεων στο Αιγαίο, λαμβάνοντας υπόψιν την εκτενή και συστηματική φύση της επίθεσης, συντελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η ατιμωρησία στη πρακτική των συστηματικών επαναπροωθήσεων δείχνει το βαθμό στον οποίο η Ευρώπη-φρούριο αντιμετωπίζει ως αναλώσιμες τις ζωές των μεταναστών, κάτι το οποίο ιστορικά είναι συνυφασμένο με φρικτά εγκλήματα.
Σήμερα, για παράδειγμα, υπάρχουν αναφορές για τουλάχιστον τρία άτομα νεκρά και ένα αγνοούμενο ως αποτέλεσμα μιας ακόμα επαναπροώθησης στην οποία οι ελληνικές Αρχές άρπαξαν όλα τα υπάρχοντα μιας ομάδας μεταναστών και τους παράτησαν στην θάλασσα.
Ωστόσο, αυτή η πλήρης αδιαφορία για τις ζωές των μεταναστών είναι εγγενής με τις συνθήκες των camp και των κέντρων κράτησης στη Λέσβο, τις οποίες οι άνθρωποι αναγκάζονται να υπομείνουν και οι οποίες αποτελούν παραβίαση τoυ δικαιώματος ενάντια στην απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και των βασανιστηρίων, στην ελευθερία και την ασφάλεια, στην ιδιωτικότητα και στην οικογενειακή ζωή, στην πραγματική προσφυγή, στην απαγόρευση των διακρίσεων, στο δικαίωμα στη ζωή. Είναι σύμφυτη με το ότι οι άνθρωποι αναγκάζονται να περιμένουν σε κατάσταση αναμονής για χρόνια, αποκομμένοι από την οικογένεια, τους φίλους, την κοινότητα, τις επιδιώξεις τους, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να μετακινηθούν ούτε προς τα μπρος ούτε προς τα πίσω. Είναι εγγενής με την αυξανόμενη προτεραιότητα και χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μαζική κράτηση των μεταναστών μέσα από συστήματα “hotspot”, επιτάχυνση συνοριακών διαδικασιών, βίαιες απελάσεις, στρατιωτικοποίηση και ανάδειξη των συνόρων, μέσα από συμφωνίες αμφισβητήσιμης νομιμότητας με τρίτες χώρες και προσφέροντας βοήθεια μέσω οικονομικών πακέτων εξαρτώμενων από την οχύρωση των συνόρων.
Και ενώ η βία των επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο είναι κάτι σκανδαλώδες και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο , δεν αποτελεί με κανένα τρόπο παρέκκλιση από τη λογική του συνοριακού καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο εργαλειοποιεί τον ανθρώπινο πόνο με σκοπό να αποτρέψει την μετανάστευση, με κάθε κόστος. Ακόμα και αν τηρηθούν τα απαιτούμενα πρότυπα διαδικασίας και υποδοχής που έχουν επιβληθεί από το ευρωπαϊκό κεκτημένο ασύλου στη Λέσβο, πολλοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να αποκλείονται, το σύστημα θα παραμείνει βίαιο και θεμελιωδώς ανεπαρκές για να εξασφαλίσει τις συνθήκες ευημερίας που όλοι οι άνθρωποι αξίζουν. Για αυτόν τον λόγο, ενώ το LCL θα συνεχίσει να τεκμηριώνει, να καταγγέλλει και να επιδιώκει αποκατάσταση για τις συστηματικές παραβιάσεις των δικαιωμάτων στη Λέσβο, γνωρίζουμε ότι πρέπει ταυτόχρονα να οργανωθούμε για συστημική αλλαγή: το πλαίσιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ευρώπης δεν μπορεί να απογοητεύσει ανθρώπους τους οποίους ποτέ δεν είχε σχεδιαστεί να προστατεύσει.
5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ – ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΕ -ΤΟΥΡΚΙΑΣ
5. Nowruz μας υπενθυμίζει ότι η ύπαρξη ενός διαφορετικού κόσμου είναι δυνατή – ένα κείμενο που γράφτηκε από τη Φατεμα, μέλος της ομάδας του ΛΣΛ
Το Ναουρούζ είναι η αρχή του νέου έτους στο Ιράν, το Αφγανιστάν και το Κουρδιστάν και είναι επίσημη αργία σε ορισμένες άλλες χώρες, όπως το Τατζικιστάν, η Ρωσία, το Κιργιστάν, το Καζακστάν, η Συρία, το Ιράκ, η Γεωργία, η Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν, η Αλβανία, η Κίνα, η Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ινδία, Πακιστάν και Ουζμπεκιστάν, όπου οι άνθρωποι το γιορτάζουν επίσης.
Πιστεύουμε ότι στο Ναουρούζ, με την αρχή της άνοιξης, όταν η φύση ανανεώνεται, πρέπει κι εμείς επίσης να γυρίσουμε ένα νέο φύλλο και να ξεκινήσουμε ξανά με μια νέα προοπτική.
Στις αρχές του νέου έτους και σε όλες τις γιορτές, οι μετανάστες στη Λέσβο ζουν, εδώ και πάνω από έξι μήνες σε σκοτεινές, κλειστοφοβικές σκηνές, δίπλα στη θάλασσα, σε ένα περιβάλλον σαν φυλακή, από όπου δεν τους επιτρέπεται να φύγουν περισσότερες από μία φορές την εβδομάδα, και ακόμη και τότε μόνο για δύο ή τρεις ώρες, έχοντας τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους.
Σκέφτομαι τους μετανάστες που, φέτος, ξεκινούν το νέο έτος μακριά από τα σπίτια τους σε τόσο δύσκολες συνθήκες στο στρατόπεδο.
Δεν ξέρω αν μπορούν να νιώσουν τη χαρά της νέας χρονιάς και το Ναουρούζ και να το γιορτάσουν μεταξύ τους ή όχι.
Δεν ξέρω αν έχουν ακόμα ένα υπόλoιπο ελπίδας που να τους επιτρέπει να χαμογελούν και να ευχηθούν ο ένας στον άλλο μια καλή χρονιά.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν ποτέ να ξεχάσουν τις πικρές αναμνήσεις αυτών των ημερών ή αν θα μείνουν πάντα μαζί τους σαν εφιάλτης…
Με την ελπίδα ότι η νέα χρονιά θα είναι μια καλύτερη αρχή για όλους τους μετανάστες σε όλο τον κόσμο.
Το Ναουρούζ μας υπενθυμίζει ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι δυνατός. Αλληλεγγύη αυτό το Ναουρούζ σε όλους αυτούς που αγωνίζονται για έναν νέο κόσμο.